ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2495

เมื่อนึกถึงข้อเท็จจริงที่ว่าตนเองไม่เคยไปสหรัฐอเมริกามาก่อน เซียวฉางควนก็รู้สึกเกลียดหม่าหลันอย่างไม่รู้ตัว

เขานั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับ แล้วสบถด่าสารพัดว่า“ทั้งชีวิตของฉันถูกหม่าหลันผู้หญิงบ้าคนนี้ทำพังหมด ถ้าไม่เป็นเพราะเธอ ตอนนี้ฉันคงเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ที่อเมริกาไปแล้ว ดีไม่ดีฉันอาจจะกำลังเป็นศาสตราจารย์ของสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์อะไรนั่น ที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในอเมริกาแล้วก็ได้！”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็พูดบ่นอย่างโกรธเคือง“สรุปแล้วไง！สรุปแล้วฉันพึ่งเรียนจบจากมหาลัย ก็ถูกหม่าหลันที่เป็นถังขยะใบหนึ่งขังไว้ จนถึงตอนนี้ยังไม่สามารถหลุดพ้น”

เย่เฉินพูดปลอบอย่างอดไม่ได้“เอาล่ะครับคุณพ่อ บางเรื่องคุณพ่อก็ไม่สามารถนึกถึงในแง่ดีอย่างเดียวนะครับ ดูสิตอนนี้ถึงจะแต่งงานกันไปแล้วไม่ค่อยมีความสุข แต่อย่างน้อยสุขภาพร่างหายยังแข็งแรง คุณพ่อลองคิดในมุมกลับกันดูนะครับ ถ้าโชคชะตากำหนดให้คุณพ่อพบเจอกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อเมริกา หรือตายในเหตุการณ์ปล้นชิงที่อเมริกา คุณแม่ขังพ่ออยู่ในประเทศ นั่นก็เท่ากับว่าเปลี่ยนเป็นคนช่วยชีวิตคุณพ่อไว้นะครับ”

เซียงฉางควนพูดด้วยสีหน้าหดหู่“นายอย่ามาหลอกฉันให้ยากเลย ตอนที่เรายังเป็นเด็กการศึกษาที่เราได้รับคือวัตถุนิยมและทฤษฎีลัทธิมาร์กซ์ ไม่เชื่อในโชคชะตา ตอนนั้นเราเคยร้องเพลงเพลงหนึ่งในการปฏิวัติโซเวียต‘ไม่เคยมีผู้ช่วยให้รอด ไม่ต้องหวังพึ่งพิงเทพยดาใดๆทั้งสิ้น’ ทั้งชีวิตของฉันต้องพังอยู่ในมือของหม่าหลัน！”

เย่เฉินยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้ แล้วพูดขึ้นมาว่า“พ่อครับ งั้นเราพูดถึงเฮ่อหย่วนเจียงคนนั้นกันดีไหมครับ”

เซียวฉางควนเอามือกอดอก แล้วถามอย่างโกรธเคือง“เขามีอะไรดีให้พูดถึง？แค่การศึกษาสูงหน่อย ไม่มีอะไรน่าชื่นชมสักหน่อย？อีกอย่างก็คือ หน้าตาหล่อหน่อย รูปร่างดีนิดหนึ่ง ตัวสูงหน่อย แล้วดูหนุ่มกว่าฉันนิดหน่อยเอง นอกจากสิ่งนี้แล้ว เขามีอะไรที่ดีกว่าฉันกัน？”

เย่เฉินพูดอย่างอึดอัดใจ“นี่มันคือข้อดีภายนอกทั้งหมดเลยไม่ใช่หรอครับ？”

เซียวฉางควนนวดคลึงขมับไปมา“เห้อ……ปวดหัวจริงๆเลย นี่เย่เฉิน นายว่าเขามีลูกมีเมียรึยัง？”

เย่เฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจังไปว่า“ออกมาวิ่งดึกๆดื่นๆขนาดนี้ ผมคิดว่าเขาน่าจะยังไม่มีเมีย แต่เขาอายุตั้ง55ปีแล้ว ผมคิดว่าต้องมีลูกแล้วแน่ๆ ถ้าวิเคราะห์อย่างนี้ น่าจะเคยผ่านการแต่งงานมาก่อน แต่จากที่เห็นน่าจะอยู่ในสถานภาพโสดครับ”

“จบกัน！”เซียวฉางควนพูดอย่างเศร้าสร้อย“ฉันเห็นเขามองคุณน้าหานของนายสายตาดูผิดปกติ ไอ้หมอนี่ต้องชอบคุณน้าหานของนายแน่ๆ อีกทั้งพวกเขายังโสดด้วยกันทั้งคู่ ยังเป็นเพื่อนร่วมงานกันในมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุอีก แล้วยังเคยใช้ชีวิตที่อเมริกามานานหลายปีกันทั้งคู่ แล้วยังชอบออกกำลังกายเหมือนกันอีก ถ้าวิเคราะห์อย่างนี้ พวกเขาสองคนใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันจะเป็นอะไรที่เหมาะสมที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้วน่ะสิ！”

พูดจบ เซียวฉางควนก็บ่นออกมาว่า“นายว่า เขาเป็นถึงศาสตราจารย์ของสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ ดั้นด้นมาสอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยการเงินและเศรษฐศาสตร์จินหลิง เขาบ้าไปแล้วรึเปล่า？”