ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2195
ได้ยินว่าเย่เฉินจะหลอมยาอีก ฉินเอ้าเสวี่ยนก็เบิกบานใจเป็นที่สุด
ที่เธอดีใจ กลับไม่ใช่เพราะยาวิเศษที่มีแต่คนต้องการของเย่เฉิน แต่เป็นเพราะพ่อให้ตนไปส่งยาให้เย่เฉินต่างหาก แบบนี้ก็จะมีโอกาสพบหน้าเย่เฉินแล้ว
ระยะนี้ช่วงปิดภาคเรียนฤดูหนาวฉินเอ้าเสวี่ยนอยู่แต่บ้านตลอด นอกจากเวลาฝึกฝนในยามปกติอย่างเช่นทุกวัน เวลาอื่นๆ ก็ไมมีเรื่องอะไรให้ทำ พูดได้ว่าวันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่ายเลยก็ว่าได้
เธออยากจะหาโอกาสพบหน้าเย่เฉินมาก ถึงขั้นเชิญเย่เฉินมาชี้แนะให้ตัวเองอีก แต่ได้ยินว่าพักนี้เย่เฉินค่อนข้างยุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจจะมาเยือนที่นี่เช่นกัน
พอดีเลย ฉวยโอกาสที่ไปส่งยา ได้พบหน้าเย่เฉินสักครั้งหนึ่ง และหาโอกาสเชิญเย่เฉินมานั่งที่บ้านเสียเลย
ฉินกางทำตามที่เย่เฉินต้องการ หลังจัดเตรียมวัตถุดิบยาทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็นำทั้งหมดใส่ลงในลังยาลังหนึ่งแล้วมอบให้ฉินเอ้าเสวี่ยน พร้อมกำชับว่า “เอ้าเสวี่ยน นำวัตถุดิบยาเหล่านี้ส่งไปให้อาจารย์เย่ที่Tomson Riviera”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างดีใจทันที “ได้เลย พ่อ หนูจะขับรถไปบ้านอาจารย์เย่เดี๋ยวนี้!”
ฉินกางพยักหน้า กล่าวว่า “แกรอเดี๋ยว”
กล่าวจบ เขาก็ยืนขึ้น หยิบกล่องไม้จื่อตั้นที่ดูประณีตใบหนึ่งออกมาจากในตู้เซฟ วางลงในมือของฉินเอ้าเสวี่ยน แล้วมอบหมายว่า “นี่เป็นโสมม่วงล้ำค่าอายุสี่ร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง ยังดีกว่าโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีที่อาจารย์เย่ประมูลมาได้ในงานประมูลก่อนหน้านี้เสียอีก แกช่วยพ่อนำไปมอบให้อาจารย์เย่ที บอกว่าเป็นของที่พ่อมอบให้เขาด้วยความเลื่อมใส”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรับกล่องไม้มาอย่างระมัดระวัง พูดอย่างจริงจังว่า “ทราบแล้วค่ะพ่อ วัตถุดิบยาเหล่านี้พร้อมกับโสมม่วงล้ำค่าต้นนี้ หนูจะต้องไปส่งที่บ้านอาจารย์เย่กับมือ”
“อืม!” ฉินกางพยักหน้า เอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “คราวก่อนตอนอยู่ที่มหกรรมการแพทย์แผนจีน อาจารย์เย่ยอมสูญเงินมหาศาล เพื่อซื้อโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีต้นนั้น หลังผ่านไปไม่นานนัก อาจารย์เย่ก็นำยาอายุวัฒนะออกมา ดังนั้นพ่อจึงเดาว่า โสมม่วงล้ำค่านี้ ก็คือวัตถุดิบยาที่จำเป็นต่อการหลอมยาอายุวัฒนะ มีโสมม่วงต้นนี้แล้ว บางทีอาจารย์เย่อาจยังสามารถหลอมยาอายุวัฒนะออกมาได้อีกชุดหนึ่ง”
เย่เฉินลงมาจากชั้นสอง แล้วเปิดประตูบ้าน เมื่อเห็นว่าเป็นฉินเอ้าเสวี่ยน ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เอ้าเสวี่ยน ลำบากให้เธอต้องวิ่งมาที่นี่แล้ว”
ฉินเอ้าเสวี่ยนเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่เฉิน มักจะควบคุมความเขินอายเอาไว้ไม่อยู่ นำพาให้เกิดความประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย พูดอย่างตะกุกตะกักว่า “อะ...อาจารย์เย่ พักนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ?”
เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “สบายดีมาก ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบอธิบายว่า “หนูได้ยินว่าระยะนี้คุณยุ่งมาก แถมเพื่อเรื่องของพี่หวั่นถิงทำให้ต้องไปญี่ปุ่นเที่ยวหนึ่ง กลัวว่าคุณจะเหน็ดเหนื่อย...”
เย่เฉินโบกมือ “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยแค่นี้สำหรับฉันแล้วไม่นับเป็นอะไร”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...