ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2525

ประตูสัญญาณจินหลิง เป็นแบรนด์อาหารท้องถิ่นขนานแท้ในเมืองจินหลิง อยู่ในเมืองจินหลิงมีหลายสาขา ขายอาหารเมืองจินหลิงแท้ๆ และเป็นที่ชื่นชอบของคนในท้องถิ่น

มาถึงที่ทางเข้าประตูสัญญาณจินหลิง เฮ่อหยว่นเจียงก็แนะนำให้กับเย่เฉิน: “บรรพบุรุษสามชั่วอายุคนของฉันก็เป็นคนท้องถิ่นในเมืองจินหลิงโดยแท้ ตั้งแต่ที่ฉันเกิดมาจนเป็นวัยรุ่น ก็ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองจินหลิงมาโดยตลอด ต่อมาไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกา ก็ปักหลักอยู่ที่สหรัฐอเมริกา ช่วงนี้จากกันมานานหลายสิบปีกลับมาใช้ชีวิตอยู่ ก็รู้สึกในทันทีว่าอาหารของบ้านเกิดช่างเย้ายวนใจเกินไปแล้ว กินยังไงก็ไม่เบื่อ แม้ว่าโรงอาหารอาจารย์ของโรงเรียนจะมีอาหารหลากหลายให้รับประทานฟรี ทุกกลางวันฉันยังต้องวิ่งมาทานที่นี่อยู่ดี ได้ทานอาหารเมืองจินหลิงแท้ๆคำหนึ่ง”

หลังจากที่พูดจบ เขาถามเย่เฉินว่า: “แต่ว่านายใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจินหลิงมานานหลายปี จะทานจนเบื่อตั้งนานแล้วหรือเปล่า?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “อันที่จริงเรื่องกินผมไม่ค่อยเรื่องมาก ในช่วงสิบปีที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ซุปใสทุกวัน ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าไม่มีอะไรไม่เหมาะสม ต่อมาไปทำงานที่ไซต์ก่อสร้าง ทุกวันก็น้ำเปล่ากับหมั่นโถวก็รู้สึกว่าไม่เลว”

เฮ่อหยว่นเจียงถอนหายใจอย่างอดไม่ได้: “ช่วงชีวิตที่นายเผชิญมาก่อนอายุแปดปี มีเพียงไม่กี่คนในโลกนี้ที่สามารถเปรียบเทียบได้ ตกอยู่ใต้ก้มเหวทีเดียวมานานหลายปีนี้ นายปรับตัวมาได้ยังไง?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ตอนที่ผมยังเด็กมากพ่อแม่ก็สอนผมว่าไม่ยินดีด้วยเรื่องของวัตถุไม่ทุกข์โศกด้วยเรื่องของตนเอง ดังนั้นสิ่งนี้สำหรับผม ก็ไม่มีอะไรต้องปรับตัว ในเมื่อมาแล้วก็จงสงบใจอยู่ที่นี่ให้เป็นสุขเถิด ไม่ว่าจะเป็นชีวิตอยู่ดีกินดี หรือว่าเป็นกัดก้อนเกลือกิน อันที่จริงในความคิดของผมก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกัน”

เฮ่อหยว่นเจียงพูดอย่างทอดถอนหายใจว่า: “ตรงนี้ของนายเหมือนกับแม่ของนายทุกประการจริงๆ ตอนที่พวกเราเรียนระดับปริญญาตรี แม่ของนายไม่เพียงแต่อาศัยความสามารถได้รับทุนการศึกษาทั้งหมดมาเท่านั้น แต่ยังไปทำงานในร้านอาหารนอกโรงเรียนช่วงหลังเลิกเรียนทุกวัน ปกติใช้จ่ายก็ประหยัดไม่สุรุ่ยสุร่าย ไม่เคยฟุ่มเฟือยหรูหรา”

“ฉันจำได้ว่าช่วงนั้น สิ้นสุดทุกภาคการศึกษา แม่ของนายก็จะใช้เงินที่เก็บระหว่างภาคการศึกษาออกไปท่องเที่ยว ยิ่งไปกว่านั้นแบกกระเป๋าสะพายท่องเที่ยวอย่างประหยัดเงิน เวลานั้นพวกเราก็คิดว่าฐานะทางบ้านของแม่นายยากจนมาก ต่อมาถึงได้รู้ว่า อำนาจของในตระกูลของแม่นาย นับได้ว่าเป็นที่สุดของในหมู่คนจีนในโลก…”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เธอที่อยู่ในความทรงจำของผม ก็เป็นคนประหยัดจริงๆ ในวันธรรมดาก็จะสอนให้ผมประหยัดห้ามสิ้นเปลืองอยู่เสมอ ตอนที่ทานอาหารถึงขนาดไม่ให้เหลือข้าวแม้แต่เมล็ดเดียว ตรงนี้ก็เหมือนกับพ่อของผมมากเช่นกัน อันที่จริงพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ค่อยใฝ่หาวัตถุสิ่งของอะไรเลย”

เฮ่อหยว่นเจียงก็พูดอย่างเห็นด้วย: “ดังนั้นแม่ของนายและพ่อของนายสามารถที่จะอยู่ด้วยกันได้ ตอนที่พวกเขาน่าจะเป็นความสนุกสนานแห่งวัยเยาว์ที่สุด ก็หลุดพ้นจากการใฝ่หาวัตถุสิ่งของและใฝ่ต่ำ ไม่เหมือนพวกเรา ตอนที่วัยรุ่นทุกวันก็เอาแต่คิดหาเงินเก็บรวบรวมทรัพย์สินและให้ได้ชื่อเสียงจอมปลอมมา”

จากนั้น เฮ่อหยว่นเจียงก็ก้าวเข้าไปในร้านอาหารก่อน และทำท่าทางเชิญให้กับเย่เฉิน

เย่เฉินรีบตามหลังเขาเข้าไป ในเวลานี้ห้องโถงที่ชั้นหนึ่งของร้านอาหารก็โกลาหลไปด้วยผู้คนแล้ว

ที่นั่งที่เฮ่อหยว่นเจียงเลือก เป็นที่เก้าอี้นั่งพิงชิดริมหน้าต่าง คือโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กทำจากไม้ซุง คนสามารถนั่งได้ทั้งสี่ด้าน ดังนั้นสองคนจึงนั่งใกล้หน้าต่างตรงข้ามกัน

เฮ่อหยว่นเจียงยื่นเมนูมาให้หนึ่งเล่ม และพูดกับเย่เฉินว่า: “เย่เฉิน นายมาสั่งอาหาร ดูสิว่าชอบทานอะไรบ้าง”

เย่เฉินโบกมือ และพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณอาเฮ่อ คุณมาสั่งเถอะ ผมจะกินได้ทุกอย่างที่คุณสั่ง”

หลังจากที่พูดจบ ทันใดนั้นเขาก็อยู่ที่นั่งไม่ไกลใกล้หน้าต่างที่เหมือนกัน พบว่าร่างที่คุ้นเคยสองร่าง

ทั้งสองร่างนี้คนแก่กับคนหนุ่ม เป็นสองทวดหลานที่เห็น ตอนที่เขากำลังอยู่ในห้องทำงานของเฮ่อหยว่นเจียง