ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2214

“โอ๊ย!” เซียวชูหรันร้องตะโกนขึ้นมา เพิ่งจะรู้ตัวว่าเย่เฉินลอบทำร้ายตนเองกะทันหัน จึงได้รีบเอ่ยขึ้น พร้อมแสร้งทำเป็นตกใจกลัว “นี่! อุตส่าห์ใจดีป้อนหมาน้อยกินข้าว แต่ผลสุดท้ายกลับถูกหมาน้อยกัดเข้าซะนี่!”

เย่เฉินอ้าปาก เคี้ยวสตรอว์เบอร์รีไป เอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า “ก็ได้ บอกว่าสามีตัวเองเป็นหมาน้อยใช่ไหม งั้นคุณเป็นอะไรล่ะ?”

เซียวชูหรันทำเสียงค้อนใส่เบาๆ ด้วยท่าทีหยิ่งยโส เอ่ยว่า “ฉันเป็นคนป้อนอาหารหมาน้อย แน่นอนว่าต้องเป็นเจ้าของหมาน้อยน่ะสิ!”

เย่เฉินยิ้มพร้อมเอ่ยว่า “ถ้าผมเป็นหมาน้อย งั้นคุณก็คือกระดูกที่ผมคาบอยู่ในปาก...”

เย่เฉินเอ่ยด้วยความจริงจัง “คุณไม่รู้เหรอว่าหมาน้อยหวงอาหารเอามากๆ เลย? กระดูกชิ้นเดียวคาบอยู่ในปาก ไม่ว่าฟ้าจะถล่มลงมาก็ไม่ยอมคลายออก ใครกล้ามาแย่งกับมันนะ มันจะต้องสู้จนเลือดตกยางออก!”

เซียวชูหรันเห็นท่าทางอันจริงจังของเย่เฉิน ก็รู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง เธอเอ่ยขึ้นด้วยความเขินเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็จำยอมเป็นกระดูกให้คุณคาบไว้ดีๆ ก็ได้!”

เย่เฉินหัวเราะขึ้นมา เอ่ยว่า “คุณอย่ามัวแต่พูดสิ กินผลไม้สักหน่อยก่อนเถอะ”

เซียวชูหรันพยักหน้าหงึกๆ หยิบสตรอว์เบอร์รีขึ้นมาสองลูกอีกครั้ง เธอยัดใส่ปากเย่เฉินก่อนลูกหนึ่ง จากนั้นค่อยนำลูกที่สองเข้าปากแล้วกัดหนึ่งคำ

เย่เฉินมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ พบว่าบนโปรแกรมออกแบบ มีโครงสร้างต้นแบบของการดีไซน์ขนาดใหญ่มากอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเธอ “ภรรยา ภาพดีไซน์โครงการก่อสร้างที่ใหญ่ขนาดนี้ ต้องให้คุณทำคนเดียวหมดเลยเหรอ?”

เซียวชูหรันเอ่ยว่า “ไม่ซะทีเดียวหรอก สิ่งที่ฉันทำตอนนี้คือภาพร่างอันหนึ่ง เพราะตอนที่ประมูลไม่ต้องทำแบบแผนดีไซน์ที่ละเอียดมากนัก หลักๆ คือต้องแสดงให้เห็นถึงแนวความคิดโดยรวมเท่านั้น”