ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 253
บทที่ 253 เรียกปู่（1）
บริเวณโดยรอบเยาะเย้ยถากถาง
เซียวอี้เชียนคนนี้ ไร้ศักดิ์ศรีจริงๆเลย!
ช่วงเวลาแค่ครู่เดียวนี้ ก็เรียกเย่เฉินว่าพ่อสามครั้งแล้ว!
ยังประธานกรรมการเชียนเฉิงกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรอีก แม่งทำให้เชียงเฉินกรุ๊ปขายหน้าจริงๆ!
แต่ว่า เวลานี้เซียวอี้เชียนไหนเลยยังจะมัวห่วงหน้าตาได้อีก?
เขารู้ว่า ลูกผู้ชาย ต้องงอได้ยืดได้
คนเรามีชีวิตอยู่ อันดับแรกต้องมีชีวิตก่อน คุณถึงสามารถมีศักดิ์ศรีได้ถูกไหม?
ไม่มีชีวิตแล้ว เอาศักดิ์ศรีไปทำบ้าอะไร?
ดังนั้น เขารีบร้อนพูดกับเย่เฉินด้วยตัวเองอย่างหน้าด้านอีกครั้ง: “พ่อ ขอร้องคุณได้โปรดเข้าใจและให้อภัยด้วย ละเว้นผมครั้งนี้ด้วยเถอะ ต่อไปผมจะต้องซาบซึ้งในพระคุณ ขอบคุณพ่อไปตลอดชีวิตแน่นอน!”
เย่เฉินโบกมือ พูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อกี้เรียกพ่อยังใช้การได้อยู่ แต่ตอนนี้ใช้การไม่ได้แล้ว”
เซียวอี้เชียนสะดุ้งตกใจ นึกว่าเย่เฉินจะเล่นตัวเองให้ตาย รีบร้อนร้องไห้คารวะหัวติดพื้นแล้วพูดว่า: “พ่อ ผมผิดไปแล้วจริงๆพ่อ! ขอคุณได้โปรดเห็นแก่ผมที่อายุมากแล้ว ละเว้นผมครั้งนี้ด้วยเถอะ......”
เย่เฉินมองเซียวเวยเวยที่ตกตะลึงอยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง พูดเรียบเฉยว่า: “เซียวเวยเวย ที่พึ่งพิงของคุณก็ยังคุกเข่าลงไปแล้ว ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่อีก?”
เซียวเวยเวยตะลึงงัน พูดด้วยความตื่นตระหนก: “หมาย......หมายความว่าอย่างไร......”
เซียวอี้เชียนรีบร้อนยื่นมือออกไป ดึงเธอลงมาบนพื้นอย่างกักขฬะ ให้เธอก็คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน พูดตำหนิเสียงเบาว่า: “สมองคุณถูกหมากินแล้วเหรอ? ไม่รู้ว่าต้องคุกเข่าคุยกับพ่อผม?”
ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เวลานี้ความต้องการที่จะมีชีวิตรอดของเซียวอี้เชียนแข็งแกร่งมากเกินไป หน้าตา ศักดิ์ศรี เกียรติยศอะไรพวกนั้น ล้วนไม่สำคัญทั้งนั้นแล้ว
เซียวเวยเวยคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อนและไม่กล้าพูดไปเรื่อย เซียวอี้เชียนถึงได้พูดกับเย่เฉินอีกว่า: “พ่อ ครั้งนี้คุณพอใจแล้วใช่ไหม?”
เย่เฉินส่ายหน้า: “ไม่พอใจ”
เย่เฉินขมวดคิ้ว ถามเขา: “ผมเป็นใคร?”
เซียวอี้เชียนพูดทั้งน้ำตา: “คุณเป็นปู่ผม!”
เย่เฉินถามอีกว่า: “แล้วคุณเป็นใคร?”
เซียวอี้เชียนร้องไห้ สะอึกสะอื้นพูดว่า: “ผมเป็นหลานชายคุณ......”
เย่เฉินอืมออกมาคำหนึ่ง พยักหน้า พูดว่า: “ได้ ผมอายุน้อยขนาดนี้ ก็เป็นโครตพ่อคนแล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นผมก็จะไว้ชีวิตคุณ”
ในที่สุดเซียวอี้เชียนถึงได้โล่งอกไปเปราะหนึ่ง คารวะหัวติดพื้นซ้ำๆ ลุกขึ้นจะจากไป
“รอเดี๋ยว!” เย่เฉินเรียกเขาเอาไว้: “บอกจะไปก็ไปเลย? ไม่บอกลาก่อนเหรอ?”
......
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...