ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2183

ตู้ไห่ชิงแค่คิดอยู่ในสมอง ก็ยังอดเอาตัวเองเข้าไปแทนที่ภรรยาของเย่ฉางอิงโดยอัตโนมัติไม่ได้ พริบตานั้นก็รู้สึกว่าน้ำตาเอ่อล้นออกมากลบดวงตา

เดิมเธอคิดจะกลั้นน้ำตากลับไป กลับคิดไม่ถึงว่าจะไร้หนทางควบคุม น้ำตาเม็ดโตถึงกับไหลออกมาจากดวงตา ไหลผ่านใบหน้าที่ไม่บ่งบอกอายุ และแทบจะไม่มีริ้วรอยใบนั้น

พ่อบ้านชราที่อยู่ด้านข้างเห็นเข้า จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาโดยไร้สุ้มเสียง

“เฮ้อ...ทั่วทั้งจิ่งเฉิง ใครไม่รู้บ้างว่าคุณหนูรองตระกูลเลตู้หลงรักเย่ฉางอิงมานานหลายปี...”

“เพียงแต่ ใครจะไปรู้ได้ว่าเย่ฉางอิงจากไปเกือบจะยี่สิบปีแล้ว ความรู้สึกที่คุณหนูรองมีต่อเขา จะยังคงลึกซึ้งขนาดนี้...”

โบราณว่าไว้รักมากก็มีแต่ความคับแค้นใจ ความคับแค้นใจนี้กลับยาวนานไร้ที่สิ้นสุด

ในภาษาจีนโบราณ คำว่าคับแค้นใจนี้ เป็นการบรรยายความรู้สึกเสียใจได้ดีมาก

แล้วก็เพราะคนที่ลุ่มหลงในรัก บ่อยครั้งมักเหลือไว้เพียงความเสียใจ และความเสียใจนี้จะคงอยู่ไปชั่วชีวิต

ตู้ไห่ชิงก็เป็นเช่นนี้

คนที่ข้ามผ่านความรักที่สลักลึกไปไม่ได้ ไร้หนทางที่จะเข้าใจคนคนหนึ่ง อาลัยอาวรณ์ต่อคนอีกคน

เมื่อมีความอาลัยอาวรณ์แล้ว ต่อให้แยกจากกันเป็นสิบปี ยี่สิบปี ต่อให้อยู่ห่างกันเป็นหมื่นลี้ ต่อให้อยู่ไกลกันคนละฟากฟ้า ต่อให้แยกกันเหมือนยินกับหยาง ความอาลัยอาวรณ์ก็ยังคงอยู่

ตู้ไห่ชิงก็เป็นเช่นนี้

เธอก็อยากจะลืมเย่ฉางอิงนานแล้ว อยากจะผ่านวันเวลาไปอย่างมั่นคงไม่สั่นคลอนมานานแล้ว

แต่ว่า ความอาลัยอาวรณ์ส่วนนั้นในจิตใจกลับไม่ยินยอม

ความอาลัยอาวรณ์นั้นราวกับเป็นต้นหญ้าผืนหนึ่งที่กำลังเติบโตอยู่ในใจ

มีต้นหญ้าผืนนี้แล้ว พืชอะไรอย่างอื่นก็ลงปลูกไม่ได้อีกต่อไป

บางเวลา เธอรู้สึกว่าหญ้าผืนนี้รกร้างไปแล้ว ถึงกับรู้สึกว่ามันถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว