ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2175

หม่าจงเหลียงเห็นหลิวจงฮุยไม่พูดอะไรสักคำเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงเดินไปข้างหน้าและใช้เท้าเตะไปด้วยความโกรธและด่าว่า “เหี้ย! สุนัขอย่างคุณที่มองข้ามความหวังดีของผู้อื่น อาจารย์เย่จะให้คุณมีทางรอด แม่งฉิบหายคุณยังไม่รีบกราบขอบคุณอีก? ถ้ารอถึงตอนที่ส่งคุณไปเป็นอาหารในคอกสุนัขของท่านหงห้า คุณร้องไห้ก็จะไม่มีน้ำตา!”

เมื่อหลิวจงฮุยได้ยินประโยคนี้ เขาตกใจจนตัวสั่น!

ในแวดวงกลุ่มอิทธิพลมืดของเมืองจินหลิง ไม่มีใครไม่รู้จักคอกเลี้ยงสุนัขของท่านหงห้า?

ว่ากันว่าในนั้น มีสุนัขต่อสู้ที่ดุร้ายหลายสิบตัวหรือหลายร้อยตัวเลยทีเดียว

แล้วยังมีคนบอกอีกว่า ท่านหงห้าได้โยนศัตรูเข้าไปในคอกสุนัขไปไม่น้อย

ถ้าหากถูกส่งไปยังคอกสุนัขจริง ๆ ไม่ต้องบอกว่าจะมีชีวิตรอด แม้แต่ศพก็เละเทะไปหมด...

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลิวจงฮุยรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก

พูดตามตรง ถ้าให้เขาเป็นบ๋อย ก็ฆ่าตนเองให้ตายเสียจะดีกว่า

อย่างไรก็ตาม หากจะให้เขาตายจริง ๆ เขาก็ไม่มีความกล้าที่จะตาย

เขาสะอึกสะอื้นและอุทานอยู่ในใจ “แม้ว่าการเป็นบ๋อยจะอับอายขายหน้า และชีวิตจืดชืดไร้รสชาติ แต่ท้ายที่สุด การมีชีวิตอยู่นั้นย่อมดีกว่าตาย....”

“ถ้าหากตนเองเอาหัวหัวโขกพื้นคอนกรีตตายอยู่ตรงนี้จริง ๆ แต่เขาก็รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ…”