ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2182

หลังพ่อบ้านชราลงจากรถ ก็ดึงประตูรถทางเบาะหลังเปิดออกอย่างคล่องมือ พูดกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถอย่างนอบน้อมว่า “คุณหนูรอง พวกเรามาถึงแล้วครับ”

หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถ ก็คือตู่ไห่ชิง

หลังเธอลงจากเครื่องบิน ก็พาลูกชายลูกสาวตามพ่อบ้านชรากลับบ้านเก่าตระกูลตู้ด้วยกันเป็นลำดับแรก หลังจัดห้องและกระเป๋าสัมภาระเสร็จ ก็รีบให้พ่อบ้านชราพาเธอมาดูสถานที่ที่เย่ฉางอิงเคยอยู่อาศัยก่อนจากโลกนี้ไป

ส่วนสองพี่น้องซูจือเฟยกับซูจือหยูนั้น ต่างคนต่างก็มีแผนการของตนเอง

ซูจือเฟยไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าพูดคุยธุระเรื่องเงินบริจาค ซูจือหยูก็กอดโน้ตบุ๊คค้นหาร่องรอยของเย่เฉินจากในกลุ่มคนนับพันนับหมื่นต่อ

เป็นเช่นนี้ตู้ไห่ชิงกลับสบายอกสบายใจ แต่อย่างไรก็มาบ้านเย่ฉางอิงคนที่ตนปักใจรักมาตลอดชีวิตเคยอาศัยอยู่ก่อนตาย พาลูกสาวลูกชายมาด้วยกัน จะมากจะน้อยก็รู้สึกไม่ค่อยเหมาะสมอยู่บ้าง

ตู้ไห่ชิงในเวลานี้ อารมณ์จึงเคร่งเครียดมากเป็นพิเศษ

ถึงแม้จะรู้ว่าเย่ฉางอิงตายไปหลายปีแล้ว แต่พอมาถึงที่นี่ เธอยังคงรู้สึกได้ถึงความรู้สึกกตึงเครียดอันรุนแรงชนิดหนึ่ง

ก็เหมือนกับวันเวลาเหล่านั้นสมัยวัยเยาว์ที่ตนเองแอบรักเย่ฉางอิง ทุกๆ ครั้งที่พบเจอเขา หรือใกล้จะได้พบเขา ก็จะควบคุมหัวใจที่เต้นโลดและลมหายใจอันถี่กระชั้นเอาไว้ไม่อยู่

ตู้ไห่ชิงเก็บซ่อนหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งไม่หยุดเอาไว้ ลงมาจากรถ มองสำรวจบ้านเดี่ยวหลังเล็กรูปแบบทางใต้หลังนี้ โดยมีกำแพงกั้นไว้

กำแพงหินของบ้านเตี้ยมาก ภายในยังใช้อิฐสีเขียวสร้างเป็นลวดลายจำนวนมาก ทำให้คนสามารถมองเห็นสภาพภายในบ้านได้อย่างสบายๆ

ในลานบ้านเวลานี้ เต็มไปด้วยหญ้าที่เหี่ยวเฉาและใบไม้กิ่งไม้ที่ร่วงหลุดลงมาจากต้นไม้ ต้นกุ้ยฮวาที่อยู่ในลานบ้านเพราะไร้คนดูแล จึงทำให้มันแห้งเหี่ยวกลายเป็นซากไม้ไปนานแล้ว

บนกำแพงส่วนหลักของอาคาร มีเถาองุ่นแดงแห้งตายเป็นเครือใหญ่

ทุกส่วนของบ้านหลังเล็กเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าชำรุดทรุดโทรมสุดจะบรรยาย แต่ตู้ไห่ชิงลองคิดดูกลับพบว่าหากที่นี่ได้รับการดูแลรักษาอย่างดี พอถึงหน้าร้อนและฤดูใบไม้ผลิช่วงที่ฝนตกชุก ตัวบ้านจะต้องดูเขียวชอุ่มงอกงาม ควบคู่กับต้นไม้ใบหญ้าในลาน ทิวทัศน์นั้นจะต้องทำให้คนใฝ่หาอย่างแน่นอน