ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2364

เฉินจื๋อข่ายถามอีกครั้งว่า “แล้วคุณวางแผนที่จะไปลงมือกับซูโสว่เต๋อและ Steve ตอนไหน? ”

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “สองสามวันนี้เลย ติดตามสังเกตพวกเขาไปก่อน และดูว่าพวกเขามีการกระทำอย่างไร?”

หลังจากพูด เย่เฉินก็ออกคำสั่งต่อไปว่า “เหล่าเฉิน คุณมีเครือข่ายการติดต่อที่กว้างขวางที่สุดในเมืองจินหลิง จะต้องจับตาดูพวกเขาสองคนให้ดีๆ ด้วยล่ะ ไม่ว่าพวกเขาสองคนจะไปที่ไหน หรือเคยพบกับใคร ก็จะต้องรายงานให้ผมทราบโดยเร็วที่สุด!”

เฉินจื๋อข่ายกล่าวโดยไม่ลังเลว่า “คุณชายไม่ต้องกังวล ผมจะรีบจัดการทันทีเลย!”

เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวอย่างน่าเสียดายเล็กน้อยว่า “ทำไมทั้งสองคนไม่ได้เลือกพักที่โรงแรมของคุณเลย”

เฉินจื๋อข่ายหัวเราะและพูดว่า “คุณชาย Walter คนนั้นอาศัยอยู่ที่โรงแรมจินหลิงอินเตอร์เนชันแนลก่อนที่เขาจะหายตัวไป เป็นเรื่องปกติที่พ่อของเขาจะไปพักอยู่ที่นั่น สำหรับซูโสว่เต๋อ ตระกูลซูรู้ดีว่านี่เป็นธุรกิจของตระกูลเย่ เขาจะมาเข้าพักที่นี่ได้อย่างไร”

เย่เฉินถามด้วยความสงสัยว่า “ด้วยพลังธุรกิจใหญ่โตขนาดนี้ของตระกูลซู ตัวเองไม่ได้ซื้อทรัพย์สินใดๆ อยู่ในเมืองจินหลิงบ้างเลยเหรอ?”

เฉินจื๋อข่ายส่ายหัวและกล่าวว่า “ตระกูลซูเคยเจรจากับตระกูลเย่เมื่อหลายปีก่อนที่ผ่านมา ทั้งสองฝ่ายได้ตกลงกันในเค้าโครงธุรกิจเพื่อการพัฒนาของทั้งสองฝ่าย เมืองที่ตระกูลซูเลือกไปแล้ว ตระกูลเย่ก็จะไม่ไปตั้งธุรกิจอยู่ที่นั่น พูดกลับกันก็เช่นกัน เมืองจินหลิงก็อยู่ในขอบเขตที่ตระกูลเย่เลือกไว้ ดังนั้นตระกูลซูก็เลยไม่ได้มีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมอยู่ที่นี่”

เย่เฉินถามเขาว่า “แล้วอะไรเป็นพื้นฐานสำหรับการแบ่งเขตธุรกิจของทั้งสองฝ่าย? ”

เฉินจื๋อข่ายกล่าวว่า “ก็คือคุณปู่ของคุณและซูเฉิงเฟิงได้มีการเจรจาแบบต่อหน้ากัน เพราะยังไงความแข็งแกร่งของทั้งสองตระกูลก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก และธุรกิจก็เบ่งบานไปทุกที่ ถ้าต่อสู้กันไปทุกที่ โดยเฉพาะในเมืองชั้นนำ จะมีการแข่งขันกันในทุกที่ ดังนั้นทุกคนจึงไม่อยากไปถึงเมืองชั้นสองแล้วก็ยังคงต่อสู้กันต่อไปแบบนี้ และกำหนดขอบเขตไว้เป็นการส่วนตัว เช่นในเมืองหลวงทางตะวันออกเฉียงใต้ จินหลิงเป็นของตระกูลเย่ และเมืองซูหางก็เป็นของตระกูลซู”

“ไม่ว่ายังไง ก็คือตระกูลซูมีอำนาจในการออกเสียงที่แข็งแกร่งกว่า ในเวลานั้นตอนที่แบ่งแผนที่ธุรกิจ ข้อมูลของซูหางในทุกๆ ด้านนั้นดีกว่าเมืองจินหลิงอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นตระกูลซูจึงเลือกซูหางไปก่อน และเมืองจินหลิงที่เหลือก็ทิ้งไว้ให้กับตระกูลเย่”

“เข้าใจแล้ว” เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย แล้วถามอีกครั้งว่า “ในเมื่ออู๋ตงไห่คนนั้นเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในซูหาง แล้วทำไมไม่เคยได้ยินว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลซูเลย?”

เฉินจื๋อข่ายหัวเราะและพูดว่า “คุณลองดู ตระกูลซ่งเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองจินหลิง และก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเย่เลย”

หลังจากพูด เฉินจื๋อข่ายยังคงอธิบายต่อไปว่า “อันที่จริง จุดประสงค์หลักของการแบ่งเขตธุรกิจของตระกูลซูและตระกูลเย่ คือการหลีกเลี่ยงการแข่งขันระหว่างทั้งสองฝ่าย ซึ่งเทียบเท่ากับข้อตกลงแบบสุภาพบุรุษ”