ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 253

บทที่ 253 เรียกปู่（1）

บริเวณโดยรอบเยาะเย้ยถากถาง

เซียวอี้เชียนคนนี้ ไร้ศักดิ์ศรีจริงๆเลย!

ช่วงเวลาแค่ครู่เดียวนี้ ก็เรียกเย่เฉินว่าพ่อสามครั้งแล้ว!

ยังประธานกรรมการเชียนเฉิงกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรอีก แม่งทำให้เชียงเฉินกรุ๊ปขายหน้าจริงๆ!

แต่ว่า เวลานี้เซียวอี้เชียนไหนเลยยังจะมัวห่วงหน้าตาได้อีก?

เขารู้ว่า ลูกผู้ชาย ต้องงอได้ยืดได้

คนเรามีชีวิตอยู่ อันดับแรกต้องมีชีวิตก่อน คุณถึงสามารถมีศักดิ์ศรีได้ถูกไหม?

ไม่มีชีวิตแล้ว เอาศักดิ์ศรีไปทำบ้าอะไร?

ดังนั้น เขารีบร้อนพูดกับเย่เฉินด้วยตัวเองอย่างหน้าด้านอีกครั้ง: “พ่อ ขอร้องคุณได้โปรดเข้าใจและให้อภัยด้วย ละเว้นผมครั้งนี้ด้วยเถอะ ต่อไปผมจะต้องซาบซึ้งในพระคุณ ขอบคุณพ่อไปตลอดชีวิตแน่นอน!”

เย่เฉินโบกมือ พูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อกี้เรียกพ่อยังใช้การได้อยู่ แต่ตอนนี้ใช้การไม่ได้แล้ว”

เซียวอี้เชียนสะดุ้งตกใจ นึกว่าเย่เฉินจะเล่นตัวเองให้ตาย รีบร้อนร้องไห้คารวะหัวติดพื้นแล้วพูดว่า: “พ่อ ผมผิดไปแล้วจริงๆพ่อ! ขอคุณได้โปรดเห็นแก่ผมที่อายุมากแล้ว ละเว้นผมครั้งนี้ด้วยเถอะ......”

เย่เฉินมองเซียวเวยเวยที่ตกตะลึงอยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง พูดเรียบเฉยว่า: “เซียวเวยเวย ที่พึ่งพิงของคุณก็ยังคุกเข่าลงไปแล้ว ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่อีก?”

เซียวเวยเวยตะลึงงัน พูดด้วยความตื่นตระหนก: “หมาย......หมายความว่าอย่างไร......”

เซียวอี้เชียนรีบร้อนยื่นมือออกไป ดึงเธอลงมาบนพื้นอย่างกักขฬะ ให้เธอก็คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน พูดตำหนิเสียงเบาว่า: “สมองคุณถูกหมากินแล้วเหรอ? ไม่รู้ว่าต้องคุกเข่าคุยกับพ่อผม?”

ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เวลานี้ความต้องการที่จะมีชีวิตรอดของเซียวอี้เชียนแข็งแกร่งมากเกินไป หน้าตา ศักดิ์ศรี เกียรติยศอะไรพวกนั้น ล้วนไม่สำคัญทั้งนั้นแล้ว

เซียวเวยเวยคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อนและไม่กล้าพูดไปเรื่อย เซียวอี้เชียนถึงได้พูดกับเย่เฉินอีกว่า: “พ่อ ครั้งนี้คุณพอใจแล้วใช่ไหม?”

เย่เฉินส่ายหน้า: “ไม่พอใจ”