ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2434

และพินัยกรรม นอกจากจะเป็นเครื่องราง ยังเทียบเท่ากับเป็นประกันตระกูลอย่างหนึ่ง

จักรพรรดิโบราณ ก็จะเป็นกังวลว่าในทายาทของตัวเองจะปรากฏทรราช ถึงขนาดสูญเสียอาณาจักรทำให้ลูกหลานไม่สุขสบาย

และพวกมหาเศรษฐีของในยุคสมัยนี้ ก็เป็นห่วงเป็นว่าทายาทจะปรากฏลูกไม่เอาไหน ทำลายรากฐานของตระกูลให้หมดสิ้น

ดังนั้น มหาเศรษฐีแทบทุกคนก็จะจัดตั้งกองทุนทรัสต์ขึ้น ภายใต้สถานการณ์ที่ลูกหลานไม่ได้เรื่อง ส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กองทุนทรัสต์จัดการ เพื่อให้มั่นใจว่าทายาทของตระกูลซูเป็นเช่นนี้ต่อไป จะมีเงินใช้ตลอดไป ไม่ถึงขนาดทรัพย์สินในบ้านตกอับ

ยิ่งไปกว่านั้น กฎของอาศัยจำนวนคนรับค่าครองชีพนี้ ง่ายอย่างยิ่งที่จะกระตุ้นความปรารถนาให้ลูกหลานพวกนี้ให้กำเนิดทายาท

เพราะว่า ตราบใดที่พวกเขาให้เกิดทายาทมาหนึ่งคน ถ้าอย่างนั้นก็เทียบเท่ากับว่าให้กำเนิดตั๋วอาหารมาหนึ่งใบ

สิ่งที่เจ้าบ้านกังวลมากที่สุด ก็คือปัญหาไม่มีคนสืบสกุลต่อเนื่อง ถ้าหากแบบนี้สามารถทำให้ลูกหลานมีลูกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ควบคู่กับทรัพย์สินกองทุนทรัสต์ที่เพียงพอ ก็จะสามารถมั่นใจได้ถึงความต่อเนื่องและการพัฒนาของตระกูล

สำหรับซูเฉิงเฟิง ถ้าหากในบรรดาลูกหลานของตัวเอง ทำให้ตัวเองไม่พอใจ ถ้าอย่างนั้นตัวเองถึงตายก็ไม่มีทางเปลี่ยนพินัยกรรมฉบับนี้

แต่ถ้าหากในบรรดาลูกหลานมีความสามารถมาก ยิ่งไปกว่านั้นก็สามารถได้รับความไว้วางใจจากตัวเอง ถ้าอย่างนั้นตอนที่กำลังจะตายค่อยเปลี่ยนพินัยกรรมก็ยังทันเวลา

ด้วยวิธีนี้ คนเจ้าเล่ห์คนนี้สามารถที่จะกุมอำนาจของตระกูลซูทั้งหมด และอำนาจความคิดริเริ่มทั้งหมดไว้ในมือของตัวเองได้อย่างมั่นคง ลูกหลานคนไหน ก็ไม่สามารถที่จะคุกคามถึงการปกครองตระกูลซูของเขาได้

…

ทางนี้ อู๋ตงไห่และอู๋ซินเพิ่งจะกลับถึงบ้าน ทั้งสองคนยังนั่งได้ไม่นาน พ่อบ้านของซูเฉิงเฟิงก็มาหาถึงที่

เมื่อได้ยินพ่อบ้านของตระกูลซูมาเยี่ยมเยียน ความคิดอันดับแรกของอู๋ตงไห่ก็คือ: “ผู้ชายอย่างเย่เฉิน รู้เหมือนหลับตาเห็นจริงๆ! ฉันเพิ่งจะกลับมา ตระกูลซูก็มาหาถึงที่!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขารีบพูดกับอู๋ซินว่า: “เสี่ยวซิน เพื่อให้เห็นถึงความสำคัญอย่างชัดเจน แกออกไปต้อนรับที่ข้างนอกด้วยตัวเอง เชิญพ่อบ้านของตระกูลซูไปที่ห้องหนังสือของฉัน!”

อู๋ซินพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

อู๋ตงไห่จัดแจงคอเสื้อ และไปที่ห้องหนังสือของตัวเองก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน อู๋ซินก็พาชายวัยกลางคนที่อายุประมาณห้าสิบปีคนหนึ่งเดินเข้ามา

ทันทีที่บุคคลนี้เข้ามาที่ประตู อู๋ตงไห่ก็ทักทายในทันที

อู๋ซินรีบพูดแนะนำว่า: “พ่อ ท่านนี้คือพ่อบ้านของตระกูลซูในเย่นจิง คุณซูซูอานสุ้น!”

อู๋ตงไห่พูดด้วยความกระตือรือร้นอย่างมากในทันที: “โธ่เอ๊ยคุณซู ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว! เชิญนั่งครับเชิญนั่ง!”

ซูอานสุ้นพยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า: “ประธานอู๋ ที่ผมมาในวันนี้ คืออยากจะเป็นตัวแทนของคุณท่านของผม ขอเรียนเชิญประธานอู๋ไปทานอาหารค่ำที่บ้าน!”

แม้ว่าอู๋ตงไห่จะเดาเจตนาของอีกฝ่ายได้ตั้งนานแล้ว แต่ยังคงแกล้งทำท่าทางประหลาดใจ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “คุณท่านใหญ่ซูจะเชิญผมทานอาหารเหรอครับ?! นี่…นี่เป็นความจริงหรือเปล่าครับ?”

“จริงสิครับ!”ซูอานสุ้นยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ไม่ทราบว่าคืนนี้ประธานอู๋มีเวลาหรือเปล่าครับ?”

อู๋ตงไห่พูดโดยไม่ลังเลว่า: “มี! แน่นอนว่ามี! คือต้องไปที่เย่นจิงหรือเปล่าครับ? ถ้าใช่ ผมจะให้ลูกเรือเตรียมพร้อมสำหรับการบิน!”

ซูอานสุ้นส่ายหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณท่านของผมอยู่ที่ซูหาง จัดงานเลี้ยงในบ้านซูหางคืนนี้”

หลังจากพูดจบ เขาเตือนด้วยสีหน้าจริงจังมาก: “ประธานอู๋ ข่าวที่คุณท่านของผมมาที่ซูหาง ตอนนี้มีเพียงคุณสองพ่อลูกที่รู้เรื่อง โปรดจำเรื่องนี้ไว้ด้วยว่า ห้ามเปิดเผยให้ใครทราบ!”