ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2192
ซูจือหยูรีบกล่าวว่า “ไม่เป็นไรค่ะๆ คุณตาช่วยหนูถามก็พอแล้ว”
พูดเสร็จ เธอถามอีกว่า “จริงสิคะ คุณตา หากเขายอมช่วยหนูล่ะก็ หนูยังต้องไปอเมริกาใช่ไหมคะ?”
“ไม่จำเป็น” ตู้เจิ้นหัวพูดว่า “อาจารย์ล่ายอิทธิฤทธิ์แก่กล้า หากเขารับปาก ตาจะเอาวันเดือนปีเกิดของหลานส่งให้เขา แล้วก็เอาเรื่องที่หลานอยากถามบอกกับเขาคร่าวๆ ก็น่าจะได้แล้ว”
ซูจือหยูพูดอย่างตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง “มหัศจรรย์ขนาดนี้เชียว?”
ตู้เจิ้นหัวยิ้มกล่าวว่า “ของอย่างอี้จิงปากั้ว เป็นสติปัญญาขั้นสูงของบรรพบุรุษเรา ว่ากันว่าความมหัศจรรย์ของมัน คนยุคปัจจุบันอย่างเราเข้าใจเพียงแค่ผิดเผินเท่านั้น”
พูดเสร็จ เขาก็กล่าวอีกว่า “ตอนนี้ที่อเมริกาเป็นกลางคืน ตาเองก็ไม่สะดวกจะติดต่ออาจารย์ล่ายนัก ถ้าอย่างนั้นหลานก็อดใจรอสักหน่อยก่อน รถถึงตอนเย็น ทางอเมริกาก็เช้าแล้ว ตาค่อยโทรหาอาจารย์ล่ายให้”
ซูจือหยูรีบกล่าวว่า “คุณตาคะ อย่างนั้นฝากคุณตาด้วยนะคะ!”
...
เวลานี้ เย่เฉินรีบรุดกลับบ้าน เพื่อทำอาหารกลางวันให้เสร็จ
แม้หม่าหลันจะขาหัก แต่ยังคงยืนกรานจะถ่อสังขารมาเป็นลูกมือให้เขาในห้องครัว
ยุ่งง่วนอยู่พักหนึ่งก็ทำกับข้าวเสร็จ หม่าหลันพูดด้วยสีหน้าละอายใจว่า “ลูกเขยจ๊ะ เดิมทีควรจะเป็นแม่ที่ทำกับข้าวให้เธอ เพียงแต่ขาแม่ไม่สะดวก ยังต้องรบกวนให้เธอเข้าครัวด้วยตัวเอง ในใจแม่นี้รู้สึกผิดจริงๆ!”
พูดเสร็จ เซียวชูหรันก็แนะนำต่ออีกว่า “ทั้งโรงแรมงบสองพันล้าน ครึ่งหนึ่งใช้ซื้อที่กับสร้างฐานราก อีกครึ่งแทบหมดไปกับการตกแต่งในช่วงหลัง ในบรรดานั้นการเก็บงานอย่างน้อยก็สามร้อยล้านแล้ว การตกแต่งเฟอร์นิเจอร์รวมถึงบ้านระดับเฟิร์สคลาส การจัดซื้อเครื่องนอน เครื่องสุขภัณฑ์ เครื่องใช้ไฟฟ้าก็อยู่ที่ประมาณหกเจ็ดล้านแล้ว ตอนนี้ผู้ดูแลบ้านหลังใหญ่ ห้องอาบน้ำและวัสดุอุปกรณ์ในการตกแต่งภายในประเทศเหล่านั้น กำลังเตรียมจะเข้าร่วมประมูลภายหลัง!”
เย่เฉินยิ้มแล้วถามว่า “อย่างนั้นตี้เหากรุ๊ปเตรียมจะประมูลให้กับการออกแบบและตกแต่งเท่าไหร่?”
เซียวชูหรันกล่าวว่า “ราคาของธุรกิจอย่างการออกแบบและตกแต่งเช่นนี้ ปกติจะอยู่ที่ราวๆ สามร้อยหยวนต่อตารางเมตร โรงแรมระดับหกดาวของตี้เหากรุ๊ปนี้ มีเนื้อที่ทั้งหมดหนึ่งแสนสามหมื่นตารางเมตร ตัดการออกแบบซ้ำในห้องที่รูปแบบเหมือนกันของแต่ละห้องไป อย่างนั้นโครงการออกแบบอย่างน้อยสุดก็มีประมาณเจ็ดถึงแปดหมื่นตารางเมตรได้ เพียงค่าออกแบบและตกแต่งอย่างเดียว ก็เป็นเงินยี่สิบสามสิบล้านแล้ว!”
หม่าหลันที่อยู่ด้านข้างได้ยินเช่นนี้ ก็กล่าวขึ้นอย่างประหลาดใจยิ่งว่า “แม่เจ้า! ชูหรัน! แกไม่ได้ล้อแม่เล่นใช่ไหม?! แค่ทำการตกแต่ง ค่าแบบก็เป็นเงินยี่สิบสามสิบล้านแล้ว?!”
เซียวชูหรันพยักหน้า กล่าวอย่างจริงจังว่า “ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ ราคานี้ยังเป็นราคาขั้นต่ำด้วยซ้ำ หากเป็นบริษัทออกแบบใหญ่ๆ หรือนักออกแบบชื่อดังล่ะก็ ราคายังสูงได้กว่านี้อีก ค่าออกแบบหนึ่งตารางเมตรก็ใช้เงินอย่างน้อยแปดร้อยถึงหนึ่งพันหยวนแล้ว!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...