ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2560
“ส่วนใหญ่คนพวกนี้อาศัยอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เด็ก และมีบางส่วนที่อาศัยในเขตอาณานิคมเมื่อก่อน พูดภาษาอังกฤษ ไม่ก็ภาษาฝรั่งเศสตั้งแต่เด็ก ดังนั้นภาษาของแต่ละคนจึงแตกต่างกัน”
“เหมือนอย่างผม อันที่จริงผมไปอเมริกากับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก แถมยังได้กรีนการ์ด เข้าประจำการในกองทัพอเมริกาเป็นเวลาสามปี ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมตอบรับการเรียก และกลับมาเข้าร่วมกองทัพอิสระ ดังนั้นภาษาอาหรับของผมจึงแย่มาก ทำได้เพียงใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร”
เย่เฉินพยักหน้า ภาษาที่หลากหลายเช่นนี้ เหมือนอินเดียไม่มีผิด ชาวอินเดียจำนวนไม่น้อยไม่พูดภาษาฮินดี ถึงขนาดที่เมืองและเมืองหลวงแต่ละเมืองในอินเดีย มีภาษาทางการเป็นของตัวเอง บวกกับการที่เคยตกเป็นอาณานิคมของอังกฤษ ดังนั้นภาษาอังกฤษจึงเป็นหนึ่งในภาษาทางการ
แต่การที่ภาษาปะปนกันเช่นนี้ เป็นเรื่องดีสำหรับเขา ยิ่งภาษาปะปนกันมากเท่าไร เขายิ่งกลมกลืนเข้าไปได้ง่าย
ดังนั้น เขาพูดกับไฟซาลว่า “หลังจากเข้าไป จำไว้ว่าเมื่อมีโอกาส ให้รีบลงมือ อย่าให้คนจับพิรุธได้”
ไฟซาลรีบพูดว่า “วางใจได้เลย ผมจะทำอย่างเต็มที่!”
เย่เฉินตอบรับ เขาชี้ไปที่ประตู แล้วพูดว่า “เข้าไปกันเถอะ!”
“โอเค!”
ไฟซาลรีบพูดทันที “อย่าพูดไร้สาระ! ฉันแค่มาดูสถานการณ์ เพื่อกลับไปรายงานจอมพล ยังไม่รีบเปิดประตูทางเข้าห้องใต้ดินอีก!”
คนนั้นรีบพยักหน้า เขาหันหลังไปเรียกทหารอีกคน ทั้งสองย่อตัวลง เพื่อพลิกแผ่นไม้หนา จากนั้น มีบันไดที่สร้างจากดิน ปรากฏอยู่ข้างใต้แผ่นไม้ คนนั้นพูดกับไฟซาลอย่างนอบน้อม “เชิญครับหัวหน้าไฟซาล! ”
ไฟซาลพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นจึงพาเย่เฉินเข้าไป คนนั้นหยิบไฟฉายออกมา หลังจากเปิดไฟฉาย ก็พูดอย่างจริงจังว่า “หัวหน้าไฟซาล บันไดไม่มีไฟ เลยค่อนข้างมืด เดี๋ยวผมนำทางให้ คุณเดินระวังด้วย!”
ไฟซาลมองเย่เฉิน เมื่อเห็นเย่เฉินพยักหน้าให้เบาๆ จึงตอบตกลงว่า “ได้ นายนำทางไปละกัน!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...