เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2496

ขณะนั้น ตอนที่เขาไปเยี่ยมชมสแตนฟอร์ดกับแม่ มีบุคคลผู้มีชื่อเสียงคุ้นหูมากมายในซิลิคอนแวลลีย์ แต่ตอนนั้นพวกเขายังไม่ค่อยมีชื่อเสียงอะไร สำหรับตอนนี้ การเอ่ยชื่อใดชื่อหนึ่งของพวกเขาขึ้นมา ในเวทีระดับนานาชาติล้วนแต่ชื่อเสียงโด่งดังดุจดั่งสายฟ้าร้อง

ถ้าตอนนั้นไม่เป็นพ่อกับแม่ได้รับอุบัติเหตุ เส้นทางชีวิตของเย่เฉินควรจะไปศึกษาที่สหรัฐอเมริกา และหลังจากที่เรียนจบMBAในสแตนฟอร์ด ก็ไปเริ่มทำธุรกิจที่ซิลิคอน หรือกลับประเทศจีนช่วยพ่อ

แต่น่าเสียดาย ตอนอายุแปดขวบเกิดอุบัติเหตุเสียก่อน ทำให้เปลี่ยนชีวิตของเขาไปโดยสิ้นเชิง ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เรียนจบแม้แต่ปริญญาตรี

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินอดที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมาไม่ได้

เซียวฉางควนที่อยู่ข้างๆไม่เข้าใจ เห็นเย่เฉินใบหน้าเศร้าโศก จึงอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้ว่า“เย่เฉิน นายรู้ได้ยังไง？มีอะไรรึเปล่า？”

เย่เฉินดึงสติกลับมา แล้วยิ้มเบาๆ พลางพูดขึ้นมาว่า“ผมก็รู้สึกเหมือนกันว่าการไม่ได้เรียนในมหาวิทยาลัยอย่างสแตนฟอร์ด มันน่าเสียดายหน่อยๆ”

เซียวฉางควนตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วส่ายหัวไปมาพูดขึ้นมาว่า“เย่เฉิน ดูไม่ออกจริงๆ ว่านายจะตลกขนาดนี้”

เย่เฉินยิ้มอย่างเรียบเฉย ไม่ได้พูดอะไร

……

ในช่วงเวลากลางดึก ซูโสว่เต้าเดินทางมาถึงโรงแรมป๋ายจินฮ่านกง

ถึงแม้ว่าจะตลอดทางล็อบบี้ของโรงแรมไปจนถึงห้องพักจะราบรื่นมาก แต่ซูโสว่เต้าก็ยังคงไม่พอใจเล็กน้อย

สิ่งที่ไม่พอใจก็คือ เป็นเพราะห้องชุดสุดหรูของเรา อยู่ห่างจากห้องชุดที่นางาฮิโกะ อิโตะจองไกลมาก ไม่อยู่ชั้นเดียวกันด้วยซ้ำ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน