ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2170

เขาจับหน้าตนเอง ถามด้วยความประหลาดใจว่า “พี่จงเหลียง คุณ...คุณตีผมทำไม? คุณต้องตีไอ้ยาจกนั้นสิ!”

หม่าจงเหลียงรู้สึกโกรธจนตัวสั่น และกล่าวตะกุกตะกักว่า “คุณ.......แม่งฉิบหายคุณกำลังรนหาที่ตาย! คุณกล้ามาว่าอาจารย์เย่เป็นยาจกได้อย่างไร! แม่งฉิบหายผมรู้สึกว่าคุณเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็ตะโกนบอกลูกน้องทันทีว่า “แม่งฉิบหาย จับมันไว้ และทุบตีมันให้หนัก!”

แม้ว่าลูกน้องส่วนใหญ่ของหม่าจงเหลียงจะไม่เคยเห็นเย่เฉิน แต่พวกเขาก็เคยได้ยินชื่อของอาจารย์เย่

เพราะว่าคนนี้คือผู้มีพระคุณที่ท่านหงห้ากล่าวถึงตลอด และท่านหงห้าเป็นถึงเจ้าพ่อโลกใต้ดินทั้งหมดของเมืองจินหลิง กล่าวได้ว่าผู้มีพระคุณของท่านหงห้าก็คือผู้มีพระคุณของสมาชิกทั้งหมดของโลกใต้ดินในเมืองจินหลิง

หลิวจงฮุยล่วงเกินใครก็ไม่ไปล่วงเกิน แต่ดันมาล่วงเกินอาจารย์เย่ นี่มันเป็นการรนหาที่ตายใช่ไหม?

ดังนั้น ลูกน้องเหล่านี้รีบวิ่งไปข้างหน้าและกดหลิวจงฮุยลงไปบนพื้น จากนั้นก็ทุบตีเตะต่อยอย่างรุนแรง

หลิวจงฮุยถูกทุบตีเตะต่อยจนร้องคร่ำครวญ และร้องไห้อ้อนวอนว่า“ พี่จงเหลียง ผมไม่รู้ว่าคุณเย่เป็นเพื่อนของคุณ ถ้าผมรู้ ถึงตีให้ตายผมก็ไม่กล้ามีเรื่องกับคุณเย่! ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”

“ยกโทษให้คุณ??” หม่าจงเหลียงที่กังวลกล่าวออกมาโดยไม่ได้คิดว่า “แม่งฉิบหาย ถ้าผมยกโทษให้คุณ แล้วใครจะยกโทษให้ผม? ถ้าอาจารย์เย่โทษขึ้นมา ผมก็ไม่สามารถรับผลที่จะตามมาได้ ถึงแม้ว่าอาจารย์เย่จะไม่โทษผม แต่ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่านหงห้า ท่านหงห้าก็จะทำลายผม! ไอ้สารเลวคุณทำให้ผมเดือดร้อนรู้ไหม!”

หลิวจงฮุยร้องไห้และกล่าวว่า “พี่จงเหลียง ยกโทษให้ผมเถอะ ผมสำนึกผิดแล้ว ......”

หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่เย่เฉินอีกครั้ง ร้องไห้และอ้อนวอนว่า “อาจารย์เย่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย อาจารย์เย่!”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ และกล่าวกับหม่าจงเหลียงว่า “เอาล่ะ ให้คนของคุณหยุดก่อน”

ทันทีที่หม่าจงเหลียงได้ยินประโยคนี้ เขารีบตะโกนว่า “ทุกคนหยุด อาจารย์เย่กำลังจะมีคำสั่ง!”