ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2178

หากทำงานเป็นบ๋อยก็ต้องตั้งใจทำให้ดี ยังมีโอกาสได้รับอิสรภาพคืนเร็วขึ้น

มิเช่นนั้น อาจจะต้องทำงานเป็นบ๋อยใน KTV ไปตลอดชีวิต

ไม่ใช่ว่าตอนที่อายุหกเจ็ดสิบปีผมหงอกแล้ว ยังต้องไปแจกกระดาษชำระให้กับลูกค้าผู้ชายที่ประตูห้องน้ำ? แม่งฉิบหาย ชีวิตอย่างนั้นมันน่าสังเวชเกินไป

ขณะนี้ หม่าจงเหลียงที่อยู่ด้านข้าง เห็นสีหน้าโศกเศร้าของหลิวจงฮุย ทำให้เขารู้สึกเห็นใจไม่มากก็น้อย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็คิดอยู่ในใจว่า “ถึงแม้ว่าวันนี้หลิวจงฮุยเกือบจะทำให้ตนเองประสบหายนะ แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นเพื่อนของตนเอง ไม่พูดถึงเรื่องที่เขาเคารพตนเองเสมอมา และยังจัดผู้หญิงที่ตนเองชอบให้คนหนึ่ง และถือว่าตนเองติดหนี้บุญคุณเขา......”

“และเมื่อสักครู่ เพื่อปกป้องตนเอง ได้ทำการทุบตีเขาทันที และขู่ว่าจะทำให้เขาพิการ ตอนนี้มาคิดดูแล้ว มันรู้สึกแย่จริง ๆ และรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องลำบาก ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปว่าหม่าจงเหลียงนั้นเป็นคนเลวคบไม่ได้ เมื่อเจอปัญหาก็สามารถจะทรยศเพื่อนได้....”

“นอกจากนี้ อาจารย์เย่คนนี้เป็นคนโหดเหี้ยมจริง ๆ ให้หลิวจงฮุยไปทำงานเป็นบ๋อยอยู่ที่ KTV นี่เท่ากับให้เจ้าของบริษัทที่มีเงินเดือนหนึ่งล้านต่อปีไปทำความสะอาดห้องน้ำ ทุกคนที่อยู่ในกลุ่มอิทธิพลมืดล้วนเป็นคนที่รักหน้าตาตนเอง ทำเช่นนี้แล้วใครจะสามารถทนได้....”

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หม่าจงเหลียงถือโอกาสที่เย่เฉินพูดคุยกับเซียวเวยเวย ดังนั้นเขาจึงเอนตัวไปที่หลิวจงฮุย และกระซิบว่า “หลิวจงฮุยอย่าโศกเศร้ามาก วันนี้มีบทสรุปเช่นนี้ ถือว่าโชคดีมากแล้ว....”

เมื่อหลิวจงฮุยได้ยินประโยคนี้ ทำให้เขากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จนน้ำตาไหลออกมานองหน้า สะอึกสะอื้นและถามว่า “พี่จงเหลียง.....ผมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ยังถือว่าโชคดีอีกหรือ?”

หม่าจงเหลียงพยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า “ไม่กล่าวถึงว่าคุณเป็นคนที่ก่อกรรมทำชั่วมาตลอด และบังคับให้หญิงสาวค้าประเวณี ก่อนหน้านั้นมีเจ้าของบริษัทคนหนึ่ง ซึ่งบริษัทมีมูลค่ามากกว่าหนึ่งพันล้านหยวน บริษัทกำลังจะเข้าตลาดหลักทรัพย์แล้ว และเขาไม่เคยทำธุรกิจที่ก่อกรรมทำชั่วงานบังคับให้หญิงสาวค้าประเวณีอย่างเช่นคุณ เพียงแต่เขามีตาแต่หามีแววไม่ไปเสแสร้งต่อหน้าอาจารย์เย่ ตอนนี้เขายังคงแบกปูนอยู่ที่ไซต์งานก่อสร้าง อาจารย์เย่กล่าวไว้ว่า แบกปูนครบยี่สิบปีเมื่อไหร่ก็จบสิ้นเมื่อไหร่! คุณบอกมาสิว่า ถ้าคุณเทียบกับเขาแล้วใครน่าสังเวชกว่ากัน?”

หลิวจงฮุยตกตะลึง