ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2434

และพินัยกรรม นอกจากจะเป็นเครื่องราง ยังเทียบเท่ากับเป็นประกันตระกูลอย่างหนึ่ง

จักรพรรดิโบราณ ก็จะเป็นกังวลว่าในทายาทของตัวเองจะปรากฏทรราช ถึงขนาดสูญเสียอาณาจักรทำให้ลูกหลานไม่สุขสบาย

และพวกมหาเศรษฐีของในยุคสมัยนี้ ก็เป็นห่วงเป็นว่าทายาทจะปรากฏลูกไม่เอาไหน ทำลายรากฐานของตระกูลให้หมดสิ้น

ดังนั้น มหาเศรษฐีแทบทุกคนก็จะจัดตั้งกองทุนทรัสต์ขึ้น ภายใต้สถานการณ์ที่ลูกหลานไม่ได้เรื่อง ส่งมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กองทุนทรัสต์จัดการ เพื่อให้มั่นใจว่าทายาทของตระกูลซูเป็นเช่นนี้ต่อไป จะมีเงินใช้ตลอดไป ไม่ถึงขนาดทรัพย์สินในบ้านตกอับ

ยิ่งไปกว่านั้น กฎของอาศัยจำนวนคนรับค่าครองชีพนี้ ง่ายอย่างยิ่งที่จะกระตุ้นความปรารถนาให้ลูกหลานพวกนี้ให้กำเนิดทายาท

เพราะว่า ตราบใดที่พวกเขาให้เกิดทายาทมาหนึ่งคน ถ้าอย่างนั้นก็เทียบเท่ากับว่าให้กำเนิดตั๋วอาหารมาหนึ่งใบ

สิ่งที่เจ้าบ้านกังวลมากที่สุด ก็คือปัญหาไม่มีคนสืบสกุลต่อเนื่อง ถ้าหากแบบนี้สามารถทำให้ลูกหลานมีลูกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ควบคู่กับทรัพย์สินกองทุนทรัสต์ที่เพียงพอ ก็จะสามารถมั่นใจได้ถึงความต่อเนื่องและการพัฒนาของตระกูล

สำหรับซูเฉิงเฟิง ถ้าหากในบรรดาลูกหลานของตัวเอง ทำให้ตัวเองไม่พอใจ ถ้าอย่างนั้นตัวเองถึงตายก็ไม่มีทางเปลี่ยนพินัยกรรมฉบับนี้

แต่ถ้าหากในบรรดาลูกหลานมีความสามารถมาก ยิ่งไปกว่านั้นก็สามารถได้รับความไว้วางใจจากตัวเอง ถ้าอย่างนั้นตอนที่กำลังจะตายค่อยเปลี่ยนพินัยกรรมก็ยังทันเวลา

ด้วยวิธีนี้ คนเจ้าเล่ห์คนนี้สามารถที่จะกุมอำนาจของตระกูลซูทั้งหมด และอำนาจความคิดริเริ่มทั้งหมดไว้ในมือของตัวเองได้อย่างมั่นคง ลูกหลานคนไหน ก็ไม่สามารถที่จะคุกคามถึงการปกครองตระกูลซูของเขาได้

…

ทางนี้ อู๋ตงไห่และอู๋ซินเพิ่งจะกลับถึงบ้าน ทั้งสองคนยังนั่งได้ไม่นาน พ่อบ้านของซูเฉิงเฟิงก็มาหาถึงที่

เมื่อได้ยินพ่อบ้านของตระกูลซูมาเยี่ยมเยียน ความคิดอันดับแรกของอู๋ตงไห่ก็คือ: “ผู้ชายอย่างเย่เฉิน รู้เหมือนหลับตาเห็นจริงๆ! ฉันเพิ่งจะกลับมา ตระกูลซูก็มาหาถึงที่!”