ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2190

ซูจือหยูพูดโดยไม่เงยศีรษะว่า “ไม่คืบหน้าอะไร จนป่านนี้ยังหาเขาจากกล้องบันทึกภาพไม่เจอเลย

ตู้ไห่ชิงกล่าวอย่างจริงจังว่า “เรื่องบางเรื่อง ต้องอาศัยวาสนา วาสนาไม่ถึง ต่อให้ลูกหาอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ วาสนาถึง ลูกไม่ไปหาเขา เขาก็จะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าลูกเอง”

ซูจือหยูพูดโดยไม่ต้องหยุดคิด “หนูจะไม่ยอมเอาสิทธิ์ในการทำเรื่องใดๆ ของตนเองมามอบให้กับวาสนา มันดูไม่น่าเชื่อถือ คนบนโลกมากมายขนาดนี้ นอกจากเพื่อนบ้านที่อยู่หน้าประตูบ้านตัวเองแล้ว คนสองคนที่เคยพบกันที่ต่างประเทศ ความเป็นไปได้ที่จะพบหน้ากันอีกโดยอาศัยวาสนาและความบังเอิญนั้นแทบจะเป็นศูนย์ ถ้าไม่เริ่มลงมือหาเขาด้วยตัวเอง เกรงว่าชาตินี้ก็คงหาไม่เจอ”

พูดเสร็จ ซูจือหยูก็พูดด้วยใจคอแห้งเหี่ยวอยู่บ้าง “ความสามารถในการจดจำของคนก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น ไม่มีใครที่สามารถเพียงมองผ่านแล้วจะจดจำได้ไม่ลืม ของส่วนใหญ่ล้วนต้องอาศัยความจำที่ซ้ำไปซ้ำมาลึกขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะสามารถจดจำได้อย่างชัดเจน ก็เหมือนกับเนื้อหาท้ายบทเรียนในตอนเด็ก...”

“เพียงไม่กี่วันที่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น หน้าตาของผู้มีพระคุณยังจำได้ชัดเจนอยู่ในสมอง แต่พอห่างไปหลายวันขนาดนี้ หน้าตาเขาก็ค่อยๆ เลือนรางลง แม้หนูจะคิดผ่านภาพจำในส่วนลึกเพื่อทบทวนความทรงจำอยู่เรื่อยๆ แต่ในความเป็นจริงยังคงทำไม่ได้ หนูกลัวว่าหากผ่านไปอีกสักระยะ หนูคงลืมไปแล้วว่าเขาหน้าตายังไง...”

พอพูดถึงตรงนี้ ซูจือหยูก็เงยศีรษะขึ้นมา มองตู้ไห่ชิงกับซูจือเฟย แล้วถามว่า “แม่...พี่...พวกคุณสองคนเคยมีความรู้สึกแบบนี้ไหม บางครั้งยิ่งอยากจำหน้าตาคนคนหนึ่งไว้ กลับยิ่งลืมได้ง่าย?”

ซูจือเฟยนิ่งคิด แล้วกล่าวว่า “แยกเป็นคนเถอะ หากคนที่เคยพบบ่อยๆ อย่างไรก็ลืมไม่ลง แต่คนที่เคยพบกันเพียงครั้งเดียว หากไม่นานมากนัก ในสมองก็จะนึกรูปพรรณสัณฐานไม่ออก เหลือเพียงภาพที่เลือนราง”

ตู้ไห่ชิงเองก็พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เมื่อกี้จือหยูพูดถูก ความทรงจำของคนต้องคอยเสริมให้ลึกซึ้งอยู่เรื่อยๆ ถึงจะสามารถจดจำไว้ในใจได้”

ตอนที่พูดคำนี้ คนที่ในสมองเธอคิดถึงคือเย่ฉางอิง

เธอรักเย่ฉางอิงมาตลอดชีวิตเช่นนี้ แต่เย่ฉางอิงจากโลกนี้เกือบจะยี่สิบปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอาศัยว่าทุกวันคอยไปดูรูปถ่ายของเย่ฉางอิงในวัยหนุ่ม เย่ฉางอิงในสมองของเธอก็คงค่อยๆ เลือนหายไป

คิดมาถึงตรงนี้ ภายในใจเธอมากน้อยก็รู้สึกทอดถอนใจอยู่บ้าง ทันใดนั้นก็ถามซูจือหยูอีกว่า “จือหยูจ๊ะ ลูกสาธยายให้แม่ฟังอย่างคร่าวๆ ได้ไหมว่าผู้มีพระคุณคนนั้นของลูกมีหน้าตาอย่างไร?”