ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2189

หลังกลับจากบ้านเก่าของพ่อแม่เย่เฉิน ตู้ไห่ชิงก็รู้สึกผิดหวังราวกับสูญเสียอยู่บ้าง

ทางหนึ่งเป็นเพราะคิดถึงเย่ฉางอิง อีกทางหนึ่งก็เป็นเพราะเห็นเย่เฉินเมื่อกี้ รู้สึกว่าเขาหน้าตาเหมือนกับเย่ฉางอิงมากจริงๆ ดังนั้นจึงกระตุ้นให้เธอหวนคิดถึงความทรงจำมากมายในช่วงวัยเยาว์อีกครั้ง

ตอนกลับถึงบ้านพักในจินหลิงของตระกูลตู้ คนรับใช้ก็เตรียมอาหารเที่ยงไว้เต็มโต๊ะแล้ว

ซูจือเฟยก็เพิ่งกลับมาจากการบริจาคเงินให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเสร็จ พอเห็นตู้ไห่ชิงกลับมา ก็รีบร้อนถามเธอว่า “แม่ ช่วงเช้าแม่ไปไหนมา?”

ตู้ไห่ชิงได้สติกลับมาจากคนามคิดอันยุ่งเหยิง ทว่ายังคงพูดโดยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่บ้างว่า “อ้อ ไม่ได้ไปไหนหรอก ให้ลุงหวางพาแม่ไปเที่ยวรอบๆ นี้น่ะ”

เวลานี้ สาวใช้คนหนึ่งก็เดินเข้ามา พูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณหนูรองคะ อาหารทำเสร็จแล้วค่ะ”

ตู้ไห่ชิงพยักหน้า พูดกับซูจือเฟยว่า “ไปเรียกน้องแกออกมากินข้าว ยัยเด็กคนนี้ทำอะไรอยู่กัน? พักนี้ถึงหมกตัวอยู่แต่ในห้องตัวเองทั้งวัน เพิ่งมาจินหลิงครั้งแรกก็ขังตัวเองไว้แล้ว ประหลาดจริงเชียว”

“แหะๆ ...” ซูจือเฟยหัวเราะ แล้วพูดว่า “จือหยูอยากตามหาผู้มีพระคุณของเราให้เจอน่ะครับ ก็คือชายหนุ่มคนนั้นที่ช่วยชีวิตเราไว้ตอนอยู่ญี่ปุ่น”

ตู้ไห่ชิงพลันรู้แจ้ง รีบถามว่า “มีเบาะแสหรือยัง?”

ซูจือเฟยส่ายหน้า ถอนหายใจอย่างจนปัญญาแล้วกล่าวว่า “งมเข็มในมหาสมุทร จะหาเจอได้ง่ายขนาดนั้นที่ไหนกันครับ จนป่านนี้ก็ยังไม่มีความชัดเจนว่าเขาเป็นคนหัวเซี่ยหรือหัวเฉียวกันแน่ และไม่รู้ว่าเขาอยู่ญี่ปุ่นหรือว่าในประเทศเรา”

ตู้ไห่ชิงกล่าวอย่างจริงจังว่า “คนคนนี้ช่วยชีวิตพวกลูกสองคนไว้ หากไม่ใช่เพราะเขา พวกลูกคงจะประสบกับเหตุไม่คาดฝันไปนานแล้ว บุญคุณยิ่งใหญ่เช่นนี้ จะต้องหาโอกาสตอบแทนให้ดีๆ ...”