ทว่าแม้จะพูดเช่นนี้ แต่เวลานี้เย่เฉินได้ตัดสินใจแล้วว่าจะแจ้งล่วงหน้ากับหวังตงเสวี่ยน เอาโครงการนี้มอบให้เซียวชูหลันอย่างเงียบๆ
ตี้เหากรุ๊ปเดิมทีก็เป็นกิจการของตน ในเมื่อภรรยาสนใจในโครงการนี้ถึงขนาดนี้ ย่อมต้องมอบโอกาสให้เธอได้ฝึกฝีมือ
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกล่าวกับเซียวชูหรันว่า “ชูหรัน ตอนนี้คุณไม่ต้องคิดมากถึงขนาดนั้นแล้ว ตั้งใจเตรียมตัวก็พอ ผมเชื่อว่าคุณต้องทำได้!”
“อืม!” เซียวชูหรันเองก็พยักหน้าอย่างเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แล้วกล่าวว่า “ฉันจะสู้! แย่งเอาโครงการใหญ่นี้มาให้ได้!”
หลังมื้อเที่ยงผ่านไป เซียวชูหรันก็ไปที่บริษัท ส่วนเย่เฉินก็กลับไปยังห้อง โทรหาหวังตงเสวี่ยน
เมื่อสายถูกรับ หวังตงเสวี่ยนก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “คุณชายคะ ที่คุณโทรมา เป็นเพราะเรื่องที่คุณผู้หญิงลงประมูลสินะ?”
เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “เธอเดาถูกแล้ว”
หวังตงเสวี่ยนรีบพูดว่า “คุณชาย เดิมทีโครงการออกแบบเพื่อตกแต่งโรงแรมของเรา ฉันก็อยากจะฝากฝังให้บริษัทคุณผู้หญิงทำอยู่หรอก แต่ฉันเองก็กังวลเหมือนกัน หากมอบโครงการไปแล้ว ในใจคุณผู้หญิงจะสงสัยได้ ดังนั้นฉันจึงบอกเรื่องนี้กับเธอว่า มีแผนจะเปิดประมูลครั้งหนึ่ง ให้บริษัทของคุณผู้หญิงแข่งประมูลได้โครงการนี้โดยผ่านจากส่วนใน แบบนี้ก็จะดูเป็นธรรมชาติหน่อย”
เย่เฉินกล่าวสนับสนุน “ตงเสวี่ยน เรื่องนี้เธอทำได้ดีมาก คิดได้รอบด้าน ที่ฉันโทรมาก็เพราะอยากพูดกับเธอเรื่องนี้นั่นแหละ ความคิดฉันเหมือนกับเธอ ให้ชูหรันเข้าร่วมประมูลตามปกติ จากนั้นทางบริษัทก็ตัดสินให้เป็นบริษัทเธอเป็นการภายใน ถึงเวลาให้เธอรู้สึกว่าประมูลได้ด้วยกำลังของตนเองก็พอ”
หวังตงเสวี่ยนพูดรับรองว่า “คุณชายวางใจได้เลยค่ะ เรื่องเหล่านี้ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน