ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2499

คำพูดของเซียวชูหรัน ทำให้เย่เฉินอดที่จะรู้สึกถึงความอบอุ่นไม่ได้

หลายปีมานี้ เซียวชูหรันอภัยให้เขามาเยอะมาก ถึงหลายปีก่อนเขาจะถูกคนเป็นหมื่นเป็นพันชี้หน้าด่า แต่เซียวชูหรันไม่เคยกล่าวโทษเขาแม้แต่คำเดียว ยิ่งไม่เคยมีความคิดที่จะหย่ากับเขา

ตอนนี้ เซียวชูหรันยังพูดในสิ่งที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจ ซึ่งมันทำให้เย่เฉินยิ่งซาบซึ้งเข้าไปใหญ่

แต่ว่า เขารู้ดี เซียวชูหรันไม่รู้ตัวตนของตัวเอง และไม่รู้ว่าชาติกำเนิดของตัวเอง รวมถึงโปรเจกต์การขนส่งทางทะเลที่ตัวเองกำลังวางแผนอยู่

เขาคาดว่า เซียวชูหรันน่าจะรู้สึกว่า ตนคงอยากจะทำธุรกิจที่เป็นบริษัทเล็กๆ และไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนจะทำ เป็นโปรเจกต์ใหญ่ที่มีมูลค่ากว่าหมื่นล้าน

เย่เฉินไม่อยากให้เธอเป็นห่วงมากเกินไป จึงหัวเราะแล้วพูดว่า“ได้ครับ ผมจะเชื่อฟังเมียจ๋านะครับ ไม่คิดเรื่องทำธุรกิจ และตั้งใจทำงานอยู่ที่บ้านต่อไป！”

เซียวชูหรันถึงกับโล่งใจ แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“ดีค่ะ ถึงยังไงตอนนี้หน้าที่การงานของฉันยังถือได้ว่าโดดเด่นมาก จากนี้ไปฉันจะรับหน้าที่เลี้ยงดูครอบครัวเองค่ะ”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง“แต่เมียจ๋าจะเหนื่อยมากไม่ได้นะ โปรเจกต์ของตี้เหากรุ๊ปใหญ่เกินไป ถ้าคุณทำงานไม่ทัน ก็ทำน้อยๆหน่อยนะครับ แบ่งให้บริษัทอื่นไปทำบ้างก็ได้”

“ไม่ได้หรอกค่ะ”เซียวชูหรันพูดอย่างจริงจัง“รองประธานหวังตงเสวี่ยนมอบโปรเจกต์ใหญ่ขนาดนี้มาให้ฉัน นั่นเป็นเพราะความเชื่อมั่นใจตัวฉันค่ะ ฉันจะทำให้คนอื่นผิดหวังได้ยังไงกัน โปรเจกต์นี้ฉันจะพยายามทำมันให้ดีที่สุดค่ะ”

พูดจบ เธอก็มองดูเวลา แล้วเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า“ฉันต้องรีบออกจากบ้านแล้วล่ะค่ะ หมูขี้เกียจอย่างคุณถ้ายังไม่อยากลุก ก็นอนอีกหน่อยเถอะค่ะ”

เย่เฉินลุกขึ้นมานั่ง แล้วบิดขี้เกียจ พลางพูดขึ้นมาว่า“ผมไม่นอนแล้วครับ”

เซียวชูหรันพยักหน้า แล้วพูดขึ้นมาว่า“งั้นคุณไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปบริษัทแล้ว”

เย่เฉินรีบพูดขึ้นมาว่า“อย่าลืมทานข้าวแล้วค่อยไปนะครับ”

เซียวชูหรันโบกมือไปมา“ฉันไม่ทานข้าวที่บ้านค่ะ เสียเวลา เดี๋ยวฉันสั่งอาหารให้ไปส่งที่บริษัทค่ะ พอฉันถึงบริษัทอาหารก็ถึงพอดี”

เย่เฉินถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้“งั้นก็ได้ครับ คุณระวังหน่อยนะครับ อย่าทำงานหนักเกินไปนะครับ”

เซียวชูหรันพูดอย่างยิ้มๆ“วางใจเถอะค่ะ ฉันรู้แล้ว”

เย่เฉินนึกถึงเรื่องที่ใส่“เครื่องปรุง”ในโจ๊กข้าวฟ่างของหานเหม่ยฉิง จึงนึกไอเดียวขึ้นมาได้ พลางโพล่งออกไปว่า“จริงด้วยเมียจ๋า หมอเทพซือมีใบสั่งยาที่ลดอาการเหนื่อยล้า ให้ผมไปเอากลับมาให้คุณทานสักสองสามห่อดีไหมครับ？”

สีหน้าของเซียวชูหรันเป็นกังวลเล็กน้อย เธอพูดอย่างออดอ้อนว่า“ยาจีนหรอคะ？ฉันกลัวดื่มยาจีนที่สุดเลย มันขมมากจริงๆ ไม่ดื่มได้ไหมคะ……”

เย่เฉินรีบพูดขึ้นมาว่า“คุณวางใจเถอะครับ ไม่ใช่ยาต้มหรอกครับ เป็นเม็ดน้ำผึ้งเล็กๆ เหมือนยาเม็ดประเภทยาบำรุงเลือดและชี่นั่นแหละครับ”

เซียวชูหรันถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วพูดอย่างยิ้มๆว่า“ค่อยยังชั่ว……ขอแค่ไม่ใช่ยาต้มก็พอแล้วค่ะ”

เย่เฉินพยักหน้า“งั้นเดี๋ยวผมขอไปที่จี้ซื่อถังของหมอเทพซือนะครับ เอายากลับมาให้คุณ ถึงเวลานั้นคุณกินวันนิดหน่อยทุกวันก็จะไม่เหนื่อยแล้วล่ะครับ”

“ได้ค่ะ”เซียวชูหรันยิ้มอย่างอ่อนหวาน“ขอบคุณนะคะสามี เดี๋ยวฉันไปก่อนนะ！”

เซียวชูหรันรีบขับรถออกจากบ้าน หลังจากที่เย่เฉินอาบน้ำอย่างง่ายๆ ก็ล้วงมือถือออกมา โทรศัพท์หาหวงตงเสวี่ยน

ไม่ว่าธุรกิจการขนส่งทางทะเลจะให้หวังตงเสวี่ยนทำหรือไม่ เขาก็ต้องให้หวังตงเสวี่ยนออกความคิดเห็นให้เขา

เนื่องจาก หวังตงเสวี่ยนการจัดการบริหาร งานด้านนี้เธอมีประสบการณ์มากกว่าเย่เฉินมาก

เมื่อโทรติด เสียงของหวังตงเสวี่ยนก็ลอดผ่านมาจากปลายสาย“คุณชายคะ ทำไมคุณถึงโทรหาฉันเช้าขนาดนี้คะ？”

เย่เฉินถามเธอ“ตงเสวี่ยน คุณยังอยู่ที่ฮ่องกงไหม？”

“ใช่ค่ะ”หวังตงเสวี่ยนพูด“ฉันกำลังสะสางเรื่องทางฝั่งฮ่องกงค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้วล่ะค่ะ ถ้าคุณชายมีเรื่องด่วน ฉันสามารถรีบบินกลับไปตอนกลางวันได้เลยค่ะ”