ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2304

ผ่านไปสามสิบกว่าปี สิ่งที่เย่ฉางอิงเหลือไว้ให้เธอมีเพียงความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือนและรูปถ่ายเก่าๆบางส่วนเท่านั้น ไม่มีอะไรอีกแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาได้ทิ้งสิ่งของแทนความทรงจำให้ตัวเองเลย แม้แต่ตัวเองอยากจะไปหลุมฝังศพของเย่ฉางอิงเพื่อกราบไหว้ก็ยังเป็นเรื่องยากมากๆ

ในที่สุดฉันก็สามารถซื้อคฤหาสน์หลังเก่าที่เขาเคยพักอาศัย และความรู้สึกในใจของฉันที่เก็บมาสามสิบกว่าปี ในที่สุดเธอก็มีสิ่งๆหนึ่งสามารถยึดเหนี่ยวจิตใจได้

ซูจือหยูมองเห็นแม่ของตัวเองน้ำตาไหลหนองเต็มหน้า เธอรู้สึกสับสนไปหมด

เธอรู้สึกสงสารแม่ของตัวเองที่ลุ่มหลงในความรักมาหลายสิบปี แต่เธอก็เห็นใจพ่อของตัวเองที่มอบความรักให้แม่แต่กลับไม่ได้ความรักตอบแทนมาตลอดหลายปีเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอคิดอีกครั้งก็นึกได้ว่าพ่อของตัวเองแอบมีความสัมพันธ์นอกสมรส และมีลูกนอกสมรสที่อายุน้อยกว่าเธอเพียงแค่ปีเดียว และเธอก็รู้สึกว่าพ่อของตัวเองไม่น่าเห็นอกเห็นใจเลย

หลังจากนั้น เธอก็นึกถึงผู้มีพระคุณของตัวเอง

เมื่อเห็นแม่ของตัวเองลุ่มหลงในความรักมาตลอดชีวิต เธออดไม่ได้ที่จะถามตัวเองในใจ:"ซูจือหยู ถ้าเธอหาผู้มีพระคุณไม่เจอ เธอจะมีชีวิตเหมือนกับแม่ของตัวเองหรือเปล่า ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ออกจากความรักนั้นไม่ได้? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม่ของเธอยังโชคดีกว่าเธอ อย่างน้อยแม่ของเธอก็ยังรู้จักเย่ฉางอิง และเติบโตมาพร้อมกับเย่ฉางอิง มีประสบการณ์และอดีตร่วมกันหลายอย่าง เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้มีพระคุณที่เธอคิดถึงอยู่นั้น เขาชื่ออะไรกันแน่..."

...

ในขณะนี้ ประตูหลังของเจินเป่าเก๋อ เย่เฉินที่ใส่แมสปิดปากเดินออกมาจากทางเดินด้านในอย่างรวดเร็ว

หลังจากออกจากประตู เขาก็เงยหน้าและมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตา

นับตั้งแต่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตตอนที่เขาอายุได้เพียงแค่แปดขวบ เย่เฉินก็เหมือนกับตู้ไห่ชิงตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเขาไม่ได้มีสิ่งที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจที่มีต่อพ่อแม่ของเขาเลย

เขารู้สึกว่าตู้ไห่ชิงโชคดีกว่าตัวเองมากๆ เพราะอย่างน้อยตู้ไห่ชิงยังมีรูปภาพเก่าๆบางส่วน แต่เย่เฉินไม่มีรูปถ่ายของพ่อแม่ตัวเองแม้แต่ใบเดียว

หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต ทั้งศพของพ่อแม่และข้าวของต่างๆในคฤหาสน์หลังเก่า ได้ถูกส่งไปที่เมืองเย่นจิงในเวลาอันสั้น ตอนนั้นเย่เฉินใส่เสื้อผ้าเพียงชุดเดียวแล้วเข้าไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตั้งแต่ตอนนั้นเขาได้สูญเสียสิ่งที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจทั้งหมดไปแล้ว