ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2231

เมื่อWalterพูดประโยคนี้จบ หันหลังแล้วออกจากห้องพักฟื้นไป

หวังตงเสวี่ยนมองแผ่นหลังที่จากไปของเขา เกรี้ยวกราดจนสั่นไปทั้งตัว

แม่ของเธอซุนยู่ฟางก้าวมาด้านหน้าด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตา จับมือของเธอ สะอื้นกล่าว “ตงเสวี่ยน ช่างเถอะ ล้มเลิกเถอะ แม่ไม่สามารถยืนดูแกกระโดดลงขุมนรกของWalterได้…”

หวังตงเสวี่ยนอยากจะร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว “แม่คะ ตอนนี้พ่อเหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่แล้ว…ถ้าไม่ได้ไตมา ภายในเวลาครึ่งเดือน อาจจะ…”

ซุนยู่ฟางออกแรงตบที่มือเธอสองสามครั้ง ถึงแม้จะเจ็บปวด แต่ยังคงกล่าวแน่วแน่ว่า “แม่กับพ่อของแก มีชีวิตอยู่มาห้าสิบกว่าปีแล้ว ห้าสิบกว่าปีที่ผ่านมา เราใช้ชีวิตมีคุณค่า มีความสุข สมบูรณ์ เช่นเดียวกันก็เพียงพอแล้ว ถ้าพ่อของแกจากไปแบบนี้ ในใจของแม่ก็ไม่เสียใจอะไร เพราะเราสองสาวพยายามแล้ว...”

หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างสะอีกว่า “แม่...แม่พยายามแล้ว แต่หนูยังไม่...ถ้าหนูตอบตกลงWalter ชีวิตของพ่อก็จะดำเนินต่อไป ถ้าครั้งนี้หนูยอมแพ้ ต่อไปอีกหลายสิบปี หนูอาจจะมีชีวิตอยู่ในความรู้สึกผิดจนถอนตัวไม่ขึ้น...เป็นไปได้มากว่าชาตินี้ไม่มีทางให้อภัยตัวเองได้จนวันตาย...”

ซุนยู่ฟางถามเธอกลับว่า “ตงเสวี่ยน ถ้าแกใช้วิธีแบบนี้ช่วยชีวิตพ่อของแก ช่วงหลายสิบปีต่อไป พ่อแกก็อาจจะให้อภัยตัวเองไม่ได้นะ！แกช่วยให้เขามีชีวิต ให้เขามองดูแกมีชีวิตตกที่นั่งลำบาก นี่สำหรับเขาแล้ว บางทีอาจจะโหดเหี้ยมมากกว่าการตายเสียอีก...”

หวังตงเสวี่ยนลังเลไปสักพัก ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วกล่าว “เฮ้อ...แม่...เรื่องนี้ ให้หนูไตร่ตรองอีกครั้งนะ ยังมี24ชั่วโมง หนูจะไตร่ตรองรอบคอบค่ะ...”

ซุนยู่ฟางอยากพูดอะไร แต่คำพูดมาถึงปากแล้วก็กลืนกลับลงไป

ในเวลาแบบนี้ เธอไม่อยากจะชักนำความคิดหวังตงเสวี่ยน เพราะเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเลือกทางไหน เบื้องหลังล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอยู่ดี

...

ตอนที่เย่เฉินมาถึงบ้านฉินกาง แขกคนอื่นยังมาไม่ถึง

เวลาอาหารเย็นคือกลางคืนหนึ่งทุ่ม ขณะนี้ ยังไม่ถึงบ่ายสองโมง