ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2195

ได้ยินว่าเย่เฉินจะหลอมยาอีก ฉินเอ้าเสวี่ยนก็เบิกบานใจเป็นที่สุด

ที่เธอดีใจ กลับไม่ใช่เพราะยาวิเศษที่มีแต่คนต้องการของเย่เฉิน แต่เป็นเพราะพ่อให้ตนไปส่งยาให้เย่เฉินต่างหาก แบบนี้ก็จะมีโอกาสพบหน้าเย่เฉินแล้ว

ระยะนี้ช่วงปิดภาคเรียนฤดูหนาวฉินเอ้าเสวี่ยนอยู่แต่บ้านตลอด นอกจากเวลาฝึกฝนในยามปกติอย่างเช่นทุกวัน เวลาอื่นๆ ก็ไมมีเรื่องอะไรให้ทำ พูดได้ว่าวันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่ายเลยก็ว่าได้

เธออยากจะหาโอกาสพบหน้าเย่เฉินมาก ถึงขั้นเชิญเย่เฉินมาชี้แนะให้ตัวเองอีก แต่ได้ยินว่าพักนี้เย่เฉินค่อนข้างยุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจจะมาเยือนที่นี่เช่นกัน

พอดีเลย ฉวยโอกาสที่ไปส่งยา ได้พบหน้าเย่เฉินสักครั้งหนึ่ง และหาโอกาสเชิญเย่เฉินมานั่งที่บ้านเสียเลย

ฉินกางทำตามที่เย่เฉินต้องการ หลังจัดเตรียมวัตถุดิบยาทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็นำทั้งหมดใส่ลงในลังยาลังหนึ่งแล้วมอบให้ฉินเอ้าเสวี่ยน พร้อมกำชับว่า “เอ้าเสวี่ยน นำวัตถุดิบยาเหล่านี้ส่งไปให้อาจารย์เย่ที่Tomson Riviera”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างดีใจทันที “ได้เลย พ่อ หนูจะขับรถไปบ้านอาจารย์เย่เดี๋ยวนี้!”

ฉินกางพยักหน้า กล่าวว่า “แกรอเดี๋ยว”

กล่าวจบ เขาก็ยืนขึ้น หยิบกล่องไม้จื่อตั้นที่ดูประณีตใบหนึ่งออกมาจากในตู้เซฟ วางลงในมือของฉินเอ้าเสวี่ยน แล้วมอบหมายว่า “นี่เป็นโสมม่วงล้ำค่าอายุสี่ร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง ยังดีกว่าโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีที่อาจารย์เย่ประมูลมาได้ในงานประมูลก่อนหน้านี้เสียอีก แกช่วยพ่อนำไปมอบให้อาจารย์เย่ที บอกว่าเป็นของที่พ่อมอบให้เขาด้วยความเลื่อมใส”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรับกล่องไม้มาอย่างระมัดระวัง พูดอย่างจริงจังว่า “ทราบแล้วค่ะพ่อ วัตถุดิบยาเหล่านี้พร้อมกับโสมม่วงล้ำค่าต้นนี้ หนูจะต้องไปส่งที่บ้านอาจารย์เย่กับมือ”

“อืม!” ฉินกางพยักหน้า เอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “คราวก่อนตอนอยู่ที่มหกรรมการแพทย์แผนจีน อาจารย์เย่ยอมสูญเงินมหาศาล เพื่อซื้อโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีต้นนั้น หลังผ่านไปไม่นานนัก อาจารย์เย่ก็นำยาอายุวัฒนะออกมา ดังนั้นพ่อจึงเดาว่า โสมม่วงล้ำค่านี้ ก็คือวัตถุดิบยาที่จำเป็นต่อการหลอมยาอายุวัฒนะ มีโสมม่วงต้นนี้แล้ว บางทีอาจารย์เย่อาจยังสามารถหลอมยาอายุวัฒนะออกมาได้อีกชุดหนึ่ง”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบร้อนกล่าวว่า “พ่อ! หนนี้หนูไม่ไปช่วยพ่อขอยากับอาจารย์เย่แล้วนะ! คราวก่อนอาจารย์หลอมยาวิเศษ พ่อให้หนูบากหน้าไปขอยากับอาจารย์เย่ ในใจหนูอับอายอย่างมากมาตลอด...”

ฉินกางรีบพูดว่า “แกวางใจ หนนี้พ่อแค่จะเอาโสมม่วงต้นนี้มอบให้อาจารย์เย่เท่านั้น ที่เหลือก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีก พ่อเชื่อว่าหากอาจารย์เย่ใช้มันหลอมยาอายุวัฒนะจริง ก็น่าจะไม่ลืมตระกูลฉินของพวกเรา”

คราวนี้ฉินเอ้าเสวี่ยนถึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วกล่าวว่า “พ่อ งั้นหนูไปที่นั่นก่อนนะ!”

“ได้ แกไปเถอะ”

ฉินเอ้าเสวี่ยนเปิดประตูรถตัวเองออก จากนั้นก็ขับบึ่งไปยังTomson Rivieraอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ฉินเอ้าเสวี่ยนก็มาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ของเย่เฉิน

ตอนที่เธอกดกริ่งประตู หม่าหลันกำลังนอนกลางวันอยู่ในห้องที่ชั้นสาม

เย่เฉินลงมาจากชั้นสอง แล้วเปิดประตูบ้าน เมื่อเห็นว่าเป็นฉินเอ้าเสวี่ยน ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เอ้าเสวี่ยน ลำบากให้เธอต้องวิ่งมาที่นี่แล้ว”

ฉินเอ้าเสวี่ยนเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เฉิน มักจะควบคุมความเขินอายเอาไว้ไม่อยู่ นำพาให้เกิดความประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย พูดอย่างตะกุกตะกักว่า “อะ...อาจารย์เย่ พักนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ?”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “สบายดีมาก ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบอธิบายว่า “หนูได้ยินว่าระยะนี้คุณยุ่งมาก แถมเพื่อเรื่องของพี่หวั่นถิงทำให้ต้องไปญี่ปุ่นเที่ยวหนึ่ง กลัวว่าคุณจะเหน็ดเหนื่อย...”

เย่เฉินโบกมือ “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยแค่นี้สำหรับฉันแล้วไม่นับเป็นอะไร”