ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2171

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวจงฮุยได้พบคนอย่างเย่เฉิน

ไม่ชกต่อย ไม่ดุด่า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนมีอารยะมากกว่าใคร ๆ แต่คำพูดที่กล่าวออกมา โหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก

สิบห้าล้านห้าแสนหยวน? ตนเองจะเอาเงินมากมายเช่นนี้มาจากไหน?

ถึงแม้ว่าเขาจะเปิดบริษัทโมเดลลิ่ง บังคับให้ผู้หญิงเหล่านั้นไปเป็นโสเภณีขายตัวตลอดเวลา สามารถหาเงินได้ไม่น้อยก็จริง แต่คนอย่างเขา ยิ่งหาเงินได้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งใช้เงินมากขึ้นเท่านั้น

เดิมคนที่เคยอยู่ในโลกสีเทานั้น ล้วนมีสัญชาตญาณที่ชอบดื่มเหล้าเที่ยวเตร่ และโดยทั่วไปแล้วคนพวกนี้ที่มีเงินเท่าไหร่ก็ใช้ไปจนหมด

ดังนั้น หลิวจงฮุยหาเงินได้มากก็จริง แต่เขาก็ใช้เงินไปเป็นจำนวนมาก

เขาสามารถหาเงินได้อย่างน้อยหลายล้านต่อปี แต่เขาไม่สามารถควบคุมการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยของตนเองได้ ดังนั้นแต่ละปีเขาจะเหลือเงินอยู่ในมือแค่ประมาณแปดแสนหรือหนึ่งล้านเท่านั้น

หลิวจงฮุยมีเงินเก็บทั้งหมดประมาณสามถึงสี่ล้านหยวน ตอนนี้เย่เฉินขอให้เขาคืนเงินสิบห้าล้านห้าแสนหยวน ถึงแม้ว่าเขาจะขายไตก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น

ดังนั้น เขาจึงร้องไห้อ้อนวอนว่า “อาจารย์เย่ บอกตามตรง ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ ... ”

ทันทีที่หม่าจงเหลียงได้ยินประโยคนี้ ก็ใช้เท้าเตะไปที่หลิวจงฮุย และดุด่าว่า “เหี้ย! ให้เกียรติแล้วยังไม่รับอีก อาจารย์เย่ได้เสนอวิธีแก้ปัญหาให้คุณแล้ว คุณยังจะมาแสร้งร้องว่าตนเองจนอยู่ที่นี่อีก? หรือจะให้ผมเล่นงานคุณให้ตายคุณถึงจะพอใจใช่ไหม?”

หลิวจงฮุยตัวสั่น “ไม่.....พี่จงเหลียง ผมไม่ได้แสร้งร้องว่าตนเองจน แต่ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ.....”

หม่าจงเหลียงดุด่าว่า “ถ้าไม่มีเงิน? ถ้าไม่มีเงินก็ตัดขาทั้งสองข้างของคุณทิ้งไว้ที่นี่!”

หลิวจงฮุยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว จ้องไปที่เฉินเสี่ยวเฟย ด่าสาปแช่งอย่างโกรธเคืองว่า “เป็นเพราะผู้หญิงสารเลวอย่างคุณ ที่สร้างปัญหาให้กูอยู่ข้างนอกทั้งวัน!”

หลังจากนั้น เขากล่าวกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ เฉินเสี่ยวเฟยเป็นคนจัดการทุกอย่างเกี่ยวกับข้อตกลงที่ไม่เป็นธรรมนั้น กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา คุณไปคิดบัญชีกับเธอเลยครับ!”

เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินประโยคนี้ เธอตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ และรีบกล่าวว่า “หลิวจงฮุย! คุณมันไร้ยางอายสิ้นดี เรื่องเหล่านั้นเป็นความคิดของคุณ ฉันเป็นแค่ลูกน้องที่ทำงานให้คุณ และช่วยคุณออกหน้าเท่านั้น ตอนนี้คุณยังคิดที่จะมาใส่ร้ายฉันอีก คุณยังมีมโนธรรมอยู่ไหม?”

หลังจากกล่าวจบ เธอรีบกล่าวกับเย่เฉินว่า “คุณเย่ บริษัทมารยาทซ่างเหม่ยแห่งนี้ก่อตั้งโดยหลิวจงฮุย เมื่อก่อนฉันเป็นแค่ผู้หญิงนั่งดริ้งใน KTV เขาให้ฉันเป็นคนรักของเขา แล้วก็บอกว่าจะพาฉันทำธุรกิจเพื่อหาเงิน แล้วก็หลอกฉันทำงานให้เขา ถ้ากล่าวตามตรง ฉันก็เป็นเหยื่อเหมือนกับเวยเวย!”

“แม่งพูดจาเหลวไหล!” หลิวจงฮุยดุด่าว่า “เฉินเสี่ยวเฟยคุณอย่ามาเสแสร้งทำเป็นคนใสสะอาดอยู่ที่นี่ ทุกคนในกลุ่มอิทธิพลมืดของเมืองจินหลิงนั้นล้วนรู้ว่าคุณเป็นคนเกรดไหน?”

“แม่งฉิบหาย คุณมันก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ออกมาเป็นโสเภณีขายตัวเท่านั้น?!”

“ออกมาเป็นโสเภณีขายตัวก็ช่าง พอเห็นว่าการเป็นแม่เล้าแล้วหาเงินได้เยอะ ก็อยากเป็นแม่เล้าเองบ้าง แล้วก็ไปแย่งเด็กของแม่เล้าคนก่อน ละเมิดข้อห้ามของกลุ่มอิทธิพลมืด!”

“คนอื่นขู่ว่าจะใช้กรดกำมะถันทำให้คุณเสียโฉม และขับไล่จนคุณหมดสิ้นหนทางไป คุณถึงได้มาขอร้องให้ผมช่วยปกป้องคุณ และขอให้ผมพาคุณออกจากวงโคจรนั้น!”

“ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณคงเสียโฉมไปนานแล้ว! ตอนนี้คุณยังจะมาแว้งกัดผมอีก แม่งฉิบหาย คุณยังมีมโนธรรมอยู่หรือเปล่า?”

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวด้วยความตระหนกว่า “คุณ.....คุณอย่าพูดจาเหลวไหล เรื่องเหล่านี้คุณเป็นคนกุขึ้นมาเอง!”

ตอนนี้เย่เฉินตะโกนด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ทุกคนหุบปาก!”

เฉินเสี่ยวเฟยหดคอด้วยความตกใจ และหุบปากทันที

เย่เฉินจ้องไปที่เธอ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณเฉิน รีบใส่ร้ายป้ายสี มันไม่มีความหมายอะไรหรอก รอให้ผมคิดบัญชีกับประธานหลิวเสร็จแล้ว ผมจะคิดบัญชีกับคุณอีกที”

เฉินเสี่ยวเฟยตกใจจนคุกเข่าลงบนพื้น และขอร้องอ้อนวอนว่า “คุณเย่ ฉัน...ฉันถูกบังคับจริง ๆ.....โปรดเห็นแก่ว่าฉันเป็นผู้หญิง ได้โปรดอย่าถือสาฉันเลย.....”