ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2217
ในเวลานี้ ณ แผนกผู้ป่วยในโรงพยาบาลชุมชนจินหลิง
ในฐานะที่เป็นโรงพยาบาลทั่วไปที่ถือว่าดีที่สุดทั้งมณฑล ที่นี่ไม่ว่าจะเวลาใด ก็จะมีผู้คนเต็มไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นแผนกไหน เตียงผู้ป่วยก็ไม่เคยได้ว่างเลย
ไม่เพียงแค่ที่นี่ที่มีผู้ป่วยพักเต็มไปหมด ยังมีอีกหลายรายที่กำลังเข้าคิวรอเตียงว่างเพื่อเข้ามารักษาอยู่ที่บ้าน
ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษอายุรศาสตร์โรคไต มีชายผู้หนึ่งนอนสลบไสลอยู่บนเตียงผู้ป่วย มีท่อระโยงระยางเสียบเต็มทั่วร่าง อายุราวๆ 50 กว่าปี
ข้างๆ เตียงผู้ป่วย มีหญิงวัยกลางคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันนั่งอยู่ หน้าตาของผู้หญิงคนนี้ มีความคล้ายคลึงกับหวังตงเสวี่ยน
ภายนอกห้องผู้ป่วยพิเศษมีอีกห้อง ซึ่งเป็นห้องรับแขกและพื้นที่พักผ่อนสำหรับญาติห้องเล็กๆ เพราะว่าเป็นห้องผู้ป่วยพิเศษที่ดีที่สุด ดังนั้นลักษณะการจัดรูปแบบภายในจึงคล้ายกับห้องสวีทของโรงแรมเป็นอย่างยิ่ง
ในเวลานี้ ภายในห้องรับแขกมีชายหนุ่มและหญิงสาววัยรุ่นสองคนยืนอยู่
หญิงสาว ก็คือรองประธานของตี้เหากรุ๊ป หวังตงเสวี่ยน และผู้ที่อยู่ข้างหน้าเธอ คือชายหนุ่มผิวสีขาวผมทองจมูกโด่งปลายงุ้ม
หวังตงเสวี่ยนขมวดคิ้ว เอ่ยถามเขา “Walter นายอยากจะพูดอะไรกันแน่?”
Walter เอามือกุมหน้าอก แสร้งทำท่าทางเจ็บปวดใจ เอ่ยว่า “ตงเสวี่ยน ในสิบปีข้างหน้า ถ้าไม่ได้เธอมาครอบครอง ฉันจะต้องโดดเดี่ยวแค่ไหน ต้องเหงาแค่ไหนกันนะ...”
หวังตงเสวี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “Walter! เห็นแก่ความเป็นเพื่อนกันสักครั้ง ฉันขอร้องนาย เคารพกันหน่อย!”
Walter ฉีกยิ้มขึ้น เอ่ยว่า “ขอโทษด้วยนะ คนอย่างฉันก็ชอบพูดไม่อ้อมค้อมแบบนี้แหละ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...