ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2250
หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “งั้นก็ขอบคุณคุณชายจริงๆนะคะ!”
เย่เฉินยิ้มอย่างสงบ “ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องเกรงใจกับผมขนาดนี้”
ตอนที่พูดถึงจุดนี้ เย่เฉินอยากให้เธอทำธุระก่อน ตนจะไม่กวนเธอจัดการธุระทางบ้านแล้ว แต่ในขณะเดียวกันนี้เอง เขาได้ยินเสียงปลายสายของหวังตงเสวี่ยน จู่ๆมีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา “คุณหวัง เราหาที่มาของสารพิษที่พ่อคุณโดนได้แล้วครับ!”
หวังตงเสวี่ยนในขณะนี้ยังถือมือถืออยู่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอก็ลืมว่ายังคุยกับเย่เฉินอยู่เรื่องนี้ไปเลย จึงได้ถามอย่างเคร่งเครียดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ว่า “หัวหน้าซุนคะ ที่มาของยาพิษที่คุณพูดนั้นอยู่ที่ไหนกันแน่คะ?!”
ในมือที่ใส่ถุงมือยางพาราของซุนเหวินปิน กำลังถือหนังสือที่หนาหนักเล่มหนึ่งอยู่ เอ่ยปากถามว่า “เจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมของเราพบว่า ทุกๆหน้าของหนังสือเล่มนี้ มีHgCI2อยู่ทั้งนั้น!”
“แล้ว พวกเราพบร่องรอยของการเปิดหนังสือเล่มนี้ว่าใหม่มาก และเยอะมาก คาดว่าช่วงนี้พ่อของคุณอ่านหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างบ่อยครั้ง
“ปกติตอนที่เขาดูหนังสือเล่มนี้ ในมือจะติดHgCI2ที่ละเลงติดอยู่ด้านบนตลอดเวลา ส่วนน้อยบางส่วนจะดูดซึมเข้าไปผ่านผิวหนังโดยตรง แล้วยังมีอีกส่วน อาจจะตอนที่เขาหยิบจับอาหาร ตามไปกับอาหารที่ทานเข้าไปในท้อง”
“และ ตอนที่คนรุ่นก่อนอ่านหนังสือ มักจะติดนิสัย ตอนที่พลิกหน้าชอบใช้ลิ้นเลียนิ้ว ผมไม่รู้ว่าพ่อของคุณมีความเคยชินแบบนี้หรือไม่ครับ?”
หวังตงเสวี่ยนพยักหน้าเบาๆ แล้วกล่าว “ตอนที่พ่ออ่านหนังสือมีนิสัยแบบนี้จริงๆค่ะ…เมื่อก่อนฉันก็เคยว่าเขา พลิกหน้าแบบนั้นไม่ดี แต่พวกเขาคนรุ่นนั้นคุ้นเคยไปนานแล้ว ดังนั้นจึงไม่ได้เปลี่ยนนิสัยเสียนี้มาโดยตลอด…”
ซุนเหวินปินพยักหน้า “งั้นก็ถูกแล้วล่ะครับ ผมคิดว่าHgCI2ที่เกินขนาดที่อยู่ในร่างกายของพ่อของคุณ มาจากหนังสือเล่มนี้แหละคร้บ!”
หวังตงเสวี่ยนราวกับถูกฟ้าผ่า แล้วกล่าวว่า “หัวหน้าซุนคะ มีคนจงใจวางยาพ่อฉันเหรอคะ?!”
ซุนเหวินปินพยักหน้า กล่าว “ดูจากฝีมือของการละเลงแบบนี้บนหนังสือ HgCI2เป็นผงลักษณะละเอียด ราบเรียบไปกับกระดาษโดยสิ้นเชิง เมื่อเป็นแบบนี้ แทบจะไม่มีสีไม่มีรส และยากที่จะแยกแยะได้ ดังนั้นเดาได้ว่า นี่ต้องเป็นฝีมือคนแน่ๆ และอีกฝั่งระมัดระวังมาก มีการพรางตัวที่เยี่ยมยอดมาก！
หวังตงเสวี่ยนกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดสุดๆว่า “พ่อของฉันสอนหนังสือให้ความรู้คนมาทั้งชีวิต ไม่เคยผิดใจกับใครมาก่อน ใครกันแน่ที่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับเขาได้!”
ซุนเหวินปินรีบถามเธอว่า “คุณรู้มั้ยครับว่าหนังสือนี้มาได้อย่างไร?”
ซุนเหวินปินถามอีกว่า “ตอนนั้นเป็นบริษัทส่งพัสดุอะไร พวกคุณยังจำได้มั้ยครับ?”
หวังตงเสวี่ยนคิดไปคิดมา กล่าวว่า “เหมือนว่าจะเป็นพัสดุนานาชาติของไปรษณีย์ ส่งมาจากกรีก
เมื่อซุนเหวินปินได้ยิน ถอนหายใจออกมา กล่าว “ดูๆแล้วหาเบาะแสไม่เจอแล้วล่ะครับ…”
หวังตงเสวี่ยนรีบซักไซ้ “ทำไมล่ะคะ?”
ซุนเหวินปินอธิบาย “ถ้าส่งมาจากกรีกจริงๆ ตอนที่ผ่านศุลกากรจะถูกตรวจเจอ วิธีการตรวจสอบของศุลกากรเข้มงวดกว่าพวกเราเยอะ มีคนเล่นแง่มากมาย อยากจะใช้วิธีประมาณนี้ค้ายา ล้วนถูกศุลกากรตรวจเจอ ดังนั้น หนังสือที่ละเลงยาพิษแบบนี้ ไม่มีทางส่งมาถึงบ้านของคุณได้…”
พูดพลาง ซุนเหวินปินพูดอย่างจริงจังว่า “ผมเดาว่า พัสดุนานาชาติไม่จริง คนส่งต้องหลอกแน่ๆ ฆาตกรไม่ได้อยู่ต่างประเทศ อยู่ในประเทศ! ถึงขั้นเป็นไปได้มากว่าอยู่ในเมืองจินหลิง!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...