ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2486
ฉินเอ้าเสวี่ยนเบะปากอย่างเศร้าสร้อย แล้วพูดเสียงเบาๆ“หนูรู้แล้วค่ะพ่อ……”
เวลานี้เองเย่เฉินยิ้มแล้วพูดขึ้นมาว่า“เอาหมาให้พ่อบ้านช่วยดูแลก่อนเถอะ เดี๋ยวทานอาหารเสร็จแล้วค่อยไปเล่นกับมันก็ได้”
คุณท่านซ่งรีบสั่งการให้พ่อบ้าน จูงสุนัขออกไป
จากนั้นทุกคนก็นั่งที่
ซ้ายมือของเย่เฉินคือคุณท่านซ่ง ขวามือคือนางาฮิโกะ อิโตะ
สำหรับเอมิ อิโตะกับทานากะ โคอิจิ เดิมทีตีให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมนั่งด้วยกัน แต่เย่เฉินยังคงให้พวกเขาอยู่ต่อไป
ความสัมพันธ์ระหว่างนายกับข้ารับใช้ในสังคมญี่ปุ่นนั้นชัดเจนมาก บางครั้งยศถาบรรดาศักดิ์ของผู้อาวุโสคนหนึ่งก็สามารถบดขยี้คนให้ตายได้แล้ว แต่เมื่อเทียบกับหัวเซี่ยไม่ได้ค่อนข้างเข้มงวดน้อยกว่า อีกทั้งเย่เฉินเป็นคนที่ใส่ใจในหลายละเอียดพวกนั้น ดังนั้นจึงให้พวกเขานั่งลงมาทานข้าวด้วยกัน
เอมิ อิโตะกับทานากะ โคอิจิจึงรู้สึกเป็นปลื้มมาก
หลังจากที่ทุกคนนั่งกันแล้ว คุณท่านซ่งจึงให้ทุกคนรินเหล้า โดยเหล้าในครั้งนี้ยังคงเป็นหมาวถาย ในสังคมชนชั้นสูง นี่เป็นยี่ห้อที่ได้รับความนิยมมากที่สุด และยังเป็นทางเลือกเดียวสำหรับแขกและนักการทูตต่างประเทศในงานเลี้ยงต้อนรับชาวต่างชาติ
อีกทั้ง หมาวถายที่คุณท่านซ่งเก็บสะสม แทบจะเป็นสิ่งของล้ำค่าที่ตามท้องตลาดถึงจะมีเงินก็ไม่สามารถหาซื้อได้ แค่หยิบออกมาหนึ่งขวด อย่างต่ำต้องมีประวัติยาวนานถึงยี่สิบปีขึ้นไป
หลังจากที่คนรับใช้รินเหล้าให้ทุกคนแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะจึงอดจะยกแก้วขึ้นมาไม่ได้ ดมใต้จมูกครู่หนึ่ง แล้วขึ้นว่า“สมกับเป็นเหล้าของหัวเซี่ยจริงๆ！ลำพังแค่กลิ่นหอมนี้ก็เพียงพอทำให้คนเมาได้แล้ว”
คุณท่านซ่งถามอย่างแปลกใจ“หืม？คุณอิโตะศึกษาเรื่องเหล้าจีนของหัวเซี่ยด้วยหรอครับ？”
นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า แล้วพูดอย่างจริงจังว่า“ไม่ปิดบังคุณนะครับ ที่ประเทศญี่ปุ่น คนธรรมดาทั่วไปชอบดื่มเบียร์และเหล้าสาเก วัยรุ่นชอบดื่มวิสกี้และไวน์แดง สังคมชนชั้นสูงที่มีอายุหน่อย รวมถึงสมาชิกของตระกูลเก่าแก่ สิ่งที่ชอบที่สุดก็คือเหล้าจีนของหัวเซี่ยเนี่ยแหละครับ”
เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า“คุณเป็นเจ้าบ้าน ถ้าให้ผมกล่าวเปิดงาน นั่นก็เท่ากับเป็นการแย่งความเป็นเจ้าบ้านไม่ใช่หรอครับ？”
ท่านซ่งพูดอย่างยืนกรานว่า“คุณเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลซ่ง คุณอยู่ที่นี่ ก็คือบ้านของคุณครับ อีกทั้งที่นั่งอยู่ที่นี่ทุกคนล้วนได้รับการดูแลและเป็นหนี้บุญคุณของคุณ มีคนกล่าวเปิดงานเป็นอะไรที่เหมาะสมกว่านี้ไม่มีอีกแล้วครับ！”
เย่เฉินเงียบไปสักพัก ก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้นมาว่า“ได้ครับ！”
พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมา พูดอย่างจริงจังว่า“ก่อนอื่นยินดีต้อนรับครอบครัวของคุณอิโตะมาที่จินหลิง ผมไม่ค่อยสนใจธุรกิจรวมถึงนักธุรกิจของญี่ปุ่นเท่าไร แต่คุณอิโตะยังคงสร้างความประทับใจให้กับผม”
“ดังนั้น ผมก็หวังว่าหลังจากนี้ไปคุณอิโตะจะร่วมงานกับตระกูลซ่ง ตระกูลฉิน รวมถึงบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนด้วยกันนะครับ！”
“ทุกคนสามารถมุ่งมั่นที่จะร่วมติดต่อการเรื่องทรัพยากร แลกเปลี่ยน เชื่อมโยง และร่วมกันมองหาโอกาส บ่มเพาะโปรเจกต์ที่มากขึ้น ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...