ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 232

บทที่ 232 คำบัญชาสังหาร（2）

หงห้ารีบพูดว่า “เรียนอาจารย์เย่ ตอนนี้ผมมีลูกน้องอยู่ที่เมืองจินหลิงนับหมื่นคน ส่วนมากอยู่ในไนต์คลับ คาราโอเกะ และพวกงานก่อสร้างต่างๆ ล้วนมีคนของผมอยู่หมด ขอเพียงคุณบอกผมมา ว่าจะให้สังหารใคร

ผมรับรองว่าในทุกๆ วัน จะต้องมีคนที่อยากจะเอาชีวิตคนคนนั้นมีนับไม่ถ้วนทั่วทุกสารทิศอย่างแน่นอน！”

เซียวไห่หลงฟังจบก็ตกใจจนอึ้งไป แล้วก็คุกเข่าลงต่อหน้าเย่เฉิน แล้วร้องไห้พูดว่า “เย่เฉิน น้องเขยคนดีของพี่ พี่ล้อเล่นจริงๆ น้องก็คิดเสียว่าพี่มันพูดจาไร้สาระออกไปแล้วกัน ปล่อยพี่ไปเถอะ........”

เย่เฉินถามเขาเสียงเย็นว่า “เป็นไงละ? ไม่อวดเก่งต่อแล้วหรือ?”

“ไม่อวดแล้ว ไม่แล้ว ไม่อวดเก่งอีกแล้ว.......” ตอนนี้เซียวไห่หลงตกใจจนแทบจะช็อกตาย มีหรือจะกล้าเสแสร้งต่อหน้าเย่เฉินอีก

ที่เมืองจินหลิง ถ้าใครถูกท่านหงห้าเปิดคำบัญชาสังหารเข้า ตามถนนหนทาง ก็คงจะมีแต่คนที่ตามฆ่าเขาอย่างกับฝูงผึ้ง?

เพราะนี่มันเป็นการทำงานให้กับท่านหงห้า เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ประจบท่านหงห้า！

ตอนนี้เย่เฉินก็ถือโทรศัพท์อยู่ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ในเมื่อไม่เสแสร้งแล้ว ก็ทำให้ผมเห็นความจริงใจของคุณ ไม่เช่นนั้น ผมก็จะคิดว่า นี่เป็นเพียงการอ่อนข้อของคุณในชั่วขณะเท่านั้น ถ้าผมปล่อยคุณไป พอวันอื่นคุณก็ยังอวดเก่งใส่ผมอีก”

เซียวไห่หลงใจตุ้มๆ ต่อมๆ รู้สึกได้ว่าเย่เฉินคงจะไม่ยอมปล่อยตนเองไปง่ายๆ แน่ ดังนั้น ก็รีบโขกหัวไปที่พื้นของโรงพยาบาล

โดยไม่รอช้า โขกหัวไปสามที

“เย่เฉิน ผมผิดไปแล้ว！ผมขอโทษ！ให้อภัยผมเถอะ อย่าให้ท่านหงห้ามาตามฆ่าผมเลย！”

พูดถึงตรงนี้ เซียวไห่หลงก็สะอื้นไห้ ในใจก็รู้สึกผิดอย่างมาก

สมองตนเองมีปัญหาหรือเปล่านะ? ทำไมจะต้องมาอวดเก่งใส่เย่เฉินด้วย มันจะไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ ท่านหงห้าจะจับได้ว่ามันเป็นคนหลอกลวง แล้วจะฆ่ามันตอนไหนก็ได้ แต่ว่าถ้าเย่เฉินให้ท่านหงห้ามาฆ่าตนเองจริงๆ ล่ะก็ ตนเองกลัวว่าจะอยู่ไม่ถึงเช้าวันพรุ่งนี้............