ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2212

เซียวไห่หลงน้ำตานองหน้า “คุณย่า ในที่สุดผมก็จะได้กินเนื้อบ้างนิดหน่อยในทุกวันแล้ว...”

“นั่นน่ะสิ...” นายหญิงใหญ่เซียวถอนหายใจ เอ่ยต่อว่า “รอให้แกและพ่อแกหายดีแล้ว ก็ไปหางานทำคนละงาน ไม่กล้าเพ้อฝันว่าจะมีเงินมากมาย แต่พวกแกสองคน ถ้าเดือนหนึ่งได้สักห้าหกพันก็เหลือกินเหลือใช้แล้ว ถึงตอนนั้นบ้านของเราก็จะมีรายได้ต่อเดือนหนึ่งหมื่นห้าถึงหกพัน เมื่อถึงวันนั้น ชีวิตแบบนี้ของพวกเรา ก็จะได้ผ่านพ้นไปเสียที!”

เซียวเวยเวยได้ยินคำพูดนี้ ก็หดหู่ใจอย่างยิ่ง

เธอคิดในใจว่า “ตระกูลเซียวในเมื่อก่อน ไม่กล้าบอกว่าร่ำรวยเงินทอง แต่อย่างน้อยก็มีทรัพย์สินสิบกว่าล้าน แม้กระทั่งร้อยกว่าล้าน...”

“ตอนนั้น ในหนึ่งเดือน แค่ค่ากินอย่างเดียวของทั้งครอบครัวก็เป็นจำนวนประมาณหมื่นกว่า หรือแม้กระทั่งมากกว่านี้”

“แต่ตอนนั้นทุกคนกลับไม่พอใจ มักจะรู้สึกว่าใช้ชีวิตได้ไม่ดีพอ คิดหาวิธีทุกอย่างเพื่อประจบและอิงผู้มีอิทธิพล...”

“ตอนนี้ หลังจากที่ผ่านเรื่องราวตั้งมากมายนี้แล้ว ความต้องการที่คนในครอบครัวมีต่อสภาพชีวิต ก็ลดน้อยลงอย่างมาก”

“เมื่อก่อนกินดีแค่ไหนก็ไม่พอใจ แต่ตอนนี้ ขอแค่ได้กินเนื้อสักมื้ออาหารทุกวัน มีเงินเหลือเก็บสักนิดหน่อยในทุกวัน ในความคิดของคนในครอบครัว ก็เป็นชีวิตที่ดีที่ถวิลหาแม้ในยามฝันแล้ว...”

“แม้นึกย้อนขึ้นมาจะปวดใจมาก แต่ก็บาดใจมากจริงๆ นั่นแหละ...”

เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้น ภายในหัวของเซียวเวยเวยก็ปรากฏเป็นหน้าตาของเย่เฉิน คิดในใจอีกว่า “คนอย่างเย่เฉินพึ่งพาได้มากที่สุดอยู่ดี ต่อให้จะเป็นช่วงชีวิตที่จนที่สุด ก็สามารถผ่านพ้นไปได้อย่างมั่นคง เมื่อเขาได้กลายเป็นอาจารย์เย่บุคคลชั้นสูงที่ผู้คนเคารพนับถือแห่งจินหลิง เขาก็ไม่ลืมปณิธานเดิม ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับเซียวชูหรันอย่างสงบ...”

เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ เธอควักโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็เพิ่มวีแชทของเย่เฉินอย่างเงียบๆ

เวลานี้เย่เฉินเพิ่งรับประทานอาหารเสร็จ ฉินกางก็วอยซ์คอลมาหาเขา หลังกดรับสาย ก็เอ่ยขึ้นด้วยความสุภาพ “อาจารย์เย่ เอ้าเสวี่ยนบอกผมว่า คุณให้ผมจัดงานเลี้ยงต้อนรับทุกคนที่บ้าน ไม่ทราบว่าคุณสะดวกเมื่อไร?”

เย่เฉินเอ่ย “วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีแล้ว งั้นพวกเราก็กำหนดเป็นคืนวันศุกร์ชั่วคราวก่อน นายว่าเป็นยังไง?”

ฉินกางเอ่ยขึ้นมาอย่างเคารพสุภาพ “เวลาของกระผมไม่มีปัญหา ยึดตามเวลาที่อาจารย์เย่สะดวกเลย”

เย่เฉินตอบกลับ อืม แล้วเอ่ยขึ้นว่า “งั้นก็กำหนดเป็นคืนวันศุกร์ก็แล้วกัน นายช่วยฉันเชิญทุกคนหน่อยนะ”

ฉินกางรีบเอ่ย “อาจารย์เย่ ผมรายงานจำนวนคนสักหน่อย คุณดูว่าถูกต้องหรือเปล่า”

“ได้”

ฉินกางเอ่ย “ก่อนอื่นคือคุณซ่งและคุณท่านซ่งจากตระกูลซ่ง จากนั้นหมอเทพซือ ซือเทียนฉี ต่อมาก็เป็นผู้จัดการทั่วไปเฉิน เฉินจื๋อข่าย เศรษฐีเมืองไห่ หลี่ไท่หลาย ท่านหงห้า หวังเจิ้งกางแห่งตระกูลหวัง เว่ยเลี่ยงแห่งบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน”

เวลาต่อมา เซียวเวยเวยก็ส่งข้อความมาในทันที “พี่เขย ทางบริษัทฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว มีพนักงานสาวให้บริการจำนวน 300 คนที่ยินยอมร่วมมือกับเรา ขอรายงานให้พี่ได้รับทราบ!”

เย่เฉินเองก็ตกใจกับจำนวนคนเล็กน้อย คิดอยู่ในใจว่าเซียวเวยเวยน่าจะทำได้ไม่เลว จึงได้ตอบกลับ “ดีมาก พยายามต่อไปนะ”

เซียวเวยเวยรีบตอบ “ได้เลยพี่เขย ฉันจะทุ่มเทแรงกายทั้งหมด!”

ต่อมา ก็ส่งมาอีกหนึ่งประโยค “พี่เขย ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอยื่นอนุมัติหน่อย...”

เย่เฉินเอ่ยถาม “พูดมาเถอะ”

เซียวเวยเวยเอ่ย “พี่เขย ที่บ้านต้องการใช้เงินค่อนข้างเยอะ ฉันเลยอยากจะขอยื่นอนุมัติเบิกเงินเดือนครึ่งเดือนล่วงหน้า ได้ไหม?”

เย่เฉินทราบว่าเธอจำต้องมีจุดที่ลำบาก จึงได้ตอบตกลงอย่างตรงไปตรงมา เอ่ยว่า “ไม่มีปัญหา ไปบอกกับฝ่ายการเงินก็ได้แล้ว”

เซียวเวยเวยส่งอิโมจิซาบซึ้งใจไปทันที พร้อมส่งไปว่า “ขอบคุณพี่เขย!”