ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2471
เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อตา เย่เฉินแปลกใจมาก
“ผมจะไปทานข้าวกับพ่อตาตอนไหนกันครับ”
ขณะที่กำลังงุนงง เซียวฉางควนพยายามส่งซิกให้เขารู้ จากนั้นจึงเอ่ยปากเร่ง “โอ้ เย่เฉิน ทำไมยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่เลยเนี่ย รีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว เราจะไปไม่ทันแล้วนะ!”
หม่าหลันเอ่ยถามขึ้นว่า “เซียวฉางควน คุณเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ทั้งวันทั้งคืน ยังไม่เท่าไร นี่จะมาเอาลูกเขยไปด้วยเหรอ เขามีเวลาไปเข้าสังคมกับคุณซะที่ไหนกัน”
เซียวฉางควนเบะปากพูดว่า “คุณจะไปรู้อะไร เย่เฉินรู้จักหงห้า หงห้ามีชื่อเสียงในเมืองจินหลิง ประธานเพ๋ยของ สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ให้เกียรติเขามาก พอดีกับที่สมาคมของเราใกล้จะเปลี่ยนทีมผู้บริหารแล้ว ครั้งนี้ผมต้องทำให้ประธานเพ๋ย ดำเนินการให้ผมเป็นรองประธาน ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมจะได้เป็นผู้รับผิดชอบอันดับสองในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด!”
หม่าหลันพูดด้วยสีหน้าดูถูก “วันๆ เอาแต่ทำสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดอะไรนั่น มีประโยชน์อะไรไม่ทราบ ไม่เคยเห็นคุณหาเงินกลับบ้านสักนิด!”
เซียวฉางควนพูดอย่างหงุดหงิด “สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด ไม่ใช่องค์กรแสวงหาผลกำไรอยู่แล้ว นี่คือความสง่างามระหว่างปัญญาชน คุณจะไปรู้อะไร!”
หม่าหลันส่งเสียงหึ “เซียวคางฉวน ฉันไว้หน้าคุณแล้วนะ ฉันจะบอกให้นะ รีบถอนตัวออกจากสมาคมบ้าบออะไรนั่น! ต่อไปอยู่แต่ในบ้าน!”
“ฝันไปเถอะ!” เซียวฉางควนโพล่งออกมา “สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด เป็นงานที่ผมชอบ ในช่วงชีวิตวัยกลางคน ทำไมคุณบอกให้ออก ผมก็ต้องออกด้วย!”
หม่าหลันตบโต๊ะ “ไม่ออกใช่ไหม ได้ วันนี้ฉันจะไม่ให้คุณออกจากบ้าน! ถ้าคุณกล้าออกไป พรุ่งนี้ฉันไปจัดการถึงสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาดแน่!”
เซียวฉางควนเบิกตาโตและรีบพูดว่า “คุณเป็นบ้าหรือเปล่า ผมจะทำอะไร มันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบ”
หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา “เลิกพูดไร้สาระกับฉัน ตอนนี้ฉันกับคุณ ยังเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าคุณหาเรื่องฉัน ฉันจะไปบอกที่สมาคมว่าคุณเล่นชู้! ดูสิว่าต่อไป คุณจะมีหน้าอยู่ที่นั่นอีกหรือเปล่า!”
“คุณ...” เซียวฉางควนรู้สึกกลัว จากนั้นจีงรีบพูดว่า “หม่าหลัน คุณจะหาเรื่องให้ลำบากไปทำไม ปกติผมก็ไม่เคยหาเรื่องคุณ แค่ออกไปคบค้าสมาคมกับเพื่อนๆ เป็นครั้งคราว คุณมาขัดแย้งกับผม มีประโยชน์อะไร”
หม่าหลันพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้ขัดแย้งกับคุณ ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าระหว่างเราสองคน คำพูดของใครเป็นใหญ่กันแน่!”
เย่เฉินรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “แม่ครับ หลายปีมานี้พ่อชอบพวกภาพวาดโบราณ ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะหาโอกาสเข้าไปในสมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด แม่อย่าไปห้ามเขาเลยครับ”
เซียวฉางควนรีบพูดพร้อมรอยยิ้ม “วางใจได้เลย พรุ่งนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณแน่นอน!”
เย่เฉินเห็นว่าหม่าหลันหายโกรธแล้ว จึงใช้โอกาสนี้พูดว่า “แม่ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอออกไปกับพ่อก่อนนะ”
หม่าหลันพยักหน้า “ไปเถอะ ขับรถระวังด้วย!”
เซียวฉางควนอดพูดไม่ได้ “เย่เฉิน นายรีบไปเปลี่ยนชุดเร็ว ฉันไปรอนายในรถนะ!”
เย่เฉินตอบรับ และกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้อง เมื่อมาถึงรถ เซียงฉางควนนั่งกระปรี้กระเปร้าอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ
เย่เฉินเข้ามานั่งตรงที่คนขับ และถามว่า “คืนนี้พ่อไปทานข้าวกับประธานเพ๋ยจริงเหรอ”
เซียวฉางควนโบกมือไปมา “ไม่ใช่ ทำไมฉันต้องทานข้าวกับเขา ตอนนี้ไอ้หมอนั่นเอาแต่ประจบฉัน ฉันไม่อยากแยแสเขาด้วยซ้ำ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...