ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 235
บทที่ 235 สุดท้ายก็มีทางรอดแล้ว（1）
ในตอนที่คนตระกูลเซียวกำลังนินทาด่าทอเย่เฉินอยู่นั้น รถโรลส์รอยซ์สองคันก็มาจอดที่หน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลเซียว
จากนั้น ก็มีบอดี้การ์ดชุดดำ6คนลงมาจากรถ หนึ่งในนั้นไปเปิดประตูที่นั่งแถวสุดท้ายของรถ แล้วก็มีชายอายุราว50กว่าปีเดินลงมา
ชายคนนั้นใส่ชุดหรูหรา ใส่ชุดสูทตีตัดด้วยมือจากอังกฤษ เห็นแล้วดูหรูหราไม่เบา
ชายวัยกลางคนลงรถมา ก็ถือหนังสือสาแหรกประจำตระกูลเซียวไว้ แล้วเอ่ยปากถามผู้ช่วยทางด้านข้างว่า “นี่คือตระกูลเซียวแห่งเมืองจินหลิงใช่ไหม?”
ผู้ช่วยก็พยักหน้า แล้วพูดว่า “เรียนประธานเซียว ผมได้ตรวจสอบจากทางทะเบียนราษฎร์เรียบร้อยแล้วครับ นี่คือตระกูลเซียวแห่งเมืองจินหลิงครับ”
“อืม” ชายวัยกลางคนพยักหน้า แล้วมองบ้านตระกูลเซียวพูดว่า “ไม่นึกว่าตระกูลเซียวของเมืองจินหลิงนี้จะตกอับเช่นนี้ เป็นญาติพี่น้องที่อับจนจริงๆ ...”
ผู้ช่วยรีบพูดว่า “ประธานเซียวครับ พวกเราอย่าเข้าไปเลยดีกว่าครับ ให้พวกผีจนตรอกพวกนี้มาแปดเปื้อน จะลำบากเอา”
ชายวัยกลางคนโบกมือเบาๆ แล้วพูดว่า “สายเลือดตระกูลเซียวทางฝั่งเมืองจินหลิง ถึงแม่จะห่างจากสายเลือดพวกเราไป5ชั่วอายุคน แต่ตามที่พ่อผมบอกไว้ ตอนสงครามต่อต้านกองทัพญี่ปุ่น คนตระกูลเซียวแห่งเมืองจินหลิงในตอนนั้น เคยช่วยชีวิตเขาไว้ ตอนเขายังมีชีวิต ก็ได้ตามหาพวกเขาตลอด อยากจะขอบคุณต่อหน้า แต่ก็ป่วยติดเตียงอยู่ตลอด ไม่มีโอกาสมา ผมเองก็ต้องมาจัดการเรื่องราวที่
ค้างคาใจแทนเขา แล้วก็ถือโอกาสจัดเรียงหนังสือสาแหรกประจำตระกูลขึ้นใหม่ เอาสายเลือดของพวกเขาเขียนลงไปด้วย”
ผู้ช่วยถามอย่างสงสัยว่า “ประธานเซียวครับ เรื่องที่คุณเล่ามันเป็นอย่างไรแน่ครับ?”
ชายวัยกลางคนเล่าว่า “ในตอนนั้น ตระกูลเซียวยิ่งใหญ่มาก ทั้งตระกูลก็มีสมาชิกทั้งหมู่บ้าน ต่อมาพวกญี่ปุ่นบุก เกิดสงคราม ทุกคนก็แยกย้ายเอาชีวิตรอด พ่อผมและต้นตระกูลของบ้านนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆ กัน ทั้งสองหนีมาด้วยกัน พ่อผมถูกลูกหลง
จนเกือบเอาชีวิตไม่รอด คุณท่านของพวกเขาได้แบกเอาพ่อผมหนีออกมา”
ผู้ช่วยก็ส่งเสียงตกใจออกมา พูดว่า “ที่แท้ก็ความสัมพันธ์เช่นนี้นี่เอง”
“ใช่แล้ว” ชายวัยกลางคนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เอาเถอะ หม่าซาน นายไปเคาะประตูเถอะ！”
ในคฤหาสน์ตระกูลเซียว ทุกคนกำลังนั่งอยู่ด้วยกัน กำลังร้องไห้กันระงม ก็ได้ยินเสียงกริ่งของบ้านดังขึ้น เซียวฉางเฉียนก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วก็เดินออกไปเปิดประตูใหญ่
พูดไป แล้วก็หยิบนามบัตรออกมา แล้วยื่นให้เซียวฉางเฉียน พร้อมพูดว่า “นี่คือนามบัตรของผมครับ”
เซียวฉางเฉียนรับเอานามบัตรมา พออ่านดู ก็อึ้งจนอ้าปากค้าง
เซียวอี้เชียน ประณานคณะกรรมการของเชียนเฉิงกรุ๊ปหรือนี่?
เชียนเฉิงกรุ๊ปนี้ เป็นบริษัทที่มีชื่อเสียงในมากเลยนะ！
เซียวฉางเฉียนก็ดีใจ รีบพูดว่า “ไอ้หยา ที่แท้ก็เป็นประธานเซียวนี่เอง ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วครับ！”
พูดจบ เขาก็รีบอธิบายว่า “ประธานเซียว ไม่ทราบว่าคุณพ่อของคุณและคุณพ่อของผม มีเรื่องราวอะไรระหว่างกันบ้างครับ? คุณพ่อของผมเสียชีวิตไปเมื่อ3ปีที่แล้ว”
เซียวอี้เชียนก็ถอนหายใจพูดว่า “ไอ้หยา ก็ไม่ต่างกันเลยครับ พ่อของผมก็เพิ่งเสียชีวิตไป ก่อนเสียชีวิต ก็ได้ฝากฝังไว้ ว่าอยากจะพบผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต ไม่คิดว่าผู้มีพระคุณก็ได้จากไปก่อนพ่อผมเสียอีก......”
......
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...