ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2168
แต่เนื่องจากเขาขอให้ตนเองโทรหาเจ้านาย งั้นตนเองจึงสามารถโทรหาเจ้านายได้ และให้เจ้านายเป็นคนมาแก้ไขปัญหานี้
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เธอจึงกล่าวอย่างขันแข็งทันทีว่า “งั้นคุณรอสักครู่ ฉันจะโทรหาเจ้านายทันที!”
หลังจากกล่าวจบ เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหมายเลขของเจ้านาย
ทันทีที่โทรติด เฉินเสี่ยวเฟยรีบกล่าวว่า “ประธานหลิว ช่วยฉันด้วย ประธานหลิว ฉันเจอปัญหาอยู่ที่หมู่บ้านจูเจียงลี่อิ่ง......”
ประธานหลิวที่กำลังคุยโทรศัพท์ ชื่อหลิวจงฮุยเมื่อก่อนเป็นอันธพาลในพื้นที่ ต่อมามีชื่อเสียงและอิทธิพล แต่ตอนหลังเขาไปเล่นการพนันในต่างถิ่น โดยใช้มือข้างหนึ่งของตนเองเป็นเดิมพัน จากนั้นก็ถูกคนอื่นตัดมือขวาจนพิการ
หลังจากที่มือขวาถูกตัด ทำให้เขาไม่สามารถทำมาหากินอยู่ในโลกใต้ดินที่แข็งแกร่งอีกต่อไปได้ เขาจึงรวบรวมกลุ่มคน และจัดตั้งบริษัทโมเดลลิ่งนี้ขึ้นมา
เหตุผลที่เขาเลือกจะเปิดบริษัทโมเดลลิ่ง เพราะว่าคนที่มาติดต่อทำงานกับบริษัทนั้นเป็นผู้หญิงทั้งหมด และผู้หญิงทั้งหมดนั้นเป็นผู้หญิงสวย แต่ครอบครัวไม่มีฐานะภูมิหลังอะไร
เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้หญิงที่ยอมมาทำงานเพื่อแลกค่าแรงไม่กี่ร้อยต่อวัน ครอบครัวจะมีอำนาจและฐานะภูมิหลังได้อย่างไร? หลังจากถูกรังแก ก็จะไม่มีใครออกมาเรียกร้องให้พวกเธอได้
ด้วยเหตุผลนี้ หลายปีที่ผ่านมา หลิวจงฮุยจึงมีส่วนในธุรกิจการค้าประเวณี
หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องราวจากเฉินเสี่ยวเฟยผ่านทางโทรศัพท์ เขารู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที
“แม่งฉิบหาย เงินของผมหลิวจงฮุยยังมีคนกล้าคิดจะมาแย่งอีก! คุณรอก่อน แม่งผมจะพาคนไปทันที!”
เฉินเสี่ยวเฟยเตือนอย่างคลุมเครือว่า “ประธานหลิว คุณจะต้องเตรียมตัวให้รัดคลุมด้วย.......”
หลิวจงฮุยยิ้มทันทีและกล่าวว่า “วางใจเถอะ ประจวบเหมาะที่พี่จงเหลียงกำลังดื่มชาอยู่กับผมที่นี่ ผมจะพาพี่จงเหลียงไปพร้อมกัน!”
เฉินเสี่ยวเฟยถามอย่างตื่นเต้น “พี่จงเหลียงอยู่ในบริษัทของเราหรือ?”
เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ผมไม่รีบ คนที่ควรรีบคือเจ้านายของคุณ เพราะดอกเบี้ยนั้นห้าแสนหยวนต่อนาที ถ้าเขาอ้อยอิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ดีไม่ดีอาจจะทำให้ครอบครัวล่มจม”
เฉินเสี่ยวเฟยหัวเราะสองครั้งและด่าสาปแช่งอยู่ในใจ “ให้ตายเถอะ! คนโง่อย่างคุณคิดว่าตนเองเป็นใครหรือ? ห้าแสนหยวนต่อนาที แม่งฉิบหายคุณยังกล้าคิดได้ และอีกสักครู่ตอนที่ถูกทำร้ายปางตาย ฉันจะคอยดูว่าคุณจะเสแสร้งอยู่อีกไหม!”
เซียวเวยเวยที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกกังวลเล็กน้อย กระซิบกับเย่เฉินว่า “พี่เขย เจ้านายบริษัทของเธอเป็นพวกอันธพาลกลุ่มอิทธิพลมืด ดีไม่ดีพวกเขาจะพาคนมามากมาย พวกเรารีบไปกันก่อนเถอะ!”
เย่เฉินโบกมือ และกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ผมจะไปตอนนี้ได้อย่างไร ถ้าผมไปแล้ว ตอนที่เจ้านายของเธอมาถึงแล้วหาผมไม่เจอจะทำไงล่ะ?”
“คุณรู้ไหมว่าถ้าเงินจำนวนนี้ล่าช้าไปหนึ่งวัน เจ้านายของเธอจะต้องจ่ายให้ผมเท่าไหร่ หนึ่งนาทีคือห้าแสนหยวน หนึ่งชั่วโมงคือสามสิบล้าน ยี่สิบสี่ชั่วโมงคือเจ็ดร้อยยี่สิบล้าน พวกเราเป็นคนต้องมีหลักการ การโกงคนอื่นเช่นนี้ไม่ได้ รู้ไหม?”
เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินประโยคนี้ เธอก้มศีรษะลง เอามือปิดหน้า และคิดอยู่ในใจว่า “แม่งฉิบหาย ผู้ชายคนนี้กระโดดออกมาจากหญ้ากอไหน? ช่างเป็นคนที่คุยโวโอ้อวดเสียจริง..... ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...