ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2443

เมื่อได้ยินคำถามของซูเฉิงเฟิง ภาพของเย่เฉินลอยเข้ามาในหัวอู๋ตงไห่อีกครั้ง เขารู้สึกเย็นยะเยือกในใจลึกๆ จากนั้นจึงตอบว่า “คุณท่านซู ผมพูดตรงๆ นะครับ ก่อนหน้านี้ ผมเคยสงสัยเรื่องเสี่ยวฉี ว่าเป็นฝีมือของใครหรือเปล่า แต่หลังจากที่สืบมาพักหนึ่ง ผมไม่เจอเบาะแสะอะไรที่เกี่ยวข้องเลย ดังนั้นโอกาสที่จะเป็นเหตุสุดวิสัยจึงสูงมาก หรือลูกชายผม อาจจะโดนอะไรบางอย่างกระทบกระเทือนก็ได้”

ซูเฉิงเฟิงถามเขา “คุณเคยถามลูกหรือเปล่า หลังจากที่เกิดเรื่อง เขามีความทรงจำอะไรแปลกๆ หรือมีความรู้สึกที่อยู่ในใจหรือเปล่า”

อู๋ตงไห่พูดอย่างจริงใจ “เรื่องนี้ผมถามเขาแล้ว แต่เขาบอกว่า เขาไม่มีความทรงจำอะไรกับช่วงที่เกิดเรื่องเลย เขาจำอะไรไม่ได้สักอย่าง”

ซูเฉิงเฟิงพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นจึงพูดด้วยเสียงทุ้ม “ถ้าเป็นเช่นนี้ ผมเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนมากกว่า!”

อู๋ตงไห่แสร้งทำเป็นตกใจ และถามว่า “คุณท่านซู คุณหมายความว่า มีคนจงใจทำร้ายลูกชายผมเหรอ”

“ใช่!” ซูเฉิงเฟิงพูดอย่างจริงจัง “ถ้าให้พูดกันตามปกติ ถึงคนเรามีปัญหาด้านระบบประสาท แต่ไม่มีใครดูแปลกเหมือนลูกชายคุณ”

พูดจบ เขาจึงถามต่อ “อีกอย่าง ผมได้ยินมาว่า อาการของลูกชายคุณจะกำเริบทุก 1 ชั่วโมงใช่ไหม”

อู๋ตงไห่พูดอย่างกระอักกระอ่วน “ถูกต้องครับ เป็นอย่างที่คุณพูด”

ซูเฉิงเฟิงส่งเสียงตอบรับ จากนั้นจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “งั้นมันต้องมีอะไรสักอย่าง! ว่ากันตามปกติ มีอาการประสาท มีอาการลมบ้าหมู และชักเป็นพักๆ เป็นอะไรที่ไม่สัมพันธ์กัน ไม่มีกฎเกณฑ์มาอธิบายได้ เพราะฉะนั้นจึงมีคนที่เดินละเมอตอนหลับ หรือจู่ๆ ก็เกิดอาการลมบ้าหมู กล้ามเนื้อหดเกร็งไปทั้งตัว แต่คุณเคยได้ยินใครอาการกำเริบทุก 1 ชั่วโมง เป็นจำนวนที่ตรงเป๊ะ แบบนี้หรือเปล่าล่ะ นี่มันผิดปกติชัดๆ!”

อู๋ตงไห่พูดในใจ “ฉันก็รู้ว่าผิดปกติ ฉันยังรู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของไอ้เลวเย่เฉินด้วย! แต่ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ราชาบู๊ทั้งแปดของตระกูลฉัน โดนเย่เฉินจัดการหมดแล้ว ขืนฉันทำอะไรเขาอีก ไม่รู้วันไหนฉันคงมีสภาพเหมือนลูกชาย คนโชคร้ายที่ต้องกินไอ้นั่นทุกชั่วโมง...”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาอึดอัดใจ แต่ยังแสร้งถามด้วยสีหน้าตกใจ “คุณท่านซู...คุณว่าใครที่สามารถทำแบบนี้ได้ คนที่ทำให้ลูกชายผมมีอาการแบบนี้”

ซูเฉิงเฟิงพูดว่า “เรื่องนี้มีความเป็นไปได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวิชาฮวงจุ้ยของประเทศเรา หรือไสยศาสตร์ควบคุมจิตใจของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ล้วนมีสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์ ผมว่าคุณควรหาปรมาจารย์ซวนซวนมาดูลูกของคุณ ไม่แน่เขาอาจหาอะไรเจอก็ได้!”

“ปรมาจารย์ซวนซวนเหรอครับ!” อู๋ตงไห่พูดอย่างจริงจัง “พูดตามตรงนะครับ ตระกูลเราไม่รู้จักปรมาจารย์ซวนซวนจริงๆ แต่ผมเคยได้ยิน ที่ฮ่องกงเหมือนมีคนฝึกฮวงจุ้ย ซวนซวน ไม่รู้ที่นั่นมีผู้มีฝีมือหรือเปล่า”

ซูเฉิงเฟิงพูดว่า “ในจีน ไต้หวัน ฮ่องกง วิชาซวนซวนโด่งดังที่สุดน่าจะเป็นที่ฮ่องกง แต่ถ้าให้พูดถึงปรมาจารย์ซวนซวนฝีมือดี ต้องไปหาที่สหรัฐอเมริกา”

“สหรัฐอเมริกาเหรอครับ!” อู๋ตงไห่แปลกใจ และถามว่า “คุณท่านซู ผมไม่ค่อยเข้าใจ เรื่องฮวงจุ้ย ซวนซวน เป็นของบรรพบุรุษที่หัวเซี่ย (ชื่อเรียกประเทศจีนสมัยก่อน) ไม่ใช่เหรอครับ ทำไมปรมาจารย์ซวนซวนฝีมือดี ถึงอยู่ที่สหรัฐอเมริกาล่ะครับ”

ซูเฉิงเฟิงหัวเราะ และพูดอย่างจริงจัง “ขอแค่เป็นปรมาจารย์ซวนซวนฝีมือดี โดยพื้นฐานแล้วล้วนบรรพบุรุษของเราทั้งนั้น ถึงขนาดคนหลายสิบปีก่อน ก็ร่ำเรียนวิชาซวนซวนอย่างจริงจัง ประวัติศาสตร์การร่ำเรียนวิชาซวนซวนทั้งตระกูล น่าจะเกินพันปี เมื่อเกิดความวุ่นวายทางประวัติศาสตร์ พวกปรมาจารย์ซวนซวน ที่มีความสามารถจริงๆ มักจะทำนายอะไรบางอย่างเอาไว้ก่อน จากนั้นจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงก่อน”