ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2195

ได้ยินว่าเย่เฉินจะหลอมยาอีก ฉินเอ้าเสวี่ยนก็เบิกบานใจเป็นที่สุด

ที่เธอดีใจ กลับไม่ใช่เพราะยาวิเศษที่มีแต่คนต้องการของเย่เฉิน แต่เป็นเพราะพ่อให้ตนไปส่งยาให้เย่เฉินต่างหาก แบบนี้ก็จะมีโอกาสพบหน้าเย่เฉินแล้ว

ระยะนี้ช่วงปิดภาคเรียนฤดูหนาวฉินเอ้าเสวี่ยนอยู่แต่บ้านตลอด นอกจากเวลาฝึกฝนในยามปกติอย่างเช่นทุกวัน เวลาอื่นๆ ก็ไมมีเรื่องอะไรให้ทำ พูดได้ว่าวันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่ายเลยก็ว่าได้

เธออยากจะหาโอกาสพบหน้าเย่เฉินมาก ถึงขั้นเชิญเย่เฉินมาชี้แนะให้ตัวเองอีก แต่ได้ยินว่าพักนี้เย่เฉินค่อนข้างยุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจจะมาเยือนที่นี่เช่นกัน

พอดีเลย ฉวยโอกาสที่ไปส่งยา ได้พบหน้าเย่เฉินสักครั้งหนึ่ง และหาโอกาสเชิญเย่เฉินมานั่งที่บ้านเสียเลย

ฉินกางทำตามที่เย่เฉินต้องการ หลังจัดเตรียมวัตถุดิบยาทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็นำทั้งหมดใส่ลงในลังยาลังหนึ่งแล้วมอบให้ฉินเอ้าเสวี่ยน พร้อมกำชับว่า “เอ้าเสวี่ยน นำวัตถุดิบยาเหล่านี้ส่งไปให้อาจารย์เย่ที่Tomson Riviera”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างดีใจทันที “ได้เลย พ่อ หนูจะขับรถไปบ้านอาจารย์เย่เดี๋ยวนี้!”

ฉินกางพยักหน้า กล่าวว่า “แกรอเดี๋ยว”

กล่าวจบ เขาก็ยืนขึ้น หยิบกล่องไม้จื่อตั้นที่ดูประณีตใบหนึ่งออกมาจากในตู้เซฟ วางลงในมือของฉินเอ้าเสวี่ยน แล้วมอบหมายว่า “นี่เป็นโสมม่วงล้ำค่าอายุสี่ร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง ยังดีกว่าโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีที่อาจารย์เย่ประมูลมาได้ในงานประมูลก่อนหน้านี้เสียอีก แกช่วยพ่อนำไปมอบให้อาจารย์เย่ที บอกว่าเป็นของที่พ่อมอบให้เขาด้วยความเลื่อมใส”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรับกล่องไม้มาอย่างระมัดระวัง พูดอย่างจริงจังว่า “ทราบแล้วค่ะพ่อ วัตถุดิบยาเหล่านี้พร้อมกับโสมม่วงล้ำค่าต้นนี้ หนูจะต้องไปส่งที่บ้านอาจารย์เย่กับมือ”

“อืม!” ฉินกางพยักหน้า เอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “คราวก่อนตอนอยู่ที่มหกรรมการแพทย์แผนจีน อาจารย์เย่ยอมสูญเงินมหาศาล เพื่อซื้อโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีต้นนั้น หลังผ่านไปไม่นานนัก อาจารย์เย่ก็นำยาอายุวัฒนะออกมา ดังนั้นพ่อจึงเดาว่า โสมม่วงล้ำค่านี้ ก็คือวัตถุดิบยาที่จำเป็นต่อการหลอมยาอายุวัฒนะ มีโสมม่วงต้นนี้แล้ว บางทีอาจารย์เย่อาจยังสามารถหลอมยาอายุวัฒนะออกมาได้อีกชุดหนึ่ง”