ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2274

ก่อนหน้านี้พ่อกับแม่มองหาผู้ชายที่เหมาะสมอยู่บ้างให้เธอไม่น้อย หวังเฉินหย่วนถึงขั้นคิดจะเอาลูกศิษย์อวดดีในตอนนั้นของตนคนหนึ่งมาแนะนำให้กับเธอ แต่โอกาสที่เธอจะได้พบหน้าทานข้าวสักมื้อกลับไม่มีให้อีกฝ่าย

เวลานี้หวังตงเสวี่ยนพบว่ามารดาดูมีภาพจำต่อเย่เฉินดีมากเป็นพิเศษ ตอนนี้ต้องการรั้งให้เย่เฉินอยู่ จะต้องอยากสอบถามข้อมูลบางอย่างจากเย่เฉิน อาจถึงขั้นที่ว่าคิดจะลองหยั่งเชิงความสัมพันธ์ของตนกับเขาอีกด้วย แล้วถือโอกาสจับคู่ให้เสียเลย

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบร้อนเอ่ยปากกล่าวว่า “แม่คะ...เย่เฉินยังหนุ่ม วัยแตกต่างกับพวกแม่ คุยด้วยกันไม่ได้หรอกค่ะ อย่าสร้างความลำบากให้คนอื่นเขาจะดีกว่า!”

ซุนยู่ฟางรีบร้อนกล่าวว่า “ดูแกพูดสิ แม้ว่าแม่กับพ่อแกจะอายุเยอะอยู่บ้าง แต่เรื่องของคนวัยหนุ่มสาวพวกเราเข้าใจดีอย่างมากเชียวล่ะ”

เวลานี้เย่เฉินจึงยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ตงเสวี่ยน เธอไปซื้อของก่อนเถอะ อย่าทำให้เวลาทานข้าวของคุณลุงล่าช้า ฉันจะอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณลุงคุณน้าสักพัก”

ในใจหวังตงเสวี่ยนลำบากใจอย่างยิ่ง เธอเกิดกลัวว่ามารดาจะพูดเหลวไหลหรือถามส่งเดชต่อหน้าเย่เฉิน แต่เย่เฉินก็พูดเองแล้วว่าต้องการอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ตนก็ไร้หนทางจะดึงดันต่อไปเช่นกัน

ภายใต้ความจนปัญญา เธอจึงได้แต่กล่าวกับเย่เฉินว่า “งั้นก็รบกวนคุณอยู่เป็นเพื่อนพ่อกับแม่ฉันที่นี่แล้ว ฉันไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ”

พูดเสร็จ เธอก็นึกอะไรออก รีบร้อนถามอีกว่า “สายป่านนี้แล้ว คุณรีบกลับบ้านไหม? คงไม่ทำให้คุณเสียเวลาหรอกนะ?”

เย่เฉินโบกมือ “ไม่เป็นไร เธอรีบไปเถอะ”

หวังตงเสวี่ยนได้แต่พยักหน้า “งั้นฉันไปก่อนนะ”

กล่าวจบ ก็กำชับซุนยู่ฟางผู้เป็นมารดาอีกว่า “แม่คะ แม่อย่าเที่ยวคุยอะไรไร้สาระกับเย่เฉินเชียวนะ หนูจะรีบกลับมา!”

ซุนยู่ฟางโบกมือพลางกล่าวว่า “โธ่เอ๊ย แกวางใจได้ แม่จะคุยอะไรไร้สาระกับคนอื่นเขาได้เหรอ? ก็แค่คุยเรื่อยเปื่อยสองสามคำเท่านั้น แกก็อย่ากังวลนักเลย รีบไปเร็วเข้าเถอะ!”

หวังตงเสวี่ยนจนปัญญา ได้แต่ออกไปจากห้องคนไข้อย่างไม่สบายใจ

หวังตงเสวี่ยนเพิ่งจะเดินออกไป ซุนยู่ฟางก็อมยิ้มมองเย่เฉิน แล้วถามว่า “คุณเย่ ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว?”