ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2197

เห็นเย่เฉินเชื้อเชิญด้วยความจริงใจ ฉินเอ้าเสวี่ยนจึงพยักหน้า แล้วตามเย่เฉินเข้าไปในบ้านด้วยความดีใจ

หลังจากเข้าบ้าน เย่เฉินก็เชิญเฉินเอ้าเสวี่ยนมานั่งบนโซฟาในโถงรับแขก จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ชงชาออกมา ชงชาให้เธอกาหนึ่ง

ฉินเอ้าเสวี่ยนยกชาที่เย่เฉินชงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เอ่ยปากพูดขึ้นว่า “จริงสิ อาจารย์เย่ สองวันก่อนฉันไปเยี่ยมพี่หวั่นถิงมา!”

“หืม?” เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ ไปที่บริษัทเธอหรือว่าไปที่บ้านเธอ?”

“ไปบ้านเธอเลยค่ะ” ฉินเอ้าเสวี่ยนพูด “ฉันกังวลว่าหลังจากที่พี่หวั่นถิงผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนั้น แล้วรู้สึกแย่ ก็เลยไปเยี่ยมเธอที่บ้านเธอค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้า นึกขึ้นมาว่าตั้งแต่แก้ไขวิกฤตของตระกูลซ่งได้ หลังทำให้ซ่งหวั่นถิงแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดจระกูลซ่งกลับมาได้อีกครั้ง ตนก็ไม่มีเวลาไปเยี่ยมเธออีกเลย ด้วยเหตุนี้จึงถามฉินเอ้าเสวี่ยนว่า “ตอนนี้สถานการณ์ของหวั่นถิงเป็นยังไงบ้าง?”

ฉินเอ้าเสวี่ยนเอียงศีรษะแล้วพูดว่า “พี่หวั่นถิงสบายดีมากค่ะ”

พูดเสร็จ เธอก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา จึงรีบกล่าวว่า “จริงสิคะ อาจารย์เย่ ที่บ้านพี่หวั่นถิงเลี้ยงสุนัขพันธุ์อากิตะอยู่ตัวหนึ่ง เป็นพันธ์ุแท้แถมยังน่ารักมาก ฉันว่าทั่วทั้งจินหลิงคงหาพันธุ์อากิตะที่สายเลือดดีขนาดนั้นไม่ได้แล้ว เธอบอกว่าเพื่อนคุณเป็นคนมอบให้เธอ?”

“ใช่” เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “เมื่อหลายวันก่อนตอนอยู่ญี่ปุ่น ฉันพาเธอไปพักอยู่ที่บ้านเพื่อนคนญี่ปุ่นคนหนึ่ง ที่บ้านเพื่อนญี่ปุ่นคนนั้นเลี้ยงสุนัขพันธุ์อากิตะไว้ไม่น้อยเลย เห็นหวั่นถิงชอบ เลยมอบให้เธอตัวหนึ่ง”

ในดวงตาของฉินเอ้าเสวี่ยนเต็มไปด้วยความอิจฉา พลางพูดว่า “สุนัขตัวนั้นของพี่หวั่นถิงชื่อยูกิ เป็นตัวเมีย ฉันตกลงกับเธอแล้วว่ารอยูกิโตแล้ว จะให้ยูกิคลอดลูกสนัขสักคอกหนึ่ง ถึงเวลาก็จะมอบให้ฉันหนึ่งตัว!”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “งั้นเธอก็ต้องรออย่างน้อยหนึ่งปี”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ หนึ่งปีแป๊บเดียวก็ผ่านไปแล้ว”

พูดเสร็จ เธอก็ถามเย่เฉินอีกว่า “จริงสิคะ อาจารย์เย่ ระยะนี้สักสองสามวันคุณว่างไหมคะ?”

เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างเขินอายอยู่บ้าง “คืออย่างนี้ค่ะ...ตั้งแต่เอาชนะอิโตะ นานาโกะในการแข่งขันครั้งล่าสุดมาได้ หลังได้ตำแหน่งแชมเปี้ยนมา ฉันก็หมั่นฝึกฝนอยู่ในบ้านมาตลอด แต่มักรู้สึกว่าก้าวหน้าได้ช้ามาก คิดว่าประเด็นหลักยังคงเป็นเพราะไม่มีโค้ชอาวุโสสักคนไว้ชี้แนะแบบตัวต่อตัว ดังนั้นหากคุณมีเวลาล่ะก็ ฉันอยากจะเชิญคุณไปนั่งที่บ้านฉันอีก ถือโอกาสชี้แนะให้ฉันสักหน่อย ไม่รู้...ไม่รู้ว่าอาจารย์เย่จะสะดวกหรือไม่...”

เย่เฉินนิ่งคิด จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แค่เรื่องเล็กน้อย เอาอย่างนี้แล้วกัน รอฉันหลอมยาเสร็จแล้ว ย่อมต้องเชิญทุกคนมานั่งทานข้าวด้วยกันสักมื้อ ถือโอกาสเอายามอยให้ทุกคนด้วย ถึงเวลาก็รบกวนพ่อเธอจัดเตรียมอาหารไว้สักโต๊ะที่บ้าน เชิญทุกคนมาพบปะกันที่บ้านของสักหน่อย ถึงเวลาฉันจะไปที่นั่นล่วงหน้าสักสองสามชั่วโมง ชี้แนะให้เธอ”

พอฉินเอ้าเสวี่ยนได้ยินเช่นนี้ ก็พูดอย่างกระตือรือร้นทันที “อาจารย์เย่ช่างดีเหลือเกิน! หากเป็นอย่างนี้ล่ะก็ ฉันจะกลับไปบอกกับพ่อเดี๋ยวนี้ ให้เขาเตรียมอาหารที่ดีที่สุดไว้ที่บ้าน!”