ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2422
ซูจือหยูอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
เธอก็รู้สึกว่าแม่พูดถูกต้องมาก
พวกลูกท่านหลานเธอตระกูลชั้นนำเหล่านี้ ในมุมมองของโลกภายนอก อาจจะลึกลับเป็นอย่างมาก แต่สำหรับสมาชิกตระกูลชั้นนำอย่างแท้จริงแล้ว รู้จักพวกคุณชายของตระกูลอื่นเป็นอย่างดี
ลูกท่านหลานเธอของตระกูลชั้นนำเหล่านี้ แม้ว่าแต่ล่ะคนล้วนเรียกได้ว่าเป็นนักเรียนดีเด่นที่กลับมาจากไปเรียนต่างประเทศ แต่ซูจือหยูรู้ดีว่า ส่วนใหญ่นั้นก็เป็นคนอ่อนหัดที่เด่นสง่า
พูดจาน่าฟังหน่อย คือคนที่ไม่มีความสามารถ
พูดจาหยาบคายหน่อย ก็คือข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรง
อย่ามองว่าลูกท่านหลานเธอเหล่านั้น แต่ละคนอ้าปากก็พูดภาษาอังกฤษได้คล่อง ในขณะเดียวกันก็เข้าใจลักษณะการจัดรูปแบบโลกมากแล้วสามารถเล่าเรื่องราวที่ยืดยาวของการพัฒนาเศรษฐกิจทั้งโลกได้และคำแนะกับชาติบ้านเมืองได้ แต่ให้พวกเขาลงมือทำจริงๆ เขาอาจจะดีแต่พูดมั่วอย่างหลับหูหลับตาเหมือนกับจ้าวโค่
ก่อนหน้านี้มีลูกท่านหลานเธอคนหนึ่งที่มีชื่อเสียง ซึ่งเป็นที่รู้จักในนามอัจฉริยะทางธุรกิจ ในเวลาเพียงไม่กี่ปีด้วยความสามารถของตัวเอง ทำเงินได้หลายพันล้าน แต่ในชั่วพริบตาก็มีข่าวบริษัทล้มละลายหนี้ท่วมหัวเผยแพร่ออกมา
สินทรัพย์หลายพันล้าน กลายเป็นหนี้สินหลายพันล้านในพริบตาเดียว
และคนแบบนี้ ก็ไม่มีทางเป็นข้อยกเว้นอยู่ในสังคมชนชั้นสูง
ดังนั้น ซูจือหยูยากมากที่จะเชื่อว่า ผู้มีพระคุณของตัวเอง ผู้มีพระคุณคนนั้นที่เหมือนราวกับฮีโร่พันธุ์ใหม่ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ของตัวเอง ก็จะสืบสายเลือดมาจากลูกท่านหลานเธอของตระกูลใหญ่ไหน
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เธออดไม่ได้ตกอยู่ในห้วงความคิด หลังจากผ่านไปนานก็พูดด้วยความเป็นทุกข์ว่า: “แม่ค่ะ ผู้มีพระคุณไม่ใช่ลูกท่านหลานเธอของตระกูลใหญ่หรอกค่ะ แต่ก็ถูกคนเรียกว่าคุณชายอีก ฐานะสังคมของเขาจะเป็นอะไรกันแน่?”
“เมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้น เขาแต่งตัวธรรมดามาก ยังขี่จักรยานไฟฟ้าที่โกโรโกโสคันหนึ่ง คิดดูแล้วน่าจะค่อนข้างยากลำบาก น่าจะไม่มีทางเป็นผู้มีพระคุณที่จือหยูลืมไม่ลงมาโดยตลอด…”
ตู้ไห่ชิงตกอยู่ในห้วงความคิด และคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจ: “เอ่อ…คนคนนั้นที่แย่งบ้านเก่าของฉางอิงกับฉันในงานประมูล เป็นใครอีก?”
เมื่อซูจือหยูเห็นสีหน้าท่าทางของแม่เดี๋ยวก็ภูมิฐานเดี๋ยวก็สับสนเดี๋ยวก็สงสัย อดไม่ได้ที่จะถามว่า: “แม่ค่ะ แม่กำลังคิดอะไรอยู่ค่ะ?”
ตู้ไห่ชิงดึงสติกลับมา และรีบพูดว่า: “อ้อ ไม่มีอะไร…แม่ก็แค่คิดฟุ้งซ่านไปหน่อย ก็ไม่ได้เบาะแสอะไร”
หลังจากพูดจบ เธอก็พูดกับซูจือหยูว่า: “จือหยู ลูกก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป ในเมื่อผู้มีพระคุณท่านนั้นจัดการให้พวกเราอยู่ที่นี่ ยังให้ลูกน้องคุ้มกันพวกเรา นั่นก็เทียบเท่ากับว่าสร้างความสัมพันธ์ทางอ้อมกับพวกเรา นี่มองโลกในแง่ดีมากกว่าสถานการณ์ก่อนหน้านี้ที่ลูกงมเข็มในมหาสมุทรแล้วตามหาเบาะแสอะไรไม่เจอ ดังนั้นลูกรออย่างอดทน แม่เชื่อว่าเขาจะปรากฏขึ้นไม่ช้าก็เร็ว!”
ซูจือหยูพยักหน้า และกำลังจะพูด จู่ๆความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว: “แม่ค่ะ! แม่ว่าโรงแรมนี้ จะเป็นกิจการของผู้มีพระคุณหรือเปล่า?!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...