ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2211

หลังจากได้รับการสนับสนุนจากพนักงานสาวให้บริการ ทำให้เซียวเวยเวยออกจากขั้นแรกในการรับช่วงต่อบริษัทโมเดลลิ่งซ่างเหม่ยได้สำเร็จ

หลังจากที่เธอวุ่นกับงานในบริษัทจนกระทั่งถึงช่วงเวลาค่ำ ก็ได้เร่งไปโดยสารรถบัสประจำทางเที่ยวสุดท้าย เธอลากสังขารอันเหนื่อยล้ากลับมายังคฤหาสน์ Tomson Riviera

ตั้งแต่เซียวเวยเวยอออกไปทำงาน สมาชิกครอบครัวตระกูลเซียวถือว่าไม่ต้องทนอดมื้อกินมื้อแล้ว อย่างน้อยในบ้านก็มีข้าวสารเตรียมไว้อยู่บ้าง ไม่กล้าบอกว่าสามารถทำให้นายหญิงใหญ่เซียวรวมถึงเซียวฉางเฉียน และเซียวไห่หลงผู้ไร้น้ำยาสองคนนี้ได้กินผักสดและเนื้อ ทว่าอย่างน้อยในยามที่หิวก็สามารถหุงข้าวเปล่าสักหม้อทนกินไปเพื่อคลายความหิวได้

เซียวเวยเวยกลับมาถึงบ้าน นายหญิงใหญ่เซียวเพิ่งจะปรนนิบัติเซียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงให้รับประทานข้าวเปล่าเสร็จ จากนั้นตนก็ใช้น้ำร้อนเทใส่ถ้วยข้าวครึ่งหนึ่ง ใส่เกลือลงไปอีกเล็กน้อย และรับประทานคนเดียว

เมื่อเห็นเซียวเวยเวยกลับมาแล้ว เธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิเล็กน้อย “เวยเวย วันนี้ทำไมหลานถึงกลับมาดึกขนาดนี้ล่ะ? ย่าอยู่ดูแลแม่และพี่ชายของหลานคนเดียว เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ทำไมหลานไม่เลิกงานเร็วๆ กลับมาช่วยย่าหน่อย”

เซียวเวยเวยเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะคุณย่า ธุระที่บริษัทค่อนข้างเยอะ เพราะงั้นเลยทำเสียเวลานานไปหน่อย...”

นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยด้วยความไม่พอใจ “ไปเป็นพนักงานบริการเฉยๆ ไม่ใช่หรือไง? จบงานแล้วก็รับเงินกลับมา ทำไมถึงอยู่จนดึกดื่นแบบนี้ได้?”

เซียวไห่หลงที่นอนอยู่บนเตียงก็เอ่ยขึ้นมาเช่นเดียวกัน “นั่นน่ะสิเวยเวย วันนี้ฉันอยากกินโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้ามากเลย ยังคิดอยู่เลยว่ารอให้เธอได้เงินกลับมา ก็จะไปซื้อเนื้อหมูสัก 250 กรัม และซื้อไข่เยี่ยวม้ามาอีกสองลูก ผลสุดท้ายก็รอจนมาถึงตอนนี้แล้ว...”

เซียวฉางเฉียนที่นอนอยู่ข้างๆ เซียวไห่หลงถอนหายใจ เอ่ยว่า “เวยเวย สองวันนี้พ่อเป็นตะคริวบ่อยๆ พอเป็นปุ๊บก็จะเจ็บจนจับใจ แถมเป็นนานซะด้วยกว่าจะหาย ดูเหมือนว่าโภชนาการทางอาหารในช่วงนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไร ขาดโปรตีนเยอะมากเกินไป ลูกคิดหาวิธีซื้อยาเสริมโปรตีนให้พ่อหน่อยจะได้ไหม”