ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2214
“โอ๊ย!” เซียวชูหรันร้องตะโกนขึ้นมา เพิ่งจะรู้ตัวว่าเย่เฉินลอบทำร้ายตนเองกะทันหัน จึงได้รีบเอ่ยขึ้น พร้อมแสร้งทำเป็นตกใจกลัว “นี่! อุตส่าห์ใจดีป้อนหมาน้อยกินข้าว แต่ผลสุดท้ายกลับถูกหมาน้อยกัดเข้าซะนี่!”
เย่เฉินอ้าปาก เคี้ยวสตรอว์เบอร์รีไป เอ่ยด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า “ก็ได้ บอกว่าสามีตัวเองเป็นหมาน้อยใช่ไหม งั้นคุณเป็นอะไรล่ะ?”
เซียวชูหรันทำเสียงค้อนใส่เบาๆ ด้วยท่าทีหยิ่งยโส เอ่ยว่า “ฉันเป็นคนป้อนอาหารหมาน้อย แน่นอนว่าต้องเป็นเจ้าของหมาน้อยน่ะสิ!”
เย่เฉินยิ้มพร้อมเอ่ยว่า “ถ้าผมเป็นหมาน้อย งั้นคุณก็คือกระดูกที่ผมคาบอยู่ในปาก...”
เย่เฉินเอ่ยด้วยความจริงจัง “คุณไม่รู้เหรอว่าหมาน้อยหวงอาหารเอามากๆ เลย? กระดูกชิ้นเดียวคาบอยู่ในปาก ไม่ว่าฟ้าจะถล่มลงมาก็ไม่ยอมคลายออก ใครกล้ามาแย่งกับมันนะ มันจะต้องสู้จนเลือดตกยางออก!”
เซียวชูหรันเห็นท่าทางอันจริงจังของเย่เฉิน ก็รู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง เธอเอ่ยขึ้นด้วยความเขินเล็กน้อย “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็จำยอมเป็นกระดูกให้คุณคาบไว้ดีๆ ก็ได้!”
เย่เฉินหัวเราะขึ้นมา เอ่ยว่า “คุณอย่ามัวแต่พูดสิ กินผลไม้สักหน่อยก่อนเถอะ”
เซียวชูหรันพยักหน้าหงึกๆ หยิบสตรอว์เบอร์รีขึ้นมาสองลูกอีกครั้ง เธอยัดใส่ปากเย่เฉินก่อนลูกหนึ่ง จากนั้นค่อยนำลูกที่สองเข้าปากแล้วกัดหนึ่งคำ
เย่เฉินมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอ พบว่าบนโปรแกรมออกแบบ มีโครงสร้างต้นแบบของการดีไซน์ขนาดใหญ่มากอยู่ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเธอ “ภรรยา ภาพดีไซน์โครงการก่อสร้างที่ใหญ่ขนาดนี้ ต้องให้คุณทำคนเดียวหมดเลยเหรอ?”
เซียวชูหรันเอ่ยว่า “ไม่ซะทีเดียวหรอก สิ่งที่ฉันทำตอนนี้คือภาพร่างอันหนึ่ง เพราะตอนที่ประมูลไม่ต้องทำแบบแผนดีไซน์ที่ละเอียดมากนัก หลักๆ คือต้องแสดงให้เห็นถึงแนวความคิดโดยรวมเท่านั้น”
เย่เฉินเข้าใจนิสัยของเซียวชูหรันดี เธอไม่เคยสนใจเงินเลยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ปกติก็ไม่ได้มีความต้องการสูงในเรื่องของปัจจัยสี่อะไรเลย บัดนี้ที่เธอคิดที่จะพยายามสร้างกิจการหารายได้ พูดตามแก่นแท้แล้ว ก็เพื่อครอบครัวนี้
ดังนั้น เขาจึงเอ่ยขึ้นน้ำเสียงอ่อนโยนด้วยความจริงใจว่า “คุณภรรยา ขอบคุณนะ!”
เซียวชูหรันเอ่ยขึ้นด้วยความจริงจัง “ฉันต้องขอบคุณคุณสิถึงจะถูก หลายปีมานี้ คุณเป็นคนดูแลครอบครัวมาโดยตลอด ฉันและพ่อแม่ ทุกคนต่างก็เป็นตัวถ่วงคุณทั้งนั้น...”
เย่เฉินรีบเอ่ยขึ้น “นี่คุณพูดอะไรของคุณ สามีหาเงินเลี้ยงครอบครัวเป็นสัจธรรมที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ แต่งงานสามปีแรก ผมไม่ได้หาเงินมาให้ครอบครัวเลยแม้แต่แดงเดียว ก็แค่ซักผ้า กวาดบ้าน ทำกับข้าวอยู่ที่บ้าน คุณเองก็ไม่เคยรังเกียจผมเลย ตอนนี้ผมจะแบกรับภาระเยอะหน่อยจะเป็นอะไรไป”
เซียวชูหรันอมยิ้ม และเอ่ยขึ้นมาจากใจจริง “เราสองคนเข้าใจซึ่งกันและกัน ให้อภัยกันได้แบบนี้ไปตลอดถึงจะสำคัญที่สุด มีความหมายกว่าการหาเงินเยอะเลย เหมือนเมื่อก่อน แม้คุณจะไม่ได้หาเงินแม้แต่แดงเดียว แต่ก็ทำงานบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อยเสมอ และยังดูแลฉันเป็นอย่างดีในทุกรอบด้านอีกด้วย มันสำคัญกว่าการหาเงินมาอีกนะ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...