ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2266

เวลานี้เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าตนก่อความยุ่งยากใหญ่โตเพียงใด!

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงมองไปที่หวังตงเสวี่ยน พลางร้องไห้อ้อนวอนว่า “ตงเสวี่ยน! ขอร้องเธอล่ะ ส่งตัวฉันให้ตำรวจที! ให้ฉันได้รับโทษตามกฎหมายและตัดสินโทษอย่างถูกต้องด้วยเถอะ ขอร้องเธอแล้วตงเสวี่ยน! เธอช่วยสงสารฉันหน่อยเถอะ ตงเสวี่ยน!”

ในใจWalterคิดตกแล้ว แม้การติดคุกจะน่ากลัวมาก แต่อย่างน้อยตนก็เข้าคุกได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ดี

หากตกอยู่ในมือเย่เฉินจริง แล้วยอมให้เย่เฉินทรมานเช่นนั้นล่ะก็ ตนไม่เพียงต้องได้รับการทรมานจากการเจ็บป่วยนานาชนิด สุดท้ายอาจถึงขั้นตายอย่างน่าเวทนาอยู่ในสถานฝึกสุนัข

ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การติดคุกยังดูมีมนุษยธรรมมากกว่า

เย่เฉินยิ้มเย็นกล่าวล้อเลียนว่า “Walter คนอย่างแกนี่เปลี่ยนได้เร็วเหลือเกินนะ เมื่อกี้แกยังอ้อนวอนตงเสวี่ยนให้เธออย่าส่งตัวแกให้ตำรวจอยู่เลย ทำไมเพิ่งจะผ่านไปไม่กี่นาที แกก็เริ่มขอให้เธอส่งตัวแกให้ตำรวจแล้วล่ะ?”

Walterร้องห่มร้องไห้พูดว่า “อาจารย์เย่...อาจารย์เย่คุณทำก็ได้ โทรหา110 ให้ตำรวจมาจับตัวผมไปเถอะ ผมเป็นผู้กระทำผิด ผู้กระทำผิดสมควรได้รับโทษตามกฎหมาย ไม่รบกวนให้คุณลำบากแล้ว...”

พูดเสร็จ เขาก็มองไปที่หวังตงเสวี่ยนอีกครั้ง พลางร้องไห้อ้อนวอนว่า “ตงเสวี่ยน...ได้โปรดพูดอะไรหน่อยเถอะ ช่วยฉันขอความเมตตากับอาจารย์เย่ทีนะตงเสวี่ยน...ฉันโขกหัวให้เธอแล้ว...”

ยังไม่ทันสิ้นเสียง Walterก็เปลี่ยนเป็นทุ่มเทสุดชีวิตเอาศีรษะโขกกับพื้น ศีรษะที่โขกกับพื้นเกิดเสียงดังตึ้งๆ

เวลานี้หวังตงเสวี่ยนไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อกี้เย่เฉินบอกว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง แม้แผนการจะน่ากลัวอยู่บ้าง แต่จะว่าไปแล้ว สำหรับคนอย่างWalter ก็เป็นจุดจบที่สมน้ำสมเนื้อพอดี

เพราะอย่างไรเย่เฉินก็ยังคิดจะไว้ชีวิตเขา แต่ตอนที่เขาทำร้ายพ่อของตน กลับไม่มีความคิดแบบนี้!