ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2257

ความจริง Walterมีเงื่อนไข ทางการธุรกิจกับหวังตงเสวี่ยนมากมาย ถึงขั้นยังอยากให้เธอช่วยตนล้วงตี้เหากรุ๊ปให้หมด

แต่คำพูดแบบนี้ Walterไม่ได้พูดออกมาต่อหน้าของเย่เฉิน

แต่ ดีที่Walterเก็บไว้ แต่ยังคงทำให้เย่เฉินในใจของเย่เฉินเกรี้ยวกราดยอมไม่ได้อยู่ดี

เขาคว้าคอเสื้อของWalterไว้ อีกมือตบไปโดยตรง！

ฉาดนี้ ตบจนWalterหน้ามืดตาลาย ไม่เพียงแค่ครึ่งหน้าบวมขึ้นมา แม้แต่มุมปากและรูจมูกเริ่มมีเลือดไหลไม่หยุด

ในตอนที่เขามึนจนแทบจะลุกขึ้นไม่ไหวแล้วนั้น เย่เฉินดูแคลนออกมาว่า “จำไว้ ไม่ว่าผู้หยิงคนไหน ก็ไม่ใช่สิ่งที่แกจะเหยียดหยามเป็นว่าเล่นได้！”

เขาจับหน้าอย่างเจ็บปวด ด่าอย่างเกรี้ยวกราดว่า “สารเลว！มึงกล้าตบกู！กูโตมาขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าแตะต้องกูแม้แต่นิ้วเดียว！นึกไม่ถึงว่ามึงไอ้สารเลวจะกล้าตบหน้ากูได้！”

เย่เฉินดูแคลน ยกมือขึ้นมาตบเขาอย่างหนักอีกครั้ง เห็นหน้าทั้งสองข้างของเขาบวมขึ้นสมมาตรกัน เหมือนกับหัวหมู จึงได้ดูแคลนว่า “พ่อแม่มึงไม่เคยสอนมึง ว่าอยู่ถิ่นของคนอื่น ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนหรือไงวะ？”

Walterถูกตบจนมึนงงไม่หมด ในใจโมโหจนสุดขีดไปนานแล้ว

ขณะเดียวกันนี้ ในใจของเขาก็เสียใจมาก

เขารู้สึกว่าครั้งนี้ตัวเองพาการ์ดมา แต่เพราะมาเจอหวังตงเสวี่ยน ดังนั้นจึงไม่ได้ให้หวังตงเสวี่ยนขึ้นมา ไม่งั้น จะถูกเย่เฉินตบได้ไง？

Walterสูงยาวกำยำ เข้าฟิตเนสเป็นครั้งคราว พลังที่ต่อยออกไป มากกว่าผู้ใหญ่ทั่วไปไม่น้อย บวกกับตอนนี้เขาโมโห โบกมือจะเอาคืนด้วยจิตใต้สำนึก

เขาเหวี่ยงหมัด ชกไปที่สันจมูกของเย่เฉินอย่างแรง

เขาหน้าบูดบึ้ง ในใจวางแทกติกส์ คือต่อยสันจมูกของเย่เฉินให้หักก่อน！

เมื่อสันจมูกหักแล้ว ความเจ็บนั้น จะทำให้คนลืมตาไม่ขึ้น พลังในการต่อสู้ลดลงอย่างเร็ว！