ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2557
เมื่อคนนั้นได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เขารีบพูดอ้อนวอนว่า “สหาย! สหาย! ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! ฉันแค่หน้ามืดตามัวชั่วครู่ นายให้โอกาสฉันสักครั้งเถอะนะ!”
เย่เฉินส่ายหน้า “ขอโทษด้วย โอกาสมีแค่ครั้งเดียว! ถ้าชาติหน้ามีจริง จำเอาไว้ว่าอย่าหักหลังคนที่เรียกแกว่าเพื่อน”
คนนั้นตกใจจนหน้าซีดเผือด เขาฮึดสู้รอบสุดท้าย และอ้าปากตะโกนออกมา
ตอนนี้เขาคิดว่าการร้องตะโกน เป็นโอกาสเฮือกสุดท้าย
ถ้าเขาสามารถเรียกความสนใจจากคนอื่นได้ เขาอาจมีชีวิตรอด
ถึงเขาทำมันแล้วจะเสียใจภายหลัง ตัวเองไม่มีชีวิตรอด อย่างน้อยก็สร้างความลำบากให้ชายชาวเอเชียคนนี้ได้!
ถ้าเบาะแสของเขาหลุดรอดออกไป ยากมากที่จะมีชีวิตรอดออกไป!
ดังนั้น เขาจึงตะโกนออกมาว่า “ช่วยด้วย...”
แต่เมื่อจะพูดว่าช่วยเรื่องอะไร เขาถึงกับตกใจ การเปล่งเสียงของเขา เหมือนโดนแรงประหลาดจำกัดเอาไว้ อีกทั้งเสียงที่ตะโกนออกไปเมื่อครู่ ยังเบาจนแทบไม่ได้ยิน!
เขามองเย่เฉินอย่างหวาดกลัว และถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นาย..นายเป็นคนหรือผีกันแน่...”
เย่เฉินยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “คำถามนี้ไม่สำคัญกับแกอีกแล้ว เพราะแกใกล้จะกลายเป็นผีที่โดดเดี่ยวในป่าแห่งนี้แล้ว!”
เย่เฉินเห็นเขาตกใจจนสติกระเจิดกระเจิง จึงพูดว่า “แกไม่ต้องกลัวขนาดนั้น แค่แกให้ความร่วมมือกับฉันอย่างว่าง่าย ฉันจะไว้ชีวิตแก ฉันพูดคำไหนคำนั้น”
คนนั้นพูดอย่างตื่นตระหนก “ฉัน...ฉัน...ฉัน..จะให้ความร่วมมือกับนาย...อย่างว่าง่าย...”
เย่เฉินเห็นเขาพูดติดอ่างมาก จึงก้มมองขาทั้งสองข้างของเขา ขาทั้งสองข้างสั่นระริก เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจจนสติแตก
นี่ทำให้เย่เฉินอดปวดหัวไม่ได้
เพราะถ้าไอ้หมอนี่ยังตื่นตระหนกแบบนี้ ถึงเขาจะไปถึงสถานที่ที่ขังเฮ่อจือชิวเอาไว้ เขาต้องโดนจับพิรุธได้แน่
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...