ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2202
“แล้วยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังคิดปฏิทินออกมาได้ด้วย ซึ่งตรงกับปฏิทินในปัจจุบันที่วิทยาศาสตร์คิดขึ้นมาเป๊ะ แล้วความคลาดเคลื่อนน้อยมาก ในระยะเวลาห้าพันปีคลาดเคลื่อนแค่วันเดียว ลูกยังคิดว่านี่เป็นความเชื่องมงายอีกเหรอ?”
ซูจือหยูไม่รู้จะเอ่ยเถียงยังไง จึงต้องพูดหลับหูหลับตาว่า “เรื่องพวกนี้ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ ยังไงหนูก็ไม่เชื่อ!”
ตู้ไห่ชิงจึงถอนหายใจ แต่น้ำเสียงก็ยังคงเข้มงวด “ตอนที่แม่ยังสาว เรื่องวัฒนธรรมของเอเชียกับตะวันตก รู้จักแค่ในมุมมองของข้อเท็จจริง ไม่เคยงมงายคิดว่าวัฒนธรรมตะวันตกดี หรือวัฒนธรรมเอเชียดีกว่า แล้วใช้มุมมองของข้อเท็จจริง ไปพิจารณาแยกแยะปัญหา แต่พอถึงเด็กรุ่นปีเก้าศูนย์รุ่นปีศูนย์ศูนย์ วัฒนธรรมตะวันตกกลับมีความสำคัญมากกว่า”
“พวกหนูเชื่อวิทยาศาสตร์ เชื่ออินเทอร์เน็ต แต่ไม่เชื่อสิ่งที่บรรพบุรุษเมื่อหลายพันปีกว่าหลงเหลือไว้ให้ แล้วคิดว่าสิ่งที่บรรพบุรุษหลงเหลือไว้ให้ เป็นแค่ความเชื่องมงายแทน นี่ถือเป็นการกระทำที่ไม่รู้เรื่องมาก!”
ซูจือหยูถามกลับอย่างไม่พอใจ “ถ้าเหมือนที่บรรพบุรุษพูด ทุกอย่างมีดวงชะตางั้นเหรอคะ? แม้ว่าวันนี้หนูจะกินอะไร ไปที่ไหน ก็เป็นสิ่งที่ดวงชะตาลิขิตไว้แล้วงั้นเหรอคะ?”
ตู้ไห่ชิงพูดอย่างจริงจัง “ลูกคิดว่าทุกสิ่งบนโลกนี้ไม่มีดวงชะตา ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับตัวเอง แต่ลูกเคยคิดหรือเปล่า สิ่งเล็กๆ อย่างเม็ดทราย จนกระทั่งทั้งจักรวาล ก็กำลังดำเนินไปตามกฎเกณฑ์ทั้งนั้น ยิ่งมองในมุมกว้าง ดวงชะตาพวกนั้นก็ยิ่งไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!”
ซูจือหยูรีบเอ่ยถามว่า “แม่คะ แม่บอกหนูมาสิคะ ดวงชะตาของทรายหนึ่งเม็ดคืออะไร? มันอาจจะอยู่ในทะเลทราย แล้วเป็นหนึ่งในล้านของเม็ดทรายก็ได้ หรือว่าอาจจะตกลงไปในแม่น้ำ แล้วโดนแม่น้ำพัดพาลงไปในทะเลก็ได้ แล้วอาจจะโดนมนุษย์นำไปผลิตเป็นกระจก แล้วอาจจะโดนน้ำไปปนกับดิน ดวงชะตายังสามารถกำหนดดวงชะตาของทรายทุกเม็ดเลยเหรอคะ?”
ตู้ไห่ชิงส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า “เมื่อกี้แม่พูดแล้ว เองของดวงชะตาต้องมองในมุมกว้าง จะใช้มุมมองแคบๆ ไปเหมารวมไม่ได้”
“ลูกใช้มุมมองแคบๆ ไปมอง ก็จะรู้สึกว่าเม็ดทรายเล็กมาก ไม่มีความสำคัญอะไรเลย แต่บนโลกนี้มีเม็ดทรายมากมายขนาดนั้น ดวงชะตาไม่สามารถกำหนดดวงชะตาที่แตกต่างให้กับเม็ดทรายทุกเม็ดได้หรอก”
“แต่ลูกรู้ไหมว่า ในจักรวาล ดาวฤกษ์ที่เหมือนดวงอาทิตย์มีกี่ดวง?”
เธอไม่เคยใช้มุมมองแบบนี้ไปรู้จักโลกใบนี้เลย แค่ลองจินตนาการถึงจักรวาลที่ยิ่งใหญ่ เธอจึงรู้สึกได้เลยว่าตัวเองนั้นเล็กมากแค่ไหน
ถ้าดวงอาทิตย์เป็นแค่เม็ดทรายในจักรวาล งั้นโลก ก็จะนับว่าเป็นเม็ดทรายในจักรวาลไม่ได้
แต่มนุษย์กลับใช้ชีวิตอยู่ในเม็ดทรายเล็กๆ ของจักรวาล งั้นมนุษย์ถือว่าเป็นอะไร?
แล้ววิทยาศาสตร์ที่มนุษย์ค้นพบจากเม็ดทรายเล็กๆ ในจักรวาลนี้ จะสามารถแทนอะไรบนโลกนี้ได้?
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...