เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2557

เมื่อคนนั้นได้ยินคำพูดของเย่เฉิน เขารีบพูดอ้อนวอนว่า “สหาย! สหาย! ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ! ฉันแค่หน้ามืดตามัวชั่วครู่ นายให้โอกาสฉันสักครั้งเถอะนะ!”

เย่เฉินส่ายหน้า “ขอโทษด้วย โอกาสมีแค่ครั้งเดียว! ถ้าชาติหน้ามีจริง จำเอาไว้ว่าอย่าหักหลังคนที่เรียกแกว่าเพื่อน”

คนนั้นตกใจจนหน้าซีดเผือด เขาฮึดสู้รอบสุดท้าย และอ้าปากตะโกนออกมา

ตอนนี้เขาคิดว่าการร้องตะโกน เป็นโอกาสเฮือกสุดท้าย

ถ้าเขาสามารถเรียกความสนใจจากคนอื่นได้ เขาอาจมีชีวิตรอด

ถึงเขาทำมันแล้วจะเสียใจภายหลัง ตัวเองไม่มีชีวิตรอด อย่างน้อยก็สร้างความลำบากให้ชายชาวเอเชียคนนี้ได้!

ถ้าเบาะแสของเขาหลุดรอดออกไป ยากมากที่จะมีชีวิตรอดออกไป!

ดังนั้น เขาจึงตะโกนออกมาว่า “ช่วยด้วย...”

แต่เมื่อจะพูดว่าช่วยเรื่องอะไร เขาถึงกับตกใจ การเปล่งเสียงของเขา เหมือนโดนแรงประหลาดจำกัดเอาไว้ อีกทั้งเสียงที่ตะโกนออกไปเมื่อครู่ ยังเบาจนแทบไม่ได้ยิน!

เขามองเย่เฉินอย่างหวาดกลัว และถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “นาย..นายเป็นคนหรือผีกันแน่...”

เย่เฉินยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “คำถามนี้ไม่สำคัญกับแกอีกแล้ว เพราะแกใกล้จะกลายเป็นผีที่โดดเดี่ยวในป่าแห่งนี้แล้ว!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน