ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2202

“แล้วยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังคิดปฏิทินออกมาได้ด้วย ซึ่งตรงกับปฏิทินในปัจจุบันที่วิทยาศาสตร์คิดขึ้นมาเป๊ะ แล้วความคลาดเคลื่อนน้อยมาก ในระยะเวลาห้าพันปีคลาดเคลื่อนแค่วันเดียว ลูกยังคิดว่านี่เป็นความเชื่องมงายอีกเหรอ?” 

ซูจือหยูไม่รู้จะเอ่ยเถียงยังไง จึงต้องพูดหลับหูหลับตาว่า “เรื่องพวกนี้ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ ยังไงหนูก็ไม่เชื่อ!” 

ตู้ไห่ชิงจึงถอนหายใจ แต่น้ำเสียงก็ยังคงเข้มงวด “ตอนที่แม่ยังสาว เรื่องวัฒนธรรมของเอเชียกับตะวันตก รู้จักแค่ในมุมมองของข้อเท็จจริง ไม่เคยงมงายคิดว่าวัฒนธรรมตะวันตกดี หรือวัฒนธรรมเอเชียดีกว่า แล้วใช้มุมมองของข้อเท็จจริง ไปพิจารณาแยกแยะปัญหา แต่พอถึงเด็กรุ่นปีเก้าศูนย์รุ่นปีศูนย์ศูนย์ วัฒนธรรมตะวันตกกลับมีความสำคัญมากกว่า” 

“พวกหนูเชื่อวิทยาศาสตร์ เชื่ออินเทอร์เน็ต แต่ไม่เชื่อสิ่งที่บรรพบุรุษเมื่อหลายพันปีกว่าหลงเหลือไว้ให้ แล้วคิดว่าสิ่งที่บรรพบุรุษหลงเหลือไว้ให้ เป็นแค่ความเชื่องมงายแทน นี่ถือเป็นการกระทำที่ไม่รู้เรื่องมาก!” 

ซูจือหยูถามกลับอย่างไม่พอใจ “ถ้าเหมือนที่บรรพบุรุษพูด ทุกอย่างมีดวงชะตางั้นเหรอคะ? แม้ว่าวันนี้หนูจะกินอะไร ไปที่ไหน ก็เป็นสิ่งที่ดวงชะตาลิขิตไว้แล้วงั้นเหรอคะ?” 

ตู้ไห่ชิงพูดอย่างจริงจัง “ลูกคิดว่าทุกสิ่งบนโลกนี้ไม่มีดวงชะตา ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับตัวเอง แต่ลูกเคยคิดหรือเปล่า สิ่งเล็กๆ อย่างเม็ดทราย จนกระทั่งทั้งจักรวาล ก็กำลังดำเนินไปตามกฎเกณฑ์ทั้งนั้น ยิ่งมองในมุมกว้าง ดวงชะตาพวกนั้นก็ยิ่งไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!” 

ซูจือหยูรีบเอ่ยถามว่า “แม่คะ แม่บอกหนูมาสิคะ ดวงชะตาของทรายหนึ่งเม็ดคืออะไร? มันอาจจะอยู่ในทะเลทราย แล้วเป็นหนึ่งในล้านของเม็ดทรายก็ได้ หรือว่าอาจจะตกลงไปในแม่น้ำ แล้วโดนแม่น้ำพัดพาลงไปในทะเลก็ได้ แล้วอาจจะโดนมนุษย์นำไปผลิตเป็นกระจก แล้วอาจจะโดนน้ำไปปนกับดิน ดวงชะตายังสามารถกำหนดดวงชะตาของทรายทุกเม็ดเลยเหรอคะ?” 

ตู้ไห่ชิงส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า “เมื่อกี้แม่พูดแล้ว เองของดวงชะตาต้องมองในมุมกว้าง จะใช้มุมมองแคบๆ ไปเหมารวมไม่ได้” 

“ลูกใช้มุมมองแคบๆ ไปมอง ก็จะรู้สึกว่าเม็ดทรายเล็กมาก ไม่มีความสำคัญอะไรเลย แต่บนโลกนี้มีเม็ดทรายมากมายขนาดนั้น ดวงชะตาไม่สามารถกำหนดดวงชะตาที่แตกต่างให้กับเม็ดทรายทุกเม็ดได้หรอก” 

“แต่ลูกรู้ไหมว่า ในจักรวาล ดาวฤกษ์ที่เหมือนดวงอาทิตย์มีกี่ดวง?”