ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 249

บทที่ 249 เรียกพ่อ（1）

เซียวอี้เชียนนึกว่าเย่เฉินจะใช้เท้าเหยียบน้องชายของตัวเอง ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ขวัญหนีดีฝ่อไปในทันที!

ถึงแม้จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังคิดว่าเย่เฉินก็แค่ผู้ชายจนๆที่แค่ตัวเองกระดิกนิ้วก็สามารถทำให้จมดินได้ก็ตาม แต่ว่าตอนนี้ ถ้าหากเย่เฉินใช้เท้าเหยียบลงไปจริงๆ ตัวเองก็จะพิการไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว!

หลังจากนั้น ถึงแม้ตัวเองจะแล่เย่เฉินด้วยมีดพันหมื่นเล่ม แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? น้องชายของตัวเองก็ฝ่อไปแล้วอยู่ดี!

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง โดยเฉพาะผู้ชายที่มีเงินที่ไม่ขาดผู้หญิง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเสียน้องชายไปได้! นี่มันแตกต่างอะไรกับการเอาชีวิตของตัวเอง?!

ดังนั้น เขารีบร้อนอ้อนวอนขอความเมตตา: “น้องเย่! น้องเย่! มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน มีอะไรค่อยๆคุยกันดีๆ!”

เย่เฉินหยุดปลายเท้าไว้กลางอากาศ ถามด้วยรอยยิ้ม: “ทำไม? กลัวแล้ว?”

เซียวอี้เชียวเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มหน้า พยักหน้าซ้ำๆแล้วพูดว่า: “ผมผิดไปแล้ว! ผมผิดไปแล้วจริงๆ! ขอร้องคุณผู้ยิ่งใหญ่ไม่ถือโทษคนต่ำต้อย ละเว้นผมครั้งนี้ด้วย!”

สิ่งที่เซียวอี้เชียนคิดคือลูกผู้ชายจะงอก็ได้จะยืดก็ได้ ยอมรับว่าตาขาวรักษาน้องชายเอาไว้ก่อน กลับไปค่อยหาคนมาจัดการเย่เฉินให้ตายโดยตรง แก้แค้นความคั่งแค้นสุดขีดของวันนี้

เย่เฉินจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาในเวลานี้ คือจิตวิทยาแบบหนึ่งของแมวที่กำลังเล่นกับหนู พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม: “ได้ ในเมื่อคุณอยากให้ผมละเว้นคุณ งั้นก็เรียกผมว่าพ่อมาฟังคำหนึ่ง”

คนที่อยู่ในงานตกใจจนอึ้งกันไปตามๆกัน!

ไอ้หมอนี่จะโหดเกินไปแล้วมั้ง?!

ให้ประธานกรรมการเซียวเซียวอี้เชียน เรียกหนุ่มน้อยอย่างเขาว่าพ่อ?!

นี่ไม่ใช่มีชีวิตอยู่จนเอียนแล้วคืออะไร?!

เวลานี้เซียวอี้เชียนก็รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยแล้ว

คนมากมายขนาดนี้ดูอยู่ แกจะให้ฉันเรียกแกว่าพ่อ? อายุของฉันเป็นพ่อแกก็ยังเหลือเฟือเลย!