ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2387

พอได้ยินเย่เฉินพูด ร่างกายอ้วนท้วมสมบูรณ์ของซูโสว่เต๋อก็สั่นเทาในทันที จึงโพล่งออกไปว่า“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น แกจะให้ฉันพูดอะไร……”

เย่เฉินล้วงเข้าไปกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือออกมา แล้วหันกล้องไปที่ซูโสวเต๋อ พลางพูดอย่างเย้ยหยัน“ผมจะให้โอกาสคุณแค่ครั้งเดียว บอกมาตรงๆนะ ว่าตระกูลซูของพวกคุณ ทำไมต้องฆ่าตู้ไห่ชิงกับซูจือหยู！”

“ถ้าคุณทำตัวดีๆทำให้ผมพอใจ ผมอาจจะไว้ชีวิตหมาอย่างคุณได้ แต่ถ้าคุณทำตัวไม่ดีทำให้ผมไม่พอใจล่ะก็ งั้นผมก็จะทำให้คุณหายสาบสูญตลอดกาล！”

ซูโสว่เต๋อตกใจหวาดกลัวไปทั้งวิญญาณ

เขาไม่ได้โง่ เย่เฉินสามารถลักพาตัวตนมาได้ ด้านหนึ่งมันสามารถพิเศษได้เลยว่าเขามีความสามารถไม่ธรรมดา อีกด้านหนึ่งพิสูจน์แล้วว่า เขาต้องมีความสามารถมากพอ

ดังนั้น เขาจึงแอบคิดในใจว่า“คราวนี้ที่ฉันหายตัวไปอย่างเงียบๆ คนภายนอกไม่มีทางหาตัวฉันเจอแน่ ถึงเย่เฉินจะฆ่าฉันไป มันก็เป็นการยากที่โลกภายนอกจะหาเขาเจอ”

“สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ ใครก็รู้ว่าตระกูลซูไม่ใช่ใครก็หน้าไหนที่จะแตะต้องได้ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เย่เฉินก็ยังกล้าลงมือกับฉัน นั่นเป็นการพิสูจน์แล้วว่าเขาไม่เห็นตระกูลซูอยู่ในสายตา……”

เย่เฉินไม่เห็นตระกูลซูอยู่ในสายตา นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ซูโสว่เต๋อกังวลใจ

เขารู้สึกว่า เย่เฉินไม่ได้อยากแสวงเงิน และไม่ไว้หน้าตระกูลซูใดๆทั้งสิ้น ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ถ้าเขาอยากจะฆ่าตนจริงๆ เกรงว่าจะเป็นแค่คำพูดประโยคเดียวเท่านั้น

ดังนั้น ถ้าตนทำตัวไม่ดี ไม่แน่อาจจะต้องตายอยู่ในเงื้อมมือของเขาก็เป็นได้

ดังนั้นเขาจึงอาบถอนหายใจ“หักหลังพ่อแท้ๆในวันนี้ ถ้าสามารถมีชีวิตต่อไปได้ ในอนาคตพ่ออาจจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่ เมื่อคิดกลับมาตรงจุดเริ่มต้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าสำคัญที่สุด จะต้องเอาตัวเองให้รอดซะก่อน……”

“ไม่อย่างนั้น ชื่อเสียงของพ่อยังคงอยู่ แต่ตนเอาตัวไม่รอด แล้วฉันจะทำไปทำไม？”

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เขาก็รีบพูดว่า“ฉะ……ฉันจะบอกแล้ว……ฉันจะพูดทั้งหมด！”

เย่เฉินหันกล้องไป แล้วพูดอย่างเย็นชา“มา พูดใส่กล้อง พูดให้ละเอียดชัดเจนหน่อย！”

ซูโสว่เต๋อรีบเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“เรื่องที่ฆ่าตู้ไห่ชิงกับซูรั่วหลี เป็นฝีมือของตระกูลซูของเราจริงๆ แต่ทั้งหมดเป็นแผนการของซูเฉิงเฟิงพ่อของฉันคนเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ！”

ทันทีหลังจากนั้น ซูโสว่เต๋อก็ได้อธิบายขั้นตอนทั้งหมดในการวางแผนฆ่าตู้ไห่ชิง หนึ่งรอบ

เย่เฉินครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วเอ่ยปากถามเขาว่า“เอาล่ะ งั้นฉันขอถามคุณหน่อยนะ ทำไมซูเฉิงเฟิงต้องฆ่าซูจือหยู？ซูจือหยูเป็นหลานสาวแท้ๆของเขานะ นี่ดูเหมือนจะไม่สมเหตุสมผลเลยนะ？หรือคนที่ต้องการฆ่าซูจือหยู ยังมีคนอื่นอีก？！”

ซูโสว่เต๋อที่ได้ยินดังนั้น เขาก็ประหม่ามากจนแม้แต่การหายใจของเขายังติดๆขัดๆ และสมองของเขาก็เริ่มประมวลผลทันที

เขารู้ดี ซูจือหยูเป็นคนที่เขาต้องการฆ่า ไม่ใช่คุณท่านใหญ่ซู

แต่ว่า ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ซูโสว่เต๋อจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเย่เฉินคิดยังไงกับซูจือหยู แต่ตอนที่เย่เฉินอยู่ญี่ปุ่น อยู่จินหลิน ได้ช่วยชีวิตซูจือหยูสองครั้งสองครา！นี่เป็นเรื่องจริง！”

“ดังนั้น ถ้าฉันสารภาพกับเย่เฉินไป ว่าความจริงแล้วฉันเป็นคนฆ่าซูจือหยู เย่เฉินอาจจะรู้สึกไม่พอใจฉันยิ่งขึ้นก็ได้……”

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ซูโสว่เต๋อก็มีแผนที่จะแก้ผ้าเอาหน้ารอด โดยโพล่งออกมาว่า“ผมจะพูดอย่างไม่ปิดบังคุณนะ……ความจริงแล้ว……ความจริงพ่อของฉันรู้สึกไม่พอใจซูจือหยูมาก และมักจะรู้สึกว่าเธอเอาแต่ปกป้องตู้ไห่ชิงแม้ของเธอ เธอเอาแต่หันหัวออกไป กระทั่งพ่อของฉันยังสงสัยว่าจือหยูไม่ใช่ลูกหลานของตระกูลซู ดังนั้นจึงวางแผนจัดการเธอพร้อมกับตู้ไห่ชิงซะ เพื่อให้จบๆกันไป……”

เย่เฉินมองไปที่เขาอย่างสนใจ แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“เป็นแบบนั้นจริงๆหรอ？”

ซูโสว่เต๋อพยักหน้าแล้วพูดอย่างมาดมั่น“จริงครับๆ！ที่ผมพูดมา เป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลยนะครับ！”

เย่เฉินหัวเราะอย่างเย้ยหยัน แล้วพูดขึ้นมาว่า“น่าสนใจจริงๆ……น่าสนใจมาก！”

ซูโสว่เต๋อมองไปที่เย่เฉิน ในใจรู้สึกประหม่ามาก

เขาไม่รู้ว่าเย่เฉินหมายความว่าอย่างไร