ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2556
“เรื่องนี้...” คนนั้นลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “อันที่จริง...หน้าของนาย...คนอื่นมองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นคนนอก ฉันไม่มีวิธีพานายเข้าไปเหมือนกัน...”
เย่เฉินชี้ไปที่ทหารข้างเขา แล้วถามว่า “ถ้าฉันเปลี่ยนชุดของเขา แกพาฉันเข้าไปได้ไหม”
คนนั้นพูดติดๆ ขัดๆ “ถ้านายเปลี่ยนชุดของเขา และปกปิดใบหน้า น่าจะเข้าไปได้...แต่เมื่อลงไปที่ห้องใต้ดิน ยามต้องถามว่านายเป็นใคร มาทำอะไร...เพราะผู้บัญชาการของเราเคยสั่งไว้ชัดเจน ต้องดูแลทั้งแปดคนอย่างเข้มงวด...ดังนั้น ถึงนายเข้าไป ก็ปิดบังได้ยาก...”
พูดพลาง เขารีบพูดเสริมว่า “อีกอย่าง ถ้านายทำร้ายพวกเขา ต้องทำให้ยามข้างนอกรู้ ทางออกห้องใต้ดิน เป็นเพียงบันไดแคบๆ ถ้าข้างนอกรู้ นายหนีไม่รอดแน่ ยิ่งไปกว่านั้น แค่ข้างนอกโยนระเบิดมือ เข้ามาข้างในเพียงลูกเดียว คนข้างในไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน...”
เย่เฉินพูดอย่างแน่วแน่ “เรื่องนี้แกไม่ต้องหนักใจ แกแค่พาฉันเข้าไปข้างในก็พอ”
คนนั้นทำได้เพียงพยักหน้า เขาพูดอย่างเคร่งเครียด “ฉัน...ฉันพานายเข้าไปได้ แต่...แต่ฉันต้องเตือนนายก่อน ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ฉันกับนาย รวมไปถึงแปดคนนั้น อาจตายอยู่ในนั้น...”
เย่เฉินยิ้มบางๆ “ถ้าแกไม่ให้ความร่วมมือกับฉันโดยดี แกนั่นแหละที่จะตายอยู่ในนั้น”
คนนั้นพูดว่า “ฉันให้ความร่วมมือ...ให้ความร่วมมืออยู่แล้ว...”
“โอเค” เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ ด้วยความพอใจ จากนั้นจึงมองไปที่อีกคน และสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถอดเสื้อและกางเกงตัวนอก ออกทั้งหมด!”
คนนั้นรีบพูดว่า “นาย...นายบีบคอฉันแบบนี้ ฉันถอดไม่ได้...”
เย่เฉินหัวเราะ “โอเค งั้นฉันปล่อยแกแล้วกัน”
พูดจบ เขาก็ปล่อยมือทันที
คนนั้นดีใจทันที และทำท่าเหมือนจะถอดเสื้อ เขาใช้หางตามองเย่เฉินอย่างประเมิน ขณะเดียวกันก็ใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว
เขาเห็นว่าเย่เฉินมีแค่มือเปล่า ไม่เพียงแค่จะไม่มีอาวุธ ขนาดที่เอวยังไม่เห็นว่ามีอาวุธอะไร
ดังนั้น เขาถอดเสื้อนอกออกมา ทำเหมือนจะยื่นให้เย่เฉิน ทันใดนั้นเขาโยนเสื้อใส่หน้าเย่เฉิน และหันหลังวิ่งหนีไปข้างหลัง
แต่ทว่า ตอนที่เขากำลังก้าวขาวิ่ง เขาพบว่า ขาของตัวเองเหมือนโดนพื้นดูดไว้ ไม่สามารถยกขาขึ้นได้แม้แต่น้อย
ตอนนี้ เขาคิดว่าตัวเองเจอปีศาจ มองเย่เฉินอย่างตกตะลึง ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง และสิ้นหวัง
เย่เฉินยิ้มบางๆ และพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันใช้ปราณทิพย์ สกัดกั้นเส้นประสาทส่วนกลางของแก ตอนนี้ตั้งแต่คอของแกลงไป ไม่สามารถขยับได้”
เมื่อพูดออกมา ไม่เพียงแค่ทหารที่ขยับไปไหนไม่ได้ เพื่อนของเขาที่โดนเย่เฉินบีบคอ ก็ตกใจจนสติกระเจิดกระเจิง
พวกเขาไม่รู้ว่าปราณทิพย์คืออะไร แต่สิ่งนี้ทำให้คนเป็นๆ ไม่สามารถขยับได้อย่างกะทันหัน ความสามารถเช่นนี้ ห่างไกลจากความรู้ของคนปกติอย่างพวกเขา
เย่เฉินมองสีหน้าตกตะลึงของคนตรงหน้า เขาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “โอ้ สหาย เดิมฉันอยากไว้ชีวิตแก แต่แกมองข้ามความหวังดีของผู้อื่น เพียงพริบตาก็จะทำลายความสัมพันธ์ของเรา ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่าหาว่าฉันไร้เยื่อใยก็แล้วกัน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...