ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2490

“ใช่แล้ว！”ซูเฉิงเฟิงกัดฟันกรอด“เดิมอาณาเขตอิทธิพลของตระกูลเย่ในจินหลิง เป็นถิ่นของตระกูลเย่ จู่ๆนางาฮิโกะ อิโตะก็ไปที่จินหลิง ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกอยู่แล้ว ยังเลือกที่จะพักที่โรงแรมของตระกูลเย่อีก นี่มันยิ่งอันตรายเข้าไปใหญ่”

ซูโสว่เต่ารีบถามขึ้นมาว่า“พ่อครับ พ่อกังวลว่าตระกูลอิโตะจะร่วมมือกับตระกูลเย่หรอครับ？”

“ใช่”ซูเฉิงเฟิงพูดอย่างจริงจังว่า“ปัจจุบัน อุตสาหกรรมการขนส่งทางทะเลของเราถูกระงับทุกทาง และอุตสาหกรรมทั้งหมดอยู่ในความสับสนวุ่นวายมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ด้านหนึ่งเนื่องจากการหยุดชะงักของเรา ความต้องการการขนส่งระหว่างประเทศมีช่องว่างขนาดใหญ่ที่ไม่ได้เติมเต็มความต้องการ ค่าขนส่งที่เพิ่มขึ้น อีกด้านหนึ่งเรือเหล่านี้ที่เราเช่ามา จะต้องปล่อยคืนให้กับเจ้าของเรือ ขอแค่ปล่อยเรือกลับคืนสู่เจ้าของเรือ เรือเหล่านี้จะกลายเป็นเป้าหมายของการแข่งขันระหว่างตระกูลอื่นๆและธุรกิจต่างๆ ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดก็คือตระกูลเย่！”

ซูโสว่เต้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า“พ่อครับ ถ้าตระกูลเย่ร่วมมือกับตระกูลอิโตะขึ้นมาจริงๆ จะไม่เป็นผลดีกับเรานะครับ！ดีไม่ดีตระกูลเย่อาจจะใช้โอกาสนี้ เหนือกว่าตระกูลซูก็ได้！”

ซูเฉิงเฟิงตอบรับอืม แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า“ดังนั้นตอนนี้มีหลายงานที่แกต้องรีบจัดการ”

ซูโสว่เต้ารีบลุกขึ้นยืน แล้วพูดว่า“พ่อครับ ถ้ามีอะไรให้ต้องทำ บอกผมมาได้เลยครับ”

ซูเฉิงเฟิงกล่าว“ฉันจะให้แกไปที่จินหลิง สืบเรื่องที่นางาฮิโกะ อิโตะไปที่จินหลิงมีแรงจูงใจอะไร หลังจากนั้นก็หาวิธีติดต่อกับนางาฮิโกะ อิโตะให้ได้ แล้วพยายามหาทางร่วมงานกับตระกูลอิโตะ ถึงเวลานั้นจะเพิ่มเงื่อนไขให้สูงขึ้นก็ได้ ทำให้ตระกูลอิโตะยอมแพ้เรื่องการร่วมมือกับตระกูลเย่ หลังจากนั้นก็ค่อยๆร่วมมือกับพวกเขา คราวนี้ไม่รู้ว่าเบื้องบนจะลงโทษเราอีกนานแค่ไหน เราจะต้องเตรียมรับมือทั้งสองทาง！”

ซูโสว่เต้ารีบพูดขึ้นมาว่า“พ่อครับ ถ้าผมไปจินหลิง งั้นพ่อก็จะไม่มีใครดูแลที่ซูหางนะครับ ตอนนี้จือเฟยก็อยู่ที่จินหลิง ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้”

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก”ซูเฉิงเฟิงพูดอย่างเรียบร้อย“ตอนนี้ไม่มีคนรู้ว่าฉันอยู่ซูหาง ถึงคนภายนอกจะด่าฉันยังไง ก็ทำอะไรฉันไม่ได้ ดังนั้นแกรีบไปจัดการเรื่องของตระกูลอิโตะให้เรียบร้อย！ถึงจะร่วมงานกับตระกูลอิโตะไม่สำเร็จ แต่จะให้พวกเขาจับมือกับตระกูลเย่ไม่ได้เด็ดขาด ขอแค่พวกเขาร่วมมือกับตระกูลเย่ เราจะซวยเอาได้！”

ซูเฉิงเฟิงพูดอย่างใจเย็น“ไม่สำคัญว่าจะควบคุมการเลือกของพวกเขาได้ไหม อย่างมากหาทางจัดการนางาฮิโกะ อิโตะที่จินหลิงก็สิ้นเรื่อง หลังจากนั้นค่อยโยนความผิดให้ตระกูลเย่ แกคิดดูนะตอนนั้นตระกูลมัตสีโมโตะทำยังไง？พวกเขาอยากจะฆ่าจือเฟยกับจือหยู หลังจากนั้นโยนความผิดให้ตระกูลอิโตะไม่ใช่หรอ？”

ซูโสว่เต้าพูดอย่างลังเลว่า“พ่อครับ ตอนนี้เราเจอปัญหามามากพอแล้ว รั่วหลี จือหยู ยังมีตู้ไห่ชิงอีก นี่เป็นสิ่งที่คนภายนอกใช้โจมตีตระกูลซู ขืนเรายังทำแบบนี้ต่อไป ถ้าเกิดถูกเปิดโปงออกไป ผลที่ตามมาต้องเป็นอะไรที่คาดคิดไม่ถึงแน่！”

ซูเฉิงเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“คาดไม่ถึงงั้นหรอ？ฉันจะบอกแกให้ว่าอะไรคือคาดไม่ถึง！ขอแค่ตระกูลเย่กับตระกูลอิโตะร่วมมือกันสำเร็จ พวกเขาจะต้องอาศัยโอกาสนี้ ขยายตัวอย่างรวดเร็วในด้านการขนส่งทางทะเล และมีแนวโน้มว่าจะทำลายรากฐานของเราทั้งหมดภายในเวลาไม่กี่เดือน หากเราสูญเสียธุรกิจนี้ไป จุดแข็งของเราจะต่ำกว่าตระกูลเย่ทันที ถ้าเราสูญเสียธุรกิจนี้ไป จะถูกตระกูลเย่เก็บขึ้นมา การเปลี่ยนแปลงนี้ จะทำให้เราด้อยกว่าตระกูลเย่”

พูดจบ ซูเฉิงเฟิงก็พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า“ไม่ว่ายังไง ธุรกิจการขนส่งทางทะเลเราจะสูญเสียไปไม่ได้เด็ดขาด！ต่อให้ถอยไปอีกสักหมื่นก้าว ถ้าฉันซูเฉิงเฟิงไม่ได้กินข้าวชามนี้ ฉันก็จะทุบข้าวชามนี้ของตระกูลเย่ทิ้งซะ！ข้าวชามนี้ฉันไม่ได้กิน ใครจะกินก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ตระกูลเย่！”