ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2230

หวังตงเสวี่ยนเงียบสงัดอยู่นาน แล้วกล่าวว่า “Walter ถ้าฉันตกลงเป็นคนรักของคุณ และไปทำงานที่บริษัทของคุณ คุณรับปากกับฉันได้มั้ย อย่าบีบฉันให้เผยความลับธุรกิจของตี้เหากรุ๊ปใดๆทั้งสิ้น?”

เมื่อWalterได้ยินคำพูดนี้ ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว แล้วถาม “คุณอยู่ที่ตี้เหากรุ๊ป ก็เป็นแค่ผู้จัดการคนหนึ่ง ทำไมต้องภักดีกับบริษัทขนาดนี้?”

หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างจริงจังว่า “เป็นคุณธรรมฟางเส้นสุดท้ายในอาชีพของฉัน!”

Walterดูแคลนออกมา “ตงเสวี่ยน คุณค่าของคุณสำหรับผม มีสามประการ ประการแรก ก็คือร่างกายของคุณ ประการที่สอง คือความสามารถของคุณ ประการที่สาม ก็คือคุณกุมความลับสำคัญของตี้เหากรุ๊ปไว้ สำหรับผมสามประการนี้ จะขาดประการใดประการหนึ่งไปไม่ได้เลย!”

หวังตงเสวี่ยนกัดฟันถาม “Walterจำเป็นต้องทำแบบนี้ด้วยเหรอ？ฉันตอบรับเงื่อนไขที่สกปรกมากขนาดนั้น คุณจะไม่เหลือทางให้ต่อรองเลยหรือไร?!”

Walterยิ้ม “ไม่มีทางเหลือทางให้ต่อรอง แต่หลักการอย่างน้อยที่สุดหายไปไม่ได้ เช่น สามประการ ผมยืนหยัดที่จะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไปไม่ได้ แต่ถ้าคุณมีความคิดเห็นต่อรายละเอียดในด้านใด เราปรึกษากันได้”

พูดถึงจุดนี้ Walterยิ้มสบายๆ แล้วกล่าว “ตัวอย่างเช่น ผมชอบเด็กมาก และเชื่อในสรรเสริญเกี่ยวกับลูกหลานมากรุ่งโรจน์ห้าคำนี้ของหัวเซี่ย ตามแพลนของผม คุณอยู่กับผมสิบปี อย่างน้อยก็มีลูกให้ผมห้าคน แต่ถ้าคุณคิดว่าลูกห้าคนมากเกินไป สามารถต่อรองกับผมได้ ถ้าสุดท้ายคุณตัดสินใจมีลูกให้ผมสามคนล่ะก็ ผมรู้สึกว่าก็รับได้อยู่นะ นี่ จึงจะเป็นวิธีการต่อรองที่ผมเห็นด้วย คุณเข้าใจมั้ย?”

หวังตงเสวี่ยนตวาดออกมาทันใดว่า “Walter! คุณนี่มันสัตว์เดรัจฉานชัดๆ!”

Walterหัวเราะพลางกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับคำชมครับ พ่อสอนผมมาเสมอว่า มนุษย์ ต้องมีความทารุณ!”

“เขาชอบคำคมของนักเขียนแฟนตาซีคนหนึ่งของหัวเซี่ยของพวกคุณมาก สำหรับมนุษย์ เมื่อสูญเสียความเป็นมนุษย์จะสูญเสียมากมาย แต่ถ้าสูญเสียความทารุณ จะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง!”

“ที่มนุษย์อยู่รอดในสังคมที่โหดร้ายแบบนี้ได้ แล้วยังปีนขึ้นอยู่จุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร ก็ใช้ความทารุณนี่แหละ!”

“วัวกับแกะน่ารักมั้ย? น่ารัก แต่เพื่อความอยู่ท้อง มนุษย์ได้ฆ่ามันเพื่อกินเนื้อ!”