ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 252
บทที่ 252 วิชาชีพชำนาญแล้ว......（2）
และคนที่เหลืออีกสามคน ก็ถูกชนจนล้มลงไปบนพื้น ทั่วทั้งร่างกายกระดูกแตกหักไปทั่วทุกหนทุกแห่ง นอนร้องครวญครางอยู่บนพื้น
ในสายตาที่พวกเขามองดูเย่เฉิน ก็เต็มไปด้วยความตกใจกลัวเช่นกัน!
ไอ้หมอนี่ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้เนี่ย? ! เราสามคนยังไม่ได้ประมือกับเขาจริงๆจังๆเลย ก็ถูกคนที่เขาเตะออกมาชนเข้าจนสูญเสียพลังการต่อสู้ไปแล้ว?! นี่......นี่มันเทพชัดๆ!
เย่เฉินก้าวเท้าเดินไปถึงหน้าทั้งสามคน ใช้สายตาเยือกเย็นจ้องมองไปที่ทั้งสามคน พูดด้วยเสียงเย็นชา: “ชอบเป็นหมารับใช้ให้คนอื่นขนาดนี้ งั้นจากนี้ไปก็คลานอยู่บนพื้นแล้วกัน!”
พูดจบ เขาก็เหยียบไปที่ขาขวาของหนึ่งคนในนั้น!
กร้อบ!
ทั่วทั้งกระดูกสะบ้าหัวเข่าของขาขวาถูกบดขยี้......
จากนั้น เขาก็ยกเท้าขึ้น ขาซ้ายของอีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยไป!
อีกสองคนที่เหลือเห็นสิ่งนี้ ตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม!
ทันใดนั้น ทั้งสองก็พากันร้องไห้ขอความเมตตากับเย่เฉินทันที
เย่เฉินกลับพูดเสียงเย็นชา: “สวะอย่างพวกแก เวลาทำร้ายคนโหดเหี้ยมมากกว่าใคร ตอนที่บาดเจ็บขี้ขลาดตาขาวมากกว่าใคร วันนี้ฉันจะปล่อยพวกแกไป วันหน้าตอนที่พวกแกเผชิญหน้ากับคนอ่อนแอ ยังคงต้องเป็นใบหน้าโหดเหี้ยมใบนี้อย่างแน่นอน! ฉันทำลายพวกแก เพื่อกำจัดคนชั่วให้ประชาชน!”
พูดจบ ไม่สนใจเสียงร้องไห้อ้อนวอนของอีกฝ่ายเลย ขึ้นไปก็เหยียบไปสี่เท้า!
กร้อบ! กร้อบ! กร้อบ! กร้อบ!
แต่นี้ไป โลกใบนี้มีคนพิการที่ไม่สามารถยืนขึ้นมาได้อีกเพิ่มขึ้นมาสามคน!.
คนในงานถูกวิธีการโหดเหี้ยมของเย่เฉินแบบนี้ทำให้ตกตะลึงไป
เซียวอี้เชียนกับเซียวเวยเวยที่ตามอยู่ข้างหลังก็ตกตะลึงไป!
เซียวอี้เชียนไม่คิดไม่ฝันว่า เย่เฉินจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ได้ และยังแกร่งขนาดนี้!
บอดี้การ์ดสี่คนของตัวเอง เวลาสั้นๆที่แค่พบหน้ากัน กลับถูกทำลายไปหมด! ถูกทำให้พิการไปอย่างสิ้นเชิง!
พวกเขาล้วนแต่เป็นถึงนักสู้ยอดฝีมือนะ! หนึ่งในนั้น หลายปีก่อนยังเคยเป็นแชมป์การต่อสู้ระดับประเทศมาแล้ว!
“ประธาน? ที่กูตบก็คือประธานนี่แหละ! กล้าแสดงความไม่เคารพต่ออาจารย์เย่ แกรนหาที่ตาย!”
เซียวอี้เชียนทั้งโกรธทั้งกลัว รีบร้อนพูดว่า: “เข้าใจผิด! เข้าใจผิด! ผมกับคุณเย่แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น! ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
“อยากไป?!” ท่านหงห้ายิ้มอย่างดูถูก พูดว่า: “แกถามอาจารย์เย่หรือยัง?”
เซียวอี้เชียนรีบร้อนหันหน้ามองไปทางเย่เฉิน วิงวอนขอร้องด้วยเสียงที่สั่นเทา: “เย่เฉิน คุณเย่ เมื่อกี้ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด ไอ้สี่คนนี้จะหาเรื่องคุณให้ได้ ผมจะหยุดก็หยุดเอาไว้ไม่อยู่ จุดจบของพวกเขาตอนนี้ล้วนแต่สมควรได้รับแล้ว ขอคุณได้โปรดปล่อยผมไปสักครั้ง......”
เย่เฉินพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม: “ได้สิ ผมสามารถปล่อยคุณสักครั้งได้ อย่างไรเสียเมื่อกี้ผมก็ปล่อยคุณไปครั้งหนึ่งแล้ว”
พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินมองดูเขา พูดขึ้นมาอย่างยียวน: “แต่ว่า คุณน่าจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร ไม่ต้องให้ผมสอนคุณใช่ไหม?”
เซียวอี้เชียนกลัวว่าเย่เฉินจะทำลายตัวเอง เหมือนที่ทำลายบอดี้การ์ดของตัวเองแบบนั้น ดังนั้นจึงคุกเข่าลงไปกับพื้น วิงวอนขอร้องทั้งน้ำตา: “พ่อ ขอร้องคุณผู้ทรงเกียรติใจกว้าง ละเว้นลูกชายครั้งนี้ด้วยเถอะ!”
ท่านหงห้าตะลึงอึ้งไป พูดขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด: “เยสเข้แล้ว! แกนี่แม่งรู้ตัวดีจริงๆ!”
เซียวอี้เชียนพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น: “พูดอย่างไม่ปิดบังคุณ วิชาชีพชำนาญแล้ว......”
......
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...