ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2492

เย่เฉินรีบขับรถไปตามถนนริมแม่น้ำ ในตอนที่เขาเห็นเซียวฉางควน หานเหม่ยฉิงก็ยืนอยู่ข้างๆเซียวฉางควนแล้ว กวักมือเรียกเขาอย่างแรง ส่งสัญญาณให้เขาวิ่งต่อไป ในขณะที่เซียวฉางควนนั่งอยู่ตรงริมฟุตบาท ได้แต่โบกมือไปมาด้วยใบหน้าทุกข์ทรมาน

เย่เฉินจอดรถข้างๆ เซียวฉางควนที่เห็นเขา ก็ราวกับได้เห็นผู้ช่วยชีวิต ดวงตาเต็มไปด้วยประกาย

แต่ทว่า เขายังจงใจไม่รีบพูดกับเย่เฉิน

กลับกันหานเหม่ยฉิงที่เห็นเย่เฉิน ก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มก่อนว่า“เย่เฉินมาแล้วสินะ！”

เย่เฉินเห็นหานเหม่ยฉิงสวมชุดออกกำลังกายรัดรูป แล้วแอบอุทานในใจว่า“คุณน้าหานเป็นไอดอลของชายวัยกลางคนกับชายแก่จริงๆ ทั้งรูปร่าง หน้าตา อารมณ์ท่าทาง ดูเหมือนคนอายุห้าสิบที่ไหนล่ะ ？”

บอกว่าเธออายุสามสิบ คงจะมีคนส่วนใหญ่เชื่อ

จากนั้น เย่เฉินก็พยักหน้าแล้วส่งยิ้มทักทายให้กับหานเหม่ยฉิง แล้วพูดว่า“สวัสดีครับคุณน้าหาน”

พูดจบ เย่เฉินก็กลั้นใจ แล้วแสร้งถามว่า“คุณน้าหานครับ ผมได้ยินคุณพ่อบอกว่าคุณน้าไม่สบาย ทำไมถึงออกมาวิ่งล่ะครับ？อีกทั้งสีหน้าของคุณน้ายังมีชีวิตชีวาอีกด้วย ไม่เหมือนคนป่วยเลยแม้แต่นิดเดียว”

หานเหม่ยฉิงพูดอย่างยิ้มๆ“ตอนแรกมีไข้จริงๆนั่นแหละจ๊ะ แต่พ่อของนายน่ะเอาโจ๊กข้าวฟ่างมาให้ฉันกิน พอฉันกินเสร็จก็ดีขึ้นมาในทันที！”

เย่เฉินแสร้งถามอย่างตกใจว่า“โจ๊กข้าวฟ่างดีขนาดนั้นเชียวหรอครับ？ผมพึ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย”

หานเหม่ยฉิงพูดอย่างยิ้มๆ“เอาจริงๆนะ ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ฉันหายดีแล้วล่ะ อีกทั้งตอนนี้ยังรู้ว่าร่างกายมีพลังกำลังที่ใช้ไม่หมด”

เย่เฉินพยักหน้า แล้วมองไปที่เซียวฉางควนที่ใบหน้าแดงก่ำที่พื้น ทั้งหัวเต็มไปด้วยเหงื่อ จึงพูดแซวขึ้นมาว่า“คุณพ่อครับ ทำไมไม่กินโจ๊กข้าวฟ่างสักชามล่ะครับ？”

เซียวฉางควนพูดอย่างโกรธเคือง“ถ้าฉันรู้ว่าโจ๊กข้าวฟ่างได้ผลขนาดนี้ ฉันต้องซื้อกินสักชามอยู่แล้ว”

พูดจบ เขาก็มองไปที่หานเหม่ยฉิง แล้วกล่าวขอโทษว่า“เหม่ยฉิง วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะ เดี๋ยวรอวันว่างๆผมค่อยมาวิ่งเป็นเพื่อนคุณ？”

หานเหม่ยฉิงพยักหน้าอย่างยิ้มๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า“ได้ค่ะ นี่ก็ดึกแล้ว คุณกลับไปกับเย่เฉินเถอะค่ะ ทำให้คุณมาจากที่ไกลขนาดนี้เพื่อดูแลฉัน ยังวิ่งเป็นเพื่อนฉันนานขนาดนี้อีก”

ในใจของเซียวฉางควนอยากร้องไห้ แต่ปากกลับหัวเราะเหอะๆแล้วพูดว่า“นี่เป็นเรื่องเล็กนะ ไม่งั้นคุณไปกับผมไหมล่ะ ให้เย่เฉินไปส่งคุณกลับบ้าน”

หานเหม่ยฉิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าพลางพูดขึ้นมาว่า“ได้ค่ะ วิ่งคนเดียวไม่สนุกอะไร รบกวนเย่เฉินไปส่งฉันด้วยแล้วกัน”

เย่เฉินหัวเราะแล้วพูดว่า“คุณน้าหานเกรงใจเกินไปแล้ว รีบขึ้นรถเถอะครับ”

เซียวฉางควนรีบเปิดประตูด้านหลังให้หานเหม่ยฉิง ในตอนที่หานเหม่ยฉิงจะเตรียมขึ้นรถนั้น จู่ๆก็มีคนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาอย่างแปลกใจว่า“เหม่ยฉิง！คุณทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ？！”