ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2196

“งั้นก็ดีแล้ว!” ฉินเอ้าเสวี่ยนยิ้มหวานหยด รีบเอาลังยาและกล่องไม้จื่อตั้นอันนั้นที่อยู่ในมือมอบให้เย่เฉิน แล้วแนะนำว่า “อาจารย์เย่ ข้างในลังยาคือวัตถุดิบยาที่คุณต้องการในครั้งนี้ พ่อฉันจัดให้คุณเรียบร้อยหมดแล้ว ยังมีกล่องไม้จื่อตั้นอันนี้ ด้านในเป็นโสมม่วงล้ำค่าสี่ร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง พ่อฉันบอกว่านี่เป็นของที่เขาได้มาโดยบังเอิญ ยังบอกอีกว่าโสมม่วงนี่จะต้องมีประโยชน์กับคุณแน่ ดังนั้นจึงให้ฉันนำมาส่งให้คุณค่ะ...”

เย่เฉินพูดอย่างแปลกใจเล็กน้อยว่า “โสมม่วงล้ำค่าสี่ร้อยกว่าปี? พ่อเธอไปได้ของดีแบบนี้มาจากที่ไหน?”

ฉินเอ้าเสวี่ยนแลบลิ้น “อันนี้ฉันก็ไม่รู้ ปกติช่องทางในการได้ยาสมุนไพรของพ่อฉันมีเยอะมาก พ่อค้าและชาวสวนมากมายตั้งแต่เหนือจรดใต้ล้วนตั้งใจส่งมาเป็นของกำนัลให้เขา หากใครมีสมุนไพรชั้นดีอยู่บ้าง ก็จะเอามาให้เขาดูผ่านตาเป็นคนแรก สงสัยจะเป็นพ่อค้าได้มา จากนั้นก็ส่งมาที่นี่ล่ะมั้ง”

เย่เฉินพยักหน้า ลอบไตร่ตรองอยู่ในใจ “ยาอายุวัฒนะสามสิบเม็ดที่หลอมเมื่อคราวก่อน ฉันกินเองไปกว่าครึ่งแล้ว ที่เหลือก็แบ่งบ้าง ขายบ้าง มอบให้บ้าง รวมๆ อยู่ก็แทบจะหมดแล้ว ตอนแรกคิดว่าหากมีโอกาสจะหลอมเพิ่มอีกหน่อย แต่ก็รู้เช่นกันว่าโสมม่วงที่มีอายุสามร้อยปีขึ้นไปนั้นหาไม่ง่าย ดังนั้นจึงหาโอกาสหลอมยาไม่ได้มาตลอด คิดไม่ถึงว่าฉินกางจะให้ฉินเอ้าเสวี่ยนนำมามอบให้ที่นี่...”

อันที่จริง แม้ในมือเย่เฉินจะไม่มีโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปี แต่ในมือเขากลับมีโสมหิมะพันปีต้นหนึ่งที่เว่ยเลี่ยงมอบให้ในตอนนั้น ซึ่งเป็นของที่ตกทอดมาจากตระกูลทางแม่ของเขา

ราคาของโสมหิมะพันปี สูงกว่าโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีมากนัก วัตถุดิบยาเช่นนั้น หากนำมาหลอมเป็นยาอายุวัฒนะ คงเหมือนกับการเอาต้นสนใหญ่มาทำไม้ขีดไฟ ทำลายของดีๆ ไปหมดสิ้น

ตามที่บันทึกไว้ในตำราเก้าเสวียนเทียน สรรพคุณของโสมหิมะพันปี ห่างไกลจากโสมม่วงสามร้อยปีหลายขุมนัก!

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็มองโสมม่วงล้ำค่าต้นนี้ที่ฉินเอ้าเสวี่ยนมอบให้อย่างละเอียด อดกล่าวขึ้นอย่างทอดถอนใจไม่ได้ว่า “คุณภาพของโสมม่วงต้นนี้ ดูดีกว่าต้นนั้นที่ฉันประมูลได้ที่งานประมูลก่อนหน้านี้เสียอีก! พ่อเธอคงจะใช้เงินไม่น้อยเลยสินะ? ของขวัญที่ล้ำค่าขนาดนี้ จะรับไว้ก็ละอายใจอยู่บ้างจริงๆ ...”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบพูดว่า “อาจารย์เย่ คุณอย่าพูดแบบนี้เป็นอันขาด ด้วยบุญคุณที่คุณมีต่อตระกูลฉินเรา อย่าว่าแต่โสมม่วงต้นหนึ่งเลย ต่อให้เอาทรัพย์สินของตระกูลฉินมอบให้คุณทั้งหมดก็เป็นเรื่องสมควร!”

เย่เฉินหัวเราะฮ่าฮ่า พูดหยอกว่า “เธอนี่ตรงกับที่ว่าลูกขายนาพ่อได้โดยไม่เสียใจจริงๆ ตระกูลฉินของพวกเธอลำบากลำบนสร้างสมบัติมาขนาดนี้ตั้งกี่ยุคกี่สมัย พอเธอเอ่ยปากก็จะยกให้ฉันหมดแล้ว?”

พูดเสร็จ เขาก็เก็บน้ำเสียงล้อเล่นลงไป กล่าวอย่างจริงจังว่า “เอาเถอะ โสมม่วงต้นนี้ฉันจะขอรับไว้ เธอช่วยไปขอบคุณพ่อเธอแทนฉันด้วย นอกจากนี้ฝากบอกเขาด้วยว่า พอฉันใช้โสมม่วงต้นนี้หลอมยาเม็ดออกมาได้แล้ว จะต้องส่งไปให้เขาเม็ดหนึ่งอย่างแน่นอน”