ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2162

เซียวเวยเวยถามด้วยความนอบน้อมว่า “พี่เฉิน ข้อตกลงรับประกันพิเศษหมายความว่าอย่างไร?”

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวอย่างเย่อหยิ่งว่า “ข้อตกลงรับประกันพิเศษหมายความว่า ต่อจากนี้ไปคุณสามารถรับงานได้ของบริษัทโมเดลลิ่ง​ของเราได้เท่านั้น คุณไม่สามารถไปรับงานของบริษัทโมเดลลิ่งอื่นได้ มิฉะนั้น บริษัทมีสิทธิ์เรียกร้องให้คุณชดเชย”

เซียวเวยเวย ถามต่อไปอีกว่า “มันเป็นข้อตกลงรับประกันพิเศษไม่ใช่หรือ? นอกจากรับงานได้แต่งานของกับบริษัทเท่านั้นแล้ว และการรับประกันหมายความว่าอย่างไร?”

เฉินเสี่ยวเฟยอธิบายว่า “การรับประกันหมายความว่า คุณต้องรับประกันว่าหนึ่งเดือนคุณจะออกงานอย่างน้อย 28 งานให้บริษัท ถ้าหากด้วยเหตุผลส่วนตัวของคุณ จนทำให้จำนวนครั้งในเดือนไม่เป็นไปตามข้อกำหนด บริษัทจะให้คุณชดเชยหรือหักค่าแรงส่วนหนึ่ง”

เซียวเวยเวยถามว่า “บริษัทจะให้ประโยชน์อะไรกับฉันหลังจากการลงนามในข้อตกลงนี้หรือไม่?”

“ผลประโยชน์?” เฉินเสี่ยวเฟยเบะปาก “ผลประโยชน์ก็คือ ตราบใดที่คุณปฏิบัติตามข้อกำหนดของบริษัทและออกงานอย่างน้อย 28 งานต่อเดือน บริษัทจะจ่ายเงินเดือนพื้นฐานให้แก่คุณห้าพันหยวน”

เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินเรื่องนี้ เธอกล่าวด้วยความดีใจ “พี่เฉิน คุณหมายความว่า นอกจากเงินสองร้อยหยวนสำหรับแต่ละงาน บริษัทยังให้เงินเดือนพื้นฐานห้าพันหยวนอีกด้วยใช่ไหม?”

“ถูกต้อง” เฉินเสี่ยวเฟยพยักหน้าและกล่าวต่อไปว่า “นี่เป็นสัญญาที่บริษัทจัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับพนักงาน ซึ่งพนักงานส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสนี้”

หลังจากนั้น เธอยื่นสัญญาให้เซียวเวยเวย และกล่าวเร่งว่า “มา รีบเซ็นแล้วก็ประทับรอยนิ้วมือด้วย เสร็จแล้วฉันจะได้นำกลับไปที่บริษัทและรายงานให้ประธานหลิวทราบ”

เซียวเวยเวยรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก หากมี 28 งานต่อเดือน ค่าแรงเพียงอย่างเดียวคือห้าพันหกร้อยหยวน แล้วบวกเงินเดือนพื้นฐานห้าพันหยวน รายได้ต่อเดือนมากกว่าหนึ่งหมื่นหยวนแล้ว!

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเงินเดือนหนึ่งหมื่นกว่าหยวน ไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอเลย แต่ตอนนี้เงินเดือนหมื่นกว่าหยวนนั้นมีความสำคัญต่อเธอมาก

ด้วยรายได้นี้ ทำให้ครอบครัวไม่ต้องอดยากอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ขอแค่ไม่ฟุ่มเฟือย นำเงินจำนวนนี้ไปใช้เป็นค่าครองชีพ จะทำให้ครอบครัวกินดีอยู่ดีแน่นอน และร่างกายของพ่อและน้องชายก็จะฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้น

เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากและไม่คิดอะไรมากอีก เธออ่านดูสัญญาคร่าว ๆ และเห็นว่าระบุเงินเดือนพื้นฐานเดือนละห้าพันหยวนไว้จริง ๆ เธอจึงเซ็นชื่อตนเอง จากนั้นก็ใช้หมึกที่เฉินเสี่ยวเฟยมอบให้ ประทับรอยนิ้วมือของตนเอง

หลังจากที่เฉินเสี่ยวเฟยได้รับสัญญาแล้ว ยิ้มอย่างลำพองใจและกล่าวว่า “ เซียวเวยเวย ยินดีต้อนรับคุณเป็นศิลปินสัญญาพิเศษของบริษัทมารยาทซ่างเหม่ย ต่อไปคุณต้องตั้งใจทำงานน่ะ!

เซียวเวยเวยกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่เฉิน วางใจเถอะ ฉันจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่!”

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะกลับบริษัทก่อน หลังจากถึงเวลาเลิกงานแล้ว พวกคุณก็ไปเซ็นชื่อกับหัวหน้าทีม แล้วก็สามารถกลับไปได้”

เซียวเวยเวยรีบถาม “พี่เฉิน ตอนบ่ายคุณจะเข้ามาอีกไหม?”

เฉินเสี่ยวเฟยโบกมือและกล่าวว่า “ฉันจะไม่มาแล้ว วันนี้บริษัทรับงานไว้หลายที่ ตอนบ่ายฉันจะไปที่อื่น”

เซียวเวยเวยทำงานกับบริษัทนี้มาหลายวันแล้ว และรู้ว่าเฉินเสี่ยวเฟยเป็นคนรับผิดชอบจ่ายค่าแรงหลังจากจบงาน เธอจะจ่ายเงินสดให้กับทุกคน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่า ตอนบ่ายเธอจะไม่เข้ามาอีก เซียวเวยเวยจึงรีบถาม “พี่เฉิน ค่าแรงในวันนี้ไปรับที่หัวหน้าทีมหลังเลิกงานใช่ไหมคะ?”

เฉินเสี่ยวเฟยแสดงสีหน้าประหลาดใจ “ค่าแรง? ค่าแรงอะไร?”

เซียวเวยเวยรีบกล่าวว่า “ก็ค่าแรงสำหรับวันนี้.....สองร้อยหยวน.....”

เฉินเสี่ยวเฟยมองเซียวเวยเวย และกล่าวอย่างดูถูกว่า “เซียวเวยเวย คุณยังไม่ตื่นอีกหรือ? คุณกำลังฝันอะไรอยู่ที่นี่?”

เซียวเวยเวยกล่าวอย่างประหม่าว่า “พี่เฉิน ฉัน.....ฉันมีอะไรผิดปกติหรือ?”

เฉินเสี่ยวเฟยโบกสัญญาในมือและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เซียวเวยเวย สัญญาได้ระบุไว้อย่างชัดเจนว่า บริษัทจะจ่ายเงินเดือนพื้นฐานให้แก่คุณห้าพันหยวน และเตรียมงาน 28 งานต่อเดือน ค่าตอบแทนทั้งหมดของคุณอยู่ในเงินห้าพันหยวนนี้แล้ว แล้วคุณยังจะมาขอค่าแรงของวันนี้จากฉันได้ยังไง? ทำงานอย่างเดียว แต่จะเอาเงินสองส่วน คุณช่างคิดได้สวยหรูน่ะ?”