บทที่247 ฉันถึงจะเป็นมังกรที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียว(1)
เมื่อคิดว่าในที่สุดก็มีโอกาสแก้แค้นเซียวชูหรันกับเย่เฉิน เซียวเวยเวยเกาะแขนเซียวอี้เชียนด้วยความตื่นเต้น ก้าวเท้าก็เดินไปทางพวกเขาสองคน
คนเพิ่งเดินมาถึงด้านหน้า เซียวเวยเวยก็พูดอย่างโอหังอวดดี: “อุ๊ยตาย ฉันนึกว่าใคร! ที่แท้ก็ผู้หญิงที่ถูกขับออกจากตระกูลคนหนึ่ง กับผู้ชายจนๆที่แต่งงานเข้าบ้านผู้หญิงคนหนึ่ง พวกคุณก็มีคุณสมบัติเข้าร่วมการประชุมสุดยอดแบบนี้ด้วย?”
พูดจบ เธอก็มองสังเกตเซียวชูหรันตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง ทำเสียงเย็นชา หึ แล้วพูดว่า: “เซียวชูหรัน สตูดิโอของเธอเพิ่งจะเปิดทำการ ตอนนี้แม้แต่พนักงานสักคนก็ยังไม่มีใช่ไหม? บริษัทจนๆประเภทนี้ ก็มีสิทธิ์เข้าร่วมการประชุมสุดยอดอุตสาหกรรมด้วยเหรอ? ฉันว่าตี้เหากรุ๊ปตาบอดไปแล้วจริงๆ!”
เย่เฉินเห็นว่าเซียวเว่ยเว่ยไม่ได้มาดี ถามด้วยเสียงเย็นชา: “เซียวเวยเวย หลายวันก่อนคุณเพิ่งคุกเข่าขอความเมตตา บทเรียนที่ถูกคุณย่าคุณตบหน้าสั่งสอน ลืมไปหมดแล้วใช่ไหม? ผมว่าคุณนี่มันบาดแผลหายแล้วลืมความเจ็บนี่!”
เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินเย่เฉินพูดถึงจุดที่โกรธที่สุดในใจของเธอ ก็โกรธขึ้นมาทันที ตะโกนว่า: “เย่เฉิน แกแม่งเลิกอวดเก่งกับฉันให้มันน้อยๆหน่อย! แกนึกว่าฉันยังเป็นเซียวเวยเวยคนก่อนหน้านั้นเหรอ? ฉันจะบอกกับแก วันนี้แกพูดกับฉัน ต้องคุกเข่าพูดแล้ว!”
เย่เฉินพูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม: “ทั่วทั้งโลกใบนี้ คนที่สามารถทำให้ผมเย่เฉินคุกเข่าลงได้ยังไม่เกิดเลย! ถึงแม้ราชาแห่งสวรรค์ลงมาอยู่ตรงนี้ ก็อย่าหวังจะให้ผมคุกเข่าลง คุณใช้ชีวิตมามากพอแล้วใช่ไหม?”
เซียวเวยเวยคำรามอย่างดูถูก: “เย่เฉิน แกนึกว่าแกหลอกคนใหญ่คนโตได้สองสามคนแล้วตัวเองจะแน่มากเหรอ? ก็สามารถเหยียบคนตระกูลเซียวเราไว้ใต้เท้าเหรอ? ฉันจะบอกกับแก! ตระกูลเซียวตอนนี้ไม่เหมือนกับแต่ก่อนแล้ว!”
เย่เฉินถามด้วยรอยยิ้ม: “ทำไม? พวกคุณเกาะคนมีเส้นสายได้แล้ว?”
เซียวเวยเวยชี้ไปที่เซียวอี้เชียน พูดขึ้นมาอย่างคางคกขึ้นวอว่า: “ท่านนี้คือ ประธานเซียวเซียวอี้เชียนประธานกรรมการของเชียนเฉิงกรุ๊ป! เป็นตระกูลเดียวกันกับตระกูลเซียวเรา! ตอนนี้ก็เป็นนักลงทุนของบริษัทเซียวซื่อเราอีกด้วย! มีเขาคอยสนับสนุนเรา แกเย่เฉินคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ยังกล้าโอหังที่นี่อีก? เชื่อไหมว่าประธานเซียวพูดคำเดียว ก็ขึ้นบัญชีดำสตูดิโอของเซียวชูหรันไปอย่างสิ้นเชิง! ในขณะเดียวกันก็ทำให้แกไม่มีที่ยืนในเมืองจินหลิงได้? !”
พูดไป เธอก็มองไปที่เซียวชูหรันอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้ง ตะโกนอย่างเย็นชาว่า: “เซียวชูหรัน เธอคิดว่าตัวเองเจ๋งมากไม่ใช่เหรอ? คิดว่าสามารถทำให้ตี้เหากรุ๊ป ช่วยเธอขึ้นบัญชีดำบริษัทเซียวซื่อได้ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันจะบอกกับเธอ ตั้งแต่วันนี้ไป ฮวงจุ้ยหมุนเปลี่ยนไปแล้ว! มีประธานกรรมการเซียวอยู่นี่ บริษัทเซียวซื่อไม่เพียงจะไม่ถูกขึ้นบัญชีดำ ตรงกันข้ามจะไต่เต้าจนประสบความสำเร็จ บินทะยานขึ้นสู่ฟ้า!!”
เซียวเวยเวยเดิมก็คือคนสวยอยู่แล้ว แต่เขาคิดไม่ถึงว่า เซียวชูหรันจะสวยกว่าเซียวเวยเวยเสียอีก เกิดความหื่นขึ้นมาชั่วขณะ เหม่อลอยเล็กน้อยไปชั่วครู่
และ เวลานี้ในใจเขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย
เพื่อที่จะยุ่งกับเซียวเวยเวยที่รูปลักษณ์สวยน้อยกว่าเซียวชูหรันอยู่มาก ตัวเองจ่ายไปแล้วถึงสิบห้าล้านแล้ว!
ในนั้น สิบล้านลงทุนกับบริษัทเซียวซื่อ ห้าล้านให้เซียวเวยเวยเป็นค่าขนม
แต่คิดไม่ถึงว่า เย่เฉินคนไร้ประโยชน์ลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านผู้หญิงคนหนึ่ง จะมีวาสนาแบบนี้ ได้อยู่กับผู้หญิงอย่างเซียวชูหรัน คนสองคนมันช่างมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คนอกแตกตายจริงๆ!
......

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...