ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2563
เมื่อได้ยินคำสั่งของเย่เฉิน มีคนรีบควักกุญแจออกมา เตรียมจะเปิดประตูข้างใน
เย่เฉินพูดสั่งว่า “อีกเดี๋ยวพวกนายเฝ้าอยู่ข้างนอก ถ้ามีคนมาพยายามแยกออกมาให้ได้”
พูดพลาง เย่เฉินดูเวลา แล้วพูดว่า “ฉันเดาว่าอีกเดี๋ยวจอมพลของพวกนายจะมา ถ้าเขาจะเข้ามา ให้เขาเข้ามา พวกนายทำตัวเป็นธรรมชาติหน่อย อย่าให้เขาจับพิรุธได้”
“ได้ครับ!” ทั้งห้าคนพูดพร้อมกัน
จากนั้น ประตูถูกเปิดออก
เมื่อเปิดประตูออก กลิ่นดินลอยออกมา เมื่อเดินเข้าไป พบว่าไม่มีอะไรอยู่ในห้อง มีเพียงโคมไฟแขวนอยู่ข้างบนเพียงดวงเดียว อีกทั้งกำลังวัตต์ของหลอดไฟต่ำมาก จนทำให้แสงไฟสลัว
ด้านบนห้องมีร่องรอยของการเสริมความแข็งแรงจากฝีมือมนุษย์ แต่รอบๆ ยังคงเป็นกำแพงดิน ในห้องแบบนี้ ไม่มีโอกาสให้ฆ่าตัวตาย ถึงชนกำแพงก็ไม่มีทางตาย
ตรงมุมกำแพง มีคนแปดคนสวมที่คลุมศีรษะ ถูกมัดมือไพล่หลัง และนั่งบนพื้นเป็นแถวชิดกำแพง
เย่เฉินไม่เห็นใบหน้าของพวกเขา แต่ดูจากเสื้อผ้าและรูปร่างของพวกเขา ดูออกว่าเป็นหญิง 3 คน และชาย 5 คน
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ทั้ง 8 คนต่างตกใจ บางคนถึงกับหดตัว และสั่นไปทั้งตัว
เย่เฉินเข้ามาในห้อง และปิดประตูลง จากนั้นเขาเดินเข้าไปหาทั้ง 8 คน เขาก้มตัวลง ดึงที่คลุมศีรษะสีดำของพวกเขาออก
เมื่อได้ยิน ผู้หญิงคนนั้นชะงักไป
เธอมองเย่เฉิน และใช้ภาษาอังกฤษถามว่า “รู้จักฉันได้ยังไง! นายเป็นคนจีนเหรอ!”
เย่เฉินยกมือดึงผ้าคลุมหน้าออก และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พ่อคุณขอร้องให้ผมพาคุณกลับบ้าน”
เมื่อได้ยิน เฮ่อจือชิวรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่า!
เธอมองเย่เฉินด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ และพูดออกมาว่า “นายพูดอะไรนะ! พ่อขอร้องให้นายพาฉันกลับบ้านเหรอ! เขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ อีกอย่าง ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่ได้ นายเป็นหนึ่งในฝ่ายค้านติดอาวุธหรือเปล่า”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...